Hardlopen in de herfst kan zooo lekker zijn!
zondag 3 november 2013
Hardlopen in de herfst
Dreigende maar tegelijkertijd bijzonder aantrekkelijke donkere luchten, waar af en toe een fel straaltje zon doorheen schijnt, maar waar vooral heel veel regen uit valt; paden bezaaid met fel gekleurde herfstbladeren en afgebroken takken afgewisseld met niet te ontwijken plassen, die je toch al natte schoenen nog doorweekter maken; geen in de weg rijdende/lopende mooi-weer-fietsers/wandelaars - wie wel buiten is schuilt onder de brug waar je zelf onverstoorbaar onderdoor loopt, de niet begrijpende blikken negerend; en vlak voor je thuis bent nog even een striemende hagelbui die je gedwongen naar beneden doet kijken. En dat is geen probleem, want er is toch niemand op straat en ook zonder voor je te kijken weet je dat je hoe dan ook een welverdiende warme douche in het vooruitzicht hebt...
Hardlopen in de herfst kan zooo lekker zijn!
Hardlopen in de herfst kan zooo lekker zijn!
zondag 26 mei 2013
Het nieuwe hardlopen
Ja, deze titel is een knipoog naar het wielrennen, maar nee, hier volgt geen bekentenis dat ik jarenlang uit verboden potjes gesnoept heb en wedstrijden pas sinds kort op eigen kracht loop. Dat zou ook tegenstrijdig zijn, want juist vandaag heb ik voor het eerst in mijn leven een hardloopwedstrijd gewonnen! Een 10 kilometer. Niet alleen onder de 40, maar zelfs onder de 39 minuten...
Vanochtend vond in Nootdorp City de maandelijkse Dobbeloop plaats. Om 10 uur, en dus niet om 11 uur, zoals in het lokale sufferdje gestaan had. Het is dat ik de avond van tevoren nog even de website had bekeken en daar in grote rode letters de correctie zag staan, anders had ik mooi voor niets mijn wekker gezet. Want zelfs voor een ochtendmens als ik was het vroeg...
Heel veel zin had ik ook eigenlijk niet, en gebrand op een snelle tijd was ik al helemaal niet. Maar tijdens het inlopen voelde ik wel al dat ik goede benen had - in tegenstelling tot de 2 weken die volgden op de Golden Ten -, en dus hoopte ik voorzichtig toch weer in de buurt te komen van die 40 minuten.
Wat volgde was een hele nieuwe ervaring. Echt snelle lopers deden er niet mee vandaag, en dus liep ik vanaf de start opeens in de voorste regionen! Waar ik normaal alleen tegen mezelf loop, had ik nu echte tegenstanders, en voelde inhalen voor de verandering als een zinvolle actie. En toen na 5 km de loper voor me al afsloeg naar het finishdoek, ging ik het tweede rondje opeens in als koploper. Even later stond mijn eindtijd op de klokken: 38.49
Ok, de Dobbeloop staat er bekend om altijd een net iets te kort parcours te hebben. Maar dat schijnt een meter of 100 te schelen, zodat ik die 40 minuten grens voor mijn gevoel nu toch echt wel doorbroken heb. En hoewel het deelnemersveld bepaald niet te vergelijken is met dat van pak 'm beet een Golden Ten, voelde het eerlijk gezegd best wel een klein beetje sensationeel om als eerste over een finishstreep te komen!
En toch is dat niet wat ik bedoel met 'het nieuwe hardlopen'. Ik heb zeker niet de illusie dat ik me in wedstrijden vanaf nu wel even op de podiumplaatsen ga richten. Nee, integendeel, met het nieuwe hardlopen doel ik op het voornemen dat ik de komende tijd eens met een relaxtere instelling ga rennen. Terwijl ik naar de Golden Ten maandenlang had toegetraind, en -geleefd, had ik vanochtend met iets minder geluk niet eens de start op tijd gehaald. Uiteindelijk heb ik meer genoten en liep ik zeker 2 minuten sneller...
Voor mij voorlopig even geen heilige doelen, geen strakke trainingsschema's en geen overdreven serieus gedoe met rust en voeding. Eerst maar eens de hele zomer fit blijven en vooral genieten van de mooie sport die hardlopen is. Dat heilige vuur komt vanzelf wel weer een keer...
Vanochtend vond in Nootdorp City de maandelijkse Dobbeloop plaats. Om 10 uur, en dus niet om 11 uur, zoals in het lokale sufferdje gestaan had. Het is dat ik de avond van tevoren nog even de website had bekeken en daar in grote rode letters de correctie zag staan, anders had ik mooi voor niets mijn wekker gezet. Want zelfs voor een ochtendmens als ik was het vroeg...
Heel veel zin had ik ook eigenlijk niet, en gebrand op een snelle tijd was ik al helemaal niet. Maar tijdens het inlopen voelde ik wel al dat ik goede benen had - in tegenstelling tot de 2 weken die volgden op de Golden Ten -, en dus hoopte ik voorzichtig toch weer in de buurt te komen van die 40 minuten.
Wat volgde was een hele nieuwe ervaring. Echt snelle lopers deden er niet mee vandaag, en dus liep ik vanaf de start opeens in de voorste regionen! Waar ik normaal alleen tegen mezelf loop, had ik nu echte tegenstanders, en voelde inhalen voor de verandering als een zinvolle actie. En toen na 5 km de loper voor me al afsloeg naar het finishdoek, ging ik het tweede rondje opeens in als koploper. Even later stond mijn eindtijd op de klokken: 38.49
Ok, de Dobbeloop staat er bekend om altijd een net iets te kort parcours te hebben. Maar dat schijnt een meter of 100 te schelen, zodat ik die 40 minuten grens voor mijn gevoel nu toch echt wel doorbroken heb. En hoewel het deelnemersveld bepaald niet te vergelijken is met dat van pak 'm beet een Golden Ten, voelde het eerlijk gezegd best wel een klein beetje sensationeel om als eerste over een finishstreep te komen!
En toch is dat niet wat ik bedoel met 'het nieuwe hardlopen'. Ik heb zeker niet de illusie dat ik me in wedstrijden vanaf nu wel even op de podiumplaatsen ga richten. Nee, integendeel, met het nieuwe hardlopen doel ik op het voornemen dat ik de komende tijd eens met een relaxtere instelling ga rennen. Terwijl ik naar de Golden Ten maandenlang had toegetraind, en -geleefd, had ik vanochtend met iets minder geluk niet eens de start op tijd gehaald. Uiteindelijk heb ik meer genoten en liep ik zeker 2 minuten sneller...
Voor mij voorlopig even geen heilige doelen, geen strakke trainingsschema's en geen overdreven serieus gedoe met rust en voeding. Eerst maar eens de hele zomer fit blijven en vooral genieten van de mooie sport die hardlopen is. Dat heilige vuur komt vanzelf wel weer een keer...
donderdag 9 mei 2013
woensdag 8 mei 2013
maandag 1 april 2013
40
Misschien komt het door de kilo's die ik kwijt ben (die liggen nog steeds op een berg in Nepal), misschien door de relatief lage trainingsfrequentie, in combinatie met meer crosstraining (fitness, klimmen). Feit is dat ik me de laatste tijd in topvorm voel. En omdat pijntjes aan knie en voet tijdens het hardlopen ook nauwelijks een beletsel meer vormen, heb ik dit weekend het onvermijdelijke gedaan: me inschrijven voor de Golden Ten en 40 minuten opgeven als richttijd.
3 of 5
De 1000'jes in 4 minuten gaan tegenwoordig weer lekker, maar wedstrijden zijn toch echt wat anders. En dus had ik vandaag een testloop gepland: de Paasloop van Pijnacker! Het lopers-equivalent van de kermiskoers zeg maar. Nauwelijks publiek, na afloop een potplantje voor alle deelnemers en een loterij met tuinbouwproducten uit de streek. En niks geen chip of startnummer: een kwartiertje voor aanvang nog even inschrijven. Het nadeel: tot vlak voor de start wist ik nog niet voor welke afstand ik zou kiezen: 3 mijl in 15 km per uur of 5 mijl in een wat lager tempo. Uiteindelijk besloot ik voor het tweede afstand te gaan: 8,045 meter om precies te zijn.
Het was dus maar een testloop, en van echte wedstrijdspanning was dan ook geen sprake. Maar toch voelde ik me voor aanvang opgeladen als een volle accu en gespannen als een ruimteveer. Niet meer te houden. Ik denk zo'n beetje als iedere Nederlander zich straks zal voelen als de lange, lange winter van 12/13 eindelijk voorbij is en de terrassen weer opengaan.
En ja, als je 'iets meer dan 4 minuten per kilometer' niet verder definieert, dan weet je het natuurlijk wel als loper-in-vorm. Dan gaat de eerste km gewoon te hard (3.55), voelt dat eigenlijk nog best ontspannen, en besluit je voorlopig maar in dat tempo door te draven...
Werken
En zo verdween het gelukzalige gevoel van de start op een voor deze lente toepasselijke manier: als sneeuw voor de zon. Want hoewel ik het tempo goed vol kon houden, voelde deze 'testloop' al snel weer als een gewone wedstrijd; als hard werken. Met sommige stukken pal tegenwind en aan het einde steeds meer last van steken in mijn zij. Maar er was ook een kilometer van 3.45. Tenminste, dat leek zo, want de laatste kilometer van 7 (doorkomst: 27.53, onder de 4!!) naar 8 kilometer en 45 meter zou volgens mijn klokje 4.47 geduurd hebben. Dat kan niet, want het laatste stuk ging prima, en dus klopte er van de kilometerpaaltjes achteraf weinig. Dat is dan weer het nadeel van zo'n dorpsloop, maar een gemiddelde van ongeveer 15 per uur (eigenlijk dus het streven voor de 3 mijl) durf ik mezelf best te geven.
En dat voelt goed, heel goed. En geeft vertrouwen voor mijn échte rentree, op 9 mei in Delft. Er is nog slechts één 'maar': in 2011 liep ik ook de Paasloop, toen nog in de veronderstelling dat het mijn rentree was na een kortstondige knieblessure. Uiteindelijk duurde het herstel nog een jaartje of twee langer.. Zou ik nu weer te vroeg juichen..? Op een dag als vandaag (1 april!) twijfel je toch wat sneller aan zaken.
Maar nee, liever denk ik aan de andere symboliek van vandaag, namelijk die van Pasen als het feest van de wederopstanding! Bovendien weten goede katholieken dat er niet alleen een 40-dagentijd zit vóór Pasen, maar ook erna. 40 dagen tot Hemelvaartsdag, jawel de dag van de Golden Ten. Met de heilige streeftijd van 40 minuten...
3 of 5
De 1000'jes in 4 minuten gaan tegenwoordig weer lekker, maar wedstrijden zijn toch echt wat anders. En dus had ik vandaag een testloop gepland: de Paasloop van Pijnacker! Het lopers-equivalent van de kermiskoers zeg maar. Nauwelijks publiek, na afloop een potplantje voor alle deelnemers en een loterij met tuinbouwproducten uit de streek. En niks geen chip of startnummer: een kwartiertje voor aanvang nog even inschrijven. Het nadeel: tot vlak voor de start wist ik nog niet voor welke afstand ik zou kiezen: 3 mijl in 15 km per uur of 5 mijl in een wat lager tempo. Uiteindelijk besloot ik voor het tweede afstand te gaan: 8,045 meter om precies te zijn.
Het was dus maar een testloop, en van echte wedstrijdspanning was dan ook geen sprake. Maar toch voelde ik me voor aanvang opgeladen als een volle accu en gespannen als een ruimteveer. Niet meer te houden. Ik denk zo'n beetje als iedere Nederlander zich straks zal voelen als de lange, lange winter van 12/13 eindelijk voorbij is en de terrassen weer opengaan.
En ja, als je 'iets meer dan 4 minuten per kilometer' niet verder definieert, dan weet je het natuurlijk wel als loper-in-vorm. Dan gaat de eerste km gewoon te hard (3.55), voelt dat eigenlijk nog best ontspannen, en besluit je voorlopig maar in dat tempo door te draven...
Werken
En zo verdween het gelukzalige gevoel van de start op een voor deze lente toepasselijke manier: als sneeuw voor de zon. Want hoewel ik het tempo goed vol kon houden, voelde deze 'testloop' al snel weer als een gewone wedstrijd; als hard werken. Met sommige stukken pal tegenwind en aan het einde steeds meer last van steken in mijn zij. Maar er was ook een kilometer van 3.45. Tenminste, dat leek zo, want de laatste kilometer van 7 (doorkomst: 27.53, onder de 4!!) naar 8 kilometer en 45 meter zou volgens mijn klokje 4.47 geduurd hebben. Dat kan niet, want het laatste stuk ging prima, en dus klopte er van de kilometerpaaltjes achteraf weinig. Dat is dan weer het nadeel van zo'n dorpsloop, maar een gemiddelde van ongeveer 15 per uur (eigenlijk dus het streven voor de 3 mijl) durf ik mezelf best te geven.
En dat voelt goed, heel goed. En geeft vertrouwen voor mijn échte rentree, op 9 mei in Delft. Er is nog slechts één 'maar': in 2011 liep ik ook de Paasloop, toen nog in de veronderstelling dat het mijn rentree was na een kortstondige knieblessure. Uiteindelijk duurde het herstel nog een jaartje of twee langer.. Zou ik nu weer te vroeg juichen..? Op een dag als vandaag (1 april!) twijfel je toch wat sneller aan zaken.
Maar nee, liever denk ik aan de andere symboliek van vandaag, namelijk die van Pasen als het feest van de wederopstanding! Bovendien weten goede katholieken dat er niet alleen een 40-dagentijd zit vóór Pasen, maar ook erna. 40 dagen tot Hemelvaartsdag, jawel de dag van de Golden Ten. Met de heilige streeftijd van 40 minuten...
zaterdag 19 januari 2013
Omdat het kan
Gisteren stond er weer een nieuwe behandeling door mijn osteopaat op het programma. Wat hij precies deed was weer onnavolgbaar (Hij trok aan mijn oren, echt! Gelukkig kon ik mijn lach inhouden. Dat lukte even later niet toen hij met mijn knie bezig was; ik moest serieus lachen van de pijn...), belangrijker is dat het hardlopen steeds beter gaat. Nog steeds voel ik regelmatig pijntjes rondom mijn knie, maar inmiddels ben ik er van overtuigd dat de situatie van trainen in ieder geval niet slechter wordt. En zo voel ik me meer en meer weer een echte hardloper. En die doen wel eens eigenaardige dingen...
4 x 1000
Zoals een week of twee geleden, toen ik voor het eerst sinds hele lange tijd weer eens met een stopwatch om mijn pols liep. Ik had me voorgenomen weer eens een '4 x 1000' te lopen. Een mooiere trainingsvorm is er eigenlijk niet, zeker niet als de 1000'tjes precies in 4 minuten = 15 kilometer per uur gaan. Een heerlijk tempo, zo'n beetje als met 130 over de autosnelweg rijden: lekker hard, en toch gecontroleerd en verantwoord. Maar zoals een automobilist regelmatig over de grens gaat, doet een hardloper dat ook. Een herstellende blessure is dan als een langzaam oplossende file. En een nieuwe blessure door overbelasting als een bekeuring voor te hard rijden.
Ik had geen flauw idee hoe ik er voor stond die dag, maar die 4 minuten per kilometer leek me een mooi streven en eigenlijk ook wel het maximum. En wat voelde het weer vertrouwd. De eerste 200 meter die nog moeizaam gaan, het volgende stuk dat daarom juist weer net even te hard gaat, de tevredenheid als je na 10 streepjes op de weg precies 4.00 klokt. De volgende 1000 die natuurlijk te hard gaan, de derde die je eindelijk in een constant tempo loopt en de laatste waar dat in eerste instantie ook voor geldt. Tot die laatste paar 100 meter, wanneer je toch nog even alles op alles zet... Mijn eerste echte tempotraining in meer dan een jaar en dan een kilometer in 3.50. Stom natuurlijk. Maar toch, ik kon het weer aan!
Liggen of rennen
Het weekend erop was ik naar een festival in Groningen. Na drie dagen festival-lifestyle voelde ik me zondagmiddag op z'n zachts gezegd niet top, en die avond zou ik nog twee keer een half uur op de fiets zitten om ergens te gaan eten. Gelukkig had ik nog net een uurtje om te liggen... of rennen! Dat kon nog net.
Die zondag scheen er nog een lekker winterzonnetje, maar dat was twee dagen erna wel anders. Het was de dag van 1000 kilometer file, kou en gladheid: een dag om binnen te blijven dus. Toch ging ik 's avonds even kijken of er tussen de opgevroren sneeuwresten nog wat betrouwbare asfaltstukjes te vinden waren. Niet te hoog tempo, beetje voorzichtig in de bochten, kon best!
Het is het soort fanatisme dat, meer nog dan mijn groeiende vorm en conditie en losser zittende spijkerbroeken, aangeeft dat hardlopen weer in mijn systeem zit. De climax komt hopelijk later dit jaar, wanneer ik misschien wel weer voluit aan een wedstrijd mee kan doen. Als ik dan weer leeg, gebroken en met een brandende pijn in mijn bovenbenen over de finish strompel, zal mijn lichaam zich met alle kracht weer afvragen 'waarom doe ik dit?!!' Het antwoord op die vraag zal dan makkelijker zijn dan ooit.
4 x 1000
Zoals een week of twee geleden, toen ik voor het eerst sinds hele lange tijd weer eens met een stopwatch om mijn pols liep. Ik had me voorgenomen weer eens een '4 x 1000' te lopen. Een mooiere trainingsvorm is er eigenlijk niet, zeker niet als de 1000'tjes precies in 4 minuten = 15 kilometer per uur gaan. Een heerlijk tempo, zo'n beetje als met 130 over de autosnelweg rijden: lekker hard, en toch gecontroleerd en verantwoord. Maar zoals een automobilist regelmatig over de grens gaat, doet een hardloper dat ook. Een herstellende blessure is dan als een langzaam oplossende file. En een nieuwe blessure door overbelasting als een bekeuring voor te hard rijden.
Ik had geen flauw idee hoe ik er voor stond die dag, maar die 4 minuten per kilometer leek me een mooi streven en eigenlijk ook wel het maximum. En wat voelde het weer vertrouwd. De eerste 200 meter die nog moeizaam gaan, het volgende stuk dat daarom juist weer net even te hard gaat, de tevredenheid als je na 10 streepjes op de weg precies 4.00 klokt. De volgende 1000 die natuurlijk te hard gaan, de derde die je eindelijk in een constant tempo loopt en de laatste waar dat in eerste instantie ook voor geldt. Tot die laatste paar 100 meter, wanneer je toch nog even alles op alles zet... Mijn eerste echte tempotraining in meer dan een jaar en dan een kilometer in 3.50. Stom natuurlijk. Maar toch, ik kon het weer aan!
Liggen of rennen
Het weekend erop was ik naar een festival in Groningen. Na drie dagen festival-lifestyle voelde ik me zondagmiddag op z'n zachts gezegd niet top, en die avond zou ik nog twee keer een half uur op de fiets zitten om ergens te gaan eten. Gelukkig had ik nog net een uurtje om te liggen... of rennen! Dat kon nog net.
Die zondag scheen er nog een lekker winterzonnetje, maar dat was twee dagen erna wel anders. Het was de dag van 1000 kilometer file, kou en gladheid: een dag om binnen te blijven dus. Toch ging ik 's avonds even kijken of er tussen de opgevroren sneeuwresten nog wat betrouwbare asfaltstukjes te vinden waren. Niet te hoog tempo, beetje voorzichtig in de bochten, kon best!
Het is het soort fanatisme dat, meer nog dan mijn groeiende vorm en conditie en losser zittende spijkerbroeken, aangeeft dat hardlopen weer in mijn systeem zit. De climax komt hopelijk later dit jaar, wanneer ik misschien wel weer voluit aan een wedstrijd mee kan doen. Als ik dan weer leeg, gebroken en met een brandende pijn in mijn bovenbenen over de finish strompel, zal mijn lichaam zich met alle kracht weer afvragen 'waarom doe ik dit?!!' Het antwoord op die vraag zal dan makkelijker zijn dan ooit.
Abonneren op:
Posts (Atom)