maandag 11 april 2011

Lopers aanmoedigen tijdens een Marathon

Gisteren stond ik met heel veel plezier langs de kant bij de Rotterdam Marathon: zeker nadat ik hem in 2009 zelf een keer gelopen heb was het weer een feest van herkenning. Maar ik voelde ook een morele plicht: aangezien ik zelf weet wat voor kick je krijgt van het publiek langs de kant, wilde ik mijn loopmaatjes - en de andere duizenden - alle mogelijke steun geven. Maar lopers aanmoedigen tijdens een marathon, dat is nog een hele kunst.



Want wat is nou eigenlijk een goede (effectieve) aanmoediging? Natuurlijk hangt het af van de positie langs het parcours die je kiest, maar normaal gesproken zouden de eerste 30 km voor de marathonloper eigenlijk sowieso gemakkelijk moeten gaan. In die fase is het meer een kwestie van groeten, of misschien alvast succes wensen met wat er komen gaat. Echt aanmoedigen, dat hoeft normaal gesproken pas vanaf een kilometer of 30.

Cliché's
Aangezien de loper dan al een eind gevorderd is, is het verleidelijk een kreet te kiezen uit de categorie 'nog een klein stukkie' of 'je bent er bijna' . Maar ik heb me heilig voorgenomen dat cliché nooit te gebruiken. Ik hou sowieso al niet van cliché's en sinds ik zelf ervaren heb hoe oneindig zelfs de laatste paar honderd meter van een marathon nog kunnen aanvoelen, weet ik dat er bovendien niets van klopt. Of dat het in ieder geval niet zo aanvoelt.

Kortom, juist tussen de 35 en 40 km - wanneer het er echt om gaat - is de noodzaak hoog maar het repertoire beperkt. De contouren van een eindtijd worden voorzichtig zichtbaar (hoewel er uiteindelijk nog een hele hoop te verliezen valt) maar wat kun je daarmee als je de doelen van een loper niet kent? 'Bravo, je gaat onder de 4 uur lopen!' Hoe komt dat over op iemand die een PR van 3,5 uur heeft staan en 4 maanden lang 6 keer in de week getraind heeft om dat die dag te verbreken?

Het is dus handiger als je (de doelen van) iemand kent. Maar gisteren waren de omstandigheden door de warmte voor veel lopers niet ideaal. Ook iemand waarvan je weet dat die voor zijn of haar doen geen toptijd meer zal lopen, wil je het liefst nog een hart onder de riem steken. Maar wat kun je nog als je nadat je iemands aandacht getrokken hebt  door zijn naam te roepen - meteen 'Ik ben helemaal dood' krijgt teruggekaatst? Uhm.. toch maar gewoon de meest eenvoudige aller aanmoedingen dan? 'Kom op!'?

Humor
Als je iemand echt goed kent kun je je nog wenden tot het middel humor, maar dat kan ook nog verradelijk zijn. Iemands gevoel voor humor zou - onder invloed van wanhoop of fysieke pijn - zo maar ineens tijdelijk bijgesteld kunnen zijn. Of als je een hele goed grappenmaker bent praat je iemand misschien in een lachstuip, dat zou ook zonde zijn van zijn of haar energie.

Natuurlijk kun je ook gewoon je mond houden en een moeilijk gezicht naar de in nood verkerende loper trekken, om te zien dat je echt heel erg meeleeft. Maar er komen ook wel eens lopers voorbij die de rollen omdraaien. Die weten op de een of andere manier de energie op te brengen om zelf het publiek op te zwepen. Als Peter van Vossen in zijn beste tijd bij Feyenoord. Het werkt altijd fantastisch want - misschien deels uit schuldgevoel - in zo'n geval veert het publiek vaak massaal op. Vervolgens blijf je even klappen, maar dat houd je ook geen 4 uur achter elkaar vol. (Hoewel je op zich zou kunnen denken dat je 4 uur achter elkaar hardlopen ook niet volhoudt.)

Uiteindelijk hebben jonge kinderen misschien nog wel de meest oprechte, onbevangen en daardoor meest effectieve aanmoedigingen in huis. Maar hoewel ik vaak heel wat jonger geschat wordt dan ik ben, vrees ik dat ik dat effect toch niet meer kan oproepen...

Ach, eigenlijk kun je ook gewoon beter zelf meelopen. Maar om me voor volgend jaar weer in te schrijven heb ik wel nog wat... uhm... aanmoedigingen nodig...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten