Omdat het kan

Gisteren stond er weer een nieuwe behandeling door mijn osteopaat op het programma. Wat hij precies deed was weer onnavolgbaar (Hij trok aan mijn oren, echt! Gelukkig kon ik mijn lach inhouden. Dat lukte even later niet toen hij met mijn knie bezig was; ik moest serieus lachen van de pijn...), belangrijker is dat het hardlopen steeds beter gaat. Nog steeds voel ik regelmatig pijntjes rondom mijn knie, maar inmiddels ben ik er van overtuigd dat de situatie van trainen in ieder geval niet slechter wordt. En zo voel ik me meer en meer weer een echte hardloper. En die doen wel eens eigenaardige dingen...

4 x 1000
Zoals een week of twee geleden, toen ik voor het eerst sinds hele lange tijd weer eens met een stopwatch om mijn pols liep. Ik had me voorgenomen weer eens een '4 x 1000' te lopen. Een mooiere trainingsvorm is er eigenlijk niet, zeker niet als de 1000'tjes precies in 4 minuten = 15 kilometer per uur gaan. Een heerlijk tempo, zo'n beetje als met 130 over de autosnelweg rijden: lekker hard, en toch gecontroleerd en verantwoord. Maar zoals een automobilist regelmatig over de grens gaat, doet een hardloper dat ook. Een herstellende blessure is dan als een langzaam oplossende file. En een nieuwe blessure door overbelasting als een bekeuring voor te hard rijden.

Ik had geen flauw idee hoe ik er voor stond die dag, maar die 4 minuten per kilometer leek me een mooi streven en eigenlijk ook wel het maximum. En wat voelde het weer vertrouwd. De eerste 200 meter die nog moeizaam gaan, het volgende stuk dat daarom juist weer net even te hard gaat, de tevredenheid als je na 10 streepjes op de weg precies 4.00 klokt. De volgende 1000 die natuurlijk te hard gaan, de derde die je eindelijk in een constant tempo loopt en de laatste waar dat in eerste instantie ook voor geldt. Tot die laatste paar 100 meter, wanneer je toch nog even alles op alles zet... Mijn eerste echte tempotraining in meer dan een jaar en dan een kilometer in 3.50. Stom natuurlijk. Maar toch, ik kon het weer aan!

Liggen of rennen
Het weekend erop was ik naar een festival in Groningen. Na drie dagen festival-lifestyle voelde ik me zondagmiddag op z'n zachts gezegd niet top, en die avond zou ik nog twee keer een half uur op de fiets zitten om ergens te gaan eten. Gelukkig had ik nog net een uurtje om te liggen... of rennen!  Dat kon nog net.

Die zondag scheen er nog een lekker winterzonnetje, maar dat was twee dagen erna wel anders. Het was de dag van 1000 kilometer file, kou en gladheid: een dag om binnen te blijven dus. Toch ging ik 's avonds even kijken of er tussen de opgevroren sneeuwresten nog wat betrouwbare asfaltstukjes te vinden waren. Niet te hoog tempo, beetje voorzichtig in de bochten, kon best!

Het is het soort fanatisme dat, meer nog dan mijn groeiende vorm en conditie en losser zittende spijkerbroeken, aangeeft dat hardlopen weer in mijn systeem zit. De climax komt hopelijk later dit jaar, wanneer ik misschien wel weer voluit aan een wedstrijd mee kan doen. Als ik dan weer leeg, gebroken en met een brandende pijn in mijn bovenbenen over de finish strompel, zal mijn lichaam zich met alle kracht weer afvragen 'waarom doe ik dit?!!' Het antwoord op die vraag zal dan makkelijker zijn dan ooit.