zondag 19 oktober 2014

18 seconden...


...zo lang duurde het ongeveer voor ik vanochtend in de Sporthallen Zuid mijn startnummer had opgehaald en tas kon inleveren; complimenten voor de organisatie van de TCS Amsterdam Marathon, met in totaal 43.000 deelnemers (over 3 afstanden)!

...zo kort maar duurde zo'n beetje de pittige regenbui die vlak voor de start opeens viel; gefocust op de hoge luchtvochtigheid en sterke wind waar uitgebreid voor gewaarschuwd was zag ik die even niet aankomen.

...dat liep ik op de eerste kilometer onder de tijd die ik vandaag eigenlijk per km wilde (4.15) lopen. Tja, dat krijg je als je helemaal vooraan staat, met circa 14.000 lopers achter je... (zie foto)



...zo lang duurde het ongeveer om met tegenwind een diepe tunnel uit te lopen, en om een tot dan toe zekere tijd van onder de 1.30.00 aan het wankelen te brengen.

...dat bleef ik bij de finish in het Olympisch Stadion uiteindelijk verwijderd van die magische grens van anderhalf uur...

...zo lang duurde het slechts om over de 'teleurstelling' heen te komen; met mijn relatieve positie ben ik dik tevreden, en ik liep in ruim 10 jaar tijd nog maar 2 keer sneller over 21,1 km.

...dat zal niet lang genoeg zijn om te beslissen wat mijn volgende uitdaging wordt; toch weer streven naar een snellere tijd, of toch weer gaan voor die enige echte afstand...

zondag 28 september 2014

P.R.

Mijn Rijk Zwaan Loop van gisteren is in twee letters samen te vatten: de P en de R...

Public Relations
Met een item op het NOS 8 uur journaal en de voorpagina van het landelijke AD was het PR-technisch sowieso al een prima weekje voor Rijk Zwaan, maar de climax was de 15e editie van de Rijk Zwaan Loop. De sponsoring van 'Westlands Mooiste' - met snackgroenten bij de finish - is een goede traditie en mijn deelname eraan - ik vermoed mijn eerste lustrum - inmiddels ook. Er stond dan ook weer een flink aantal collega's aan de start, daags na de Collegadag die dit jaar als thema Passie had. Voor mij bestond deze dag met workshops Djembé en beeldhouwen vooral uit handenarbeid, en dus had ik de benen kunnen sparen. Mijn échte passie volgde op zaterdag. Alles bij elkaar droeg ik het wit-groen-gele RZ tricot na zo'n week met nog meer trots dan dat ik dat normaal al doe.


Persoonlijk Record
Helemaal officieel is het niet; de 10 E.M. ontbreekt in het rijtje hier rechts. Maar ik meen toch vrij zeker te weten dat ik deze afstand niet eerder in 1.07.24 liep. Bij deze bombardeer ik het resultaat van gisteren dan ook als persoonlijk record.

Publiekelijke Ranzigheid
Het was warm, net als bij ongeveer alle andere wedstrijden die ik dit jaar liep, dus probeerde ik bij elke waterpost wat te drinken. Maar dat halve bekertje water kort voor het einde had ik beter niet kunnen nemen... Op de laatste meters voor de finish kon ik me gelukkig nog net inhouden en e.e.a. wegslikken, maar eenmaal over de streep dook ik meteen over het eerste de beste dranghek om de inhoud weer te recyclen op de 's-Gravenzandse straatstenen. Nog steeds in dat mooie wit-groen-gele tricot; niet bepaald fraaie 'PR' voor Rijk Zwaan... Die snacktomaatjes liet ik dit keer maar even aan me voorbij gaan.

Positieve Recombinatie
Tja, deze term ken ik zelf ook niet. Maar de wél bestaande term 'negatieve split' bleek in een eerdere post toch ook al veel vraagtekens op te roepen onder mijn lezers. Met de eerste km ruim onder de 4 minuten, een 10 km doorkomst op 41.15 en eerder genoemde eindtijd was er nu in ieder geval sprake van een (licht) neergaande lijn en daarmee het tegenovergestelde van een negatieve split; een positieve recombinatie zogezegd. Mijn voornemen om de wedstrijden van deze zomer allemaal sneller te eindigen dan te beginnen is uiteindelijk finaal mislukt. Maar ach, ik heb van elke wedstrijd genoten - behalve de laatste meters van gisteren - en uiteindelijk draait het om hoe ik er nu voor sta voor over drie weken.

Prima Repetitie
En zo kom ik op de laatste 'PR', zijnde de conclusie van deze post. Ik heb de kracht en het uithoudingsvermogen, ik ben fit, heb veel wedstrijdritme opgebouwd en nog genoeg tijd om te herstellen. Laat maar komen die halve marathon. Over precies drie weken sta ik in een uitverkocht deelnemersveld aan de start in het Olympisch Stadion in Amsterdam. Dat is een PRrrrrrrachtig vooruitzicht!




zondag 7 september 2014

Nostalgie

Het kon ook eigenlijk niet anders, een halve marathon door Pijnacker (gewoond van mijn 12e tot 22e), Berkel (geboren en gewoond tot mijn 11e) en Bergschenhoek (vooruit, een paar maanden gewerkt als bode bij de gemeente, vlak voor ik aan mijn eerste 'echte' baan begon en het huis uit ging), dat zou een nostalgische trip worden. Maar dat het zo'n feest van herinneringen en associaties zou worden, dat had ik niet verwacht...

Het begon vanmiddag al op de fiets van Delft naar Pijnacker, over het Virulypad. Een pad dat ik later ook nog talloze keren befietst en belopen heb, maar nu toch vooral het pad was dat ik tijdens mijn middelbare schooltijd zo vaak aflegde met een enorme tas boeken op mijn rug, en waar ik mijn eerste intervallen liep met mijn eerste loopclub: de Landlopers.

Aangekomen in Pijnacker was er een locatie gereserveerd om om te kleden en spullen achter te laten. Jawel, de Josephschool! Daar waar ik mijn eerste en enige jaar basisschool in Pijnacker heb meegemaakt. Waar ik me nog een kus op het schoolplein herinner van Jolanda, en waar ik ook Martijn leerde kennen. Een vriend die nu in Bergschenhoek woont, in een huis waar ik rond kilometer 11 precies langs zou gaan lopen...

De start was op de Kerkweg, vlakbij mijn oude kapper, de bibliotheek waar ik mijn eerste boeken leende en de bank waar ik mijn eerste eigen geld pinde.

Al snel belandden we op de Oude Leede. De landweg waar ik als beginnend hardloper mijn eerste lange duurlopen deed vanuit mijn ouderlijk huis. En op de Klapwijkseweg, inmiddels nauwelijks meer te herkennen als die lange rechte weg die het vroeger was. Het eerste jaar dat we naar Pijnacker verhuisd waren fietste ik nog twee keer per week met mijn sporttas onder de snelbinders richting TOGB. Om de sport te beoefenen die op dat vlak mijn eerste liefde was: tafeltennis.

Langs de tandarts die mijn eerste gaatjes boorde ging het naar De Windas. Het zwembad van het schoolzwemmen. Maar vooral het zwembad met de in mijn herinnering enorme ligweide. Waar ik met mijn zuurverdiende salaris van het gerbera's insteken zakjes snoep en soms een Magnum kon kopen. Ik herinner me nog de zorgvuldig uitgetelde dubbeltjes en kwartjes die ik zo stevig in mijn handen hield en de gloeiend hete tegels waarop ik op mijn beurt stond te wachten.



In het centrum van Berkel was het helemaal een feest van herkenning. Langs slager De Rooij waar ik - toen ik nog vlees at - altijd een plakje worst kreeg en langs snackbar 't Vierkantje waar we friet - toen ik dat nog graag at - haalden als 't Tunneltje gesloten was. Ik kon niet goed zien of die platenzaak er ook nog zat - hoe heette die toch... -, waar we elke week de papieren Top 40 haalde, en na lang sparen wel eens een cassettebandje konden kopen.

Het rondje Bergschenhoek leverde minder associaties op, maar na km 13 ging het deels over dezelfde weg weer terug. Zo kwamen we ook weer door dat sfeervolle centrum van Berkel. Waar ik nu de speaker langs de kant herkende als een vroegere jeugdleider van Oliveo, de voetbalclub waar ik mijn tweede sport voetbal beoefende, voor ik er dan eindelijk achter kwam dat er voor mij maar 1 echte sport is.

Vlak voor de finish kwam ik langs het ouderlijk huis van de eerder genoemde Martijn. Zelf zat hij in Zuid-Frankrijk had hij al laten weten, maar wie zat daar in een stoeltje? Moeder Toos. Voor het huis waar we regelmatig - 'Ik bij jou of jij bij mij? - na schooltijd afspraken om een potje Commander Keen te spelen.

Terug in het centrum van Pijnacker kwamen we vlakbij café de Guyter, waar ik na de vrijdagavond-voetbaltraining mijn eerste biertjes dronk. En ten slotte ging het in een lang recht stuk naar de finish, waar - heel toepasselijk - mijn ouders langs de kant stonden en twee vrienden, waaronder neef Marco die ik mijn hele leven al ken. Ik  liep over de finish met kippenvel en een grote grijns. Tegelijk met de jaren waren de kilometers voorbij gevlogen...

1 uur, 34 minuten en 50 seconden deed ik over deze nostalgische trip. Naïef natuurlijk om te denken dat ik deze Oostland Halve Marathon echt in een rustig trainingstempo zou gaan lopen, wat ik me eigenlijk voorgenomen had. Maar wat ging het lekker, wat liep ik constant en wat zit er voor mijn gevoel nog meer in over zes weken in Amsterdam... Langzaam begin ik al weer te denken aan de tijd dat ik 21.0975 meter onder de 1.30 kon lopen. Over nostalgie gesproken...

zondag 24 augustus 2014

Incidenten, manieren en een toporganisatie

Gisteren was mijn debuut op de Bradelierloop. Een van de vele loopjes die er in het Westland georganiseerd worden, maar toch ook weer met zijn eigen sfeer. En een eigen verhaal.

Het begon al bij de start. Real Madrid had ooit de geknakte doelpalen, de Tour de France had vorig jaar te kampen met een bus die de finish versperde, de Bradelierloop beleefde het startvakincident. De organisatie had bedacht om lopers deze editie een andere richting dan andere jaren uit te sturen maar de logistiek daar schijnbaar niet op aangepast. Gevolg: 5 minuten voor de start stond het voorste deel van het startvak al vol met de snelste lopers en was de bedoeling dat de rest via diezelfde opening zich nog in het startvak zou wurmen. De snellere lopers wilden hun mooie plekje echter niet opgeven en dus was er een heuse patstelling...

Enige tijd later had de speaker - niet boos maar wel een beetje teleurgesteld - iedereen dan uiteindelijk achter de startmat gekregen en klonk het startschot. Onder prima omstandigheden, zeker vergeleken met de pikzwarte wolken die 's ochtends nog in de lucht hingen, ging ik van start voor de 10 kilometer.

Geen kilometeraanduiding
Door de uitdijing van het startvak vroeg ik me nog even af of ik met mijn chip wel over de smalle mat was gekomen, en mijn tijd wel geregistreerd zou worden. Maar dat waren zorgen voor later: eerst maar eens concenteren op de eerste kilometer. Altijd spannend wat je daar klokt, al weet je eigenlijk dat het sowieso weer te snel zal zijn... Maar helaas, ik zal nooit weten hoe lang ik over die eerste km gedaan heb. En ook niet over de tweede of derde: er bleek op het hele parcours geen of nauwelijks zichtbare kilometeraanduiding te zijn.

Nu lijkt deze blog net een klaagzang richting organisatie worden, maar dat is geenszins de bedoeling! De organisatie was prima en eerder heb ik al eens mijn waardering uitgesproken over deze vrijwilligers. Berekenend als ik ben vond ik het ontbreken van tussentijden echter maar niets. Gelukkig ging de 10K over 2 rondjes van 5 en dus kon ik halverwege de stand opmaken. 19.40; huh?! Een positief gevolg van het ontspannen lopen, of toch (alweer) een kwestie van een niet helemaal juist afgemeten parcours - nogmaals, geen kritiek! -, maar nu te kort? Of is dat valse bescheidenheid?

Linkeballen
Hoe dan ook, met vertrouwen ging ik het tweede rondje in. Waarin ik toch wel wat meer last begon te krijgen van het pittige windje. In de eerste ronde had ik de Kanaalweg-met-tegenwind al prima doorgekomen door samen met een medestrijder een mini-waaier te vormen. Om en om op kop, zoals het hoort! In de tweede ronde dacht ik op dezelfde weg dezelfde truc te kunnen toepassen. Met een loper van gelijke lengte; wel zo eerlijk. Maar met een handgebaar maakte deze persoon al snel duidelijk dat hij er de kracht niet voor had. Prima, kan natuurlijk, maar toen we linksaf de luwte in sloegen haalde de sluwe vos mij met een stalen gezicht bijna direct alsnog in. Onvervalst linkenballen was het! Ik had er meteen een nieuw doel bij: deze profiteur voor de finish nog inhalen, en gelukkig lukte dat ook.



Opstandigheid bij de start, weigering kopwerk te doen, waar zijn de goede manieren gebleven in het loperspeloton? Al moet ik zelf ten slotte ook nog een bekentenis doen. Afspraken hoor je immers na te komen. Maar mijn afspraak (met mezelf) om deze zomer alleen maar negative splits te lopen heb ik toch (weer) geschonden... Maar is dat erg als het uiteindelijk leidt tot een tijd van 40.09 en daarmee - zelfs als het parcours wat te kort zou zijn, wat meerdere lopers vermoedden - tot mijn snelste 10 km sinds mei vorig jaar?


zondag 3 augustus 2014

Precies zoals het hoort

Het leek zo'n goed idee: de negative split als doel. Maar hoe bepaal je het bereiken ervan op een 5 km, waar alleen de hele kilometers worden aangegeven? En toen werd 2 minuten voor de start ook nog eens verteld dat het parcours 160 meter te lang was... Hoe dan ook ben ik tevreden met mijn tijd op de VTM Telecomloop in Maasdijk - 20.07 -, vooral door het gevoel na afloop. Kapot, maar niet ingestort. Precies zoals het hoort na een 5 km wedstrijd! 


zondag 13 juli 2014

Doel

Ik draaf weer regelmatig rondjes op de atletiekbaan, heb wat wedstrijden in de benen, ben fit; tijd om weer eens een doel te gaan stellen! Even speelde het door mijn hoofd weer een hele marathon te gaan lopen, uiteindelijk is het de halve geworden; 19 oktober in Amsterdam.

Maar op welke tijd ga ik me richten voor die halve marathon? Een PR zie ik voorlopig nog niet als realistisch. Maar ook het Nederlands elftal leek geen goede papieren te hebben voor het afgelopen WK, en zie hoe ver die uiteindelijk gekomen zijn... Het geheim was natuurlijk dat Louis zich op het proces richtte, dat de weg naar de finale belangrijker was dan de finale zelf. (Zeker als je die uiteindelijk net niet haalt.)



Daarom richt ook ik me de komende maanden niet op het einddoel, maar op de weg er naar toe. Ik heb nu al besloten hoe mijn speelschema er uitziet:

26 juli: 5 km in Maasdijk (VTM Telecomloop)
23 augustus: 10 km in De Lier (Bradelierloop)
7 september: 10/21 km in Pijnacker (Halve Marathon Oostland)
27 september: 16 km in 's-Gravenzande (Rijk Zwaan Loop)
19 oktober: Halve Marathon Amsterdam

Misschien niet de meest aansprekende affiches - op de Rijk Zwaan Loop na -, maar in de hedendaagse topatletiek zijn er geen kleine wedstrijden meer...

Natuurlijk had het Nederlands elftal nóg een geheim. Krachten sparen in de eerste helft en de tweede helft pas goed gaan presteren. Daar ga ik eens een voorbeeld aan nemen. De komende wedstrijden ga ik niet naar eindtijden streven (dat bleek de afgelopen tijd ook bepaald geen garantie voor een positief eindresultaat), maar zal ik telkens hetzelfde doel hebben: de tweede helft sneller lopen dan de eerste helft. In loperstermen: een negative split. Van de laatste keer dat ik zo een wedstrijd liep geniet ik immers nog steeds na.

Pas gisteren doorbraken onze mannen in Brazilië hun gewoonte om laat op gang te komen. Laat dat een voorbode zijn voor mijn eigen eindstation. Op 19 oktober in het Olympisch Stadion in Amsterdam...




donderdag 29 mei 2014

Dubbel geknoopt

Een goede basis vanuit de halve marathon, goed door getraind, voldoende rust genomen in de dagen ervoor, niet te veel gegeten - en dit keer ook niet te weinig -,  niet te veel wedstrijdspanning, wel een gezonde druk, niet te warm en niet te koud, veel zuurstof in de lucht na de regen van de ochtend, goed geslapen, goed gedronken, goede positie voorin het startvak, niet te snel gestart...

Maar geen dubbele knoop in mijn veters!


Ach, een losse veter, dat gebeurt je maar één keer in een wedstrijd... Mooi niet! Toen ik me - het was iets na km 7 - na het strikken weer had opgericht en mijn strakke tempo van 4 minuten per kilometer met moeite weer probeerde te hervatten, hoorde ik van langs de kant de woorden die nu nog nadreunen: 'hij is wéér los!'. Aaaarrrgghh! Weg tempo, weg moraal, weg tijd van rond de 40 minuten op de Golden Ten... Wat restte was een tijd van net onder de 41. En 500 heel sfeervolle laatste meters door een haag van mensen in het centrum van de mooiste stad van Nederland...

zondag 18 mei 2014

Investering

Ik had als kop voor deze post ook 'Afzien, afzien, afzien' kunnen kiezen, verwijzend naar de post over mijn vorige halve marathon, die in Den Haag. Maar dat had te makkelijk geweest, en bovendien gingen de eerste kilometers van de halve van Leiden vandaag super! De groeiende vorm van de afgelopen weken leek zijn vruchten af te gaan werpen. Onder de 1.35 lopen zou een zekerheidje zijn, 1.32 leek reëel en dromen deed ik van een tijd onder de 1.30...

Maar zo'n beetje op de helft van de halve - toen ik nog netjes op schema 1.32 liep - ging er 'iets' mis. De benen die daarvoor zo soepel ronddraaiden wilden simpelweg niet meer. Leeg. De pittoreske bruggetjes verloren hun charme en werden gewoon vervelende obstakels, en waar ik begon met een grote inhaalrace (in hetzelfde startvak startten alle halve marathon lopers gek genoeg achter de marathonlopers) was dat de laatste kilometers compleet omgedraaid: de een na de ander haalde me in. Alsof ik stil stond. Het makkelijke excuus zou natuurlijk de warmte zijn, maar dat zou flauw zijn. Ik noem mezelf altijd een warm-weer-loper en tot die tijd had ik eigenlijk best wel genoten van het zonnetje!

Koelvloeistof
Het leek eerder een energie-probleem, gewoon te weinig brandstof. Misschien dat het lichaam wat teveel brandstof had moeten omzetten in koelvloeistof... (dus dan toch die warmte?!) Nu klinkt het misschien ook vreemd, om - na een stevig ontbijt, dat wel - de drie uur voor zo'n inspanning niets meer te eten... Maar dat is nu eenmaal hoe ik het altijd doe, en daar hou ik het meestal prima mee vol. Misschien moet ik toch eens een voorbeeld nemen aan de vele lopers die ik in het startvak nog een laatste banaan of mueslireep zie wegwerken... Zo blijf je ook met 10 jaar halve marathon ervaring nog leren!

Hoe dan ook, gelukkig was het Lijden in Leiden... Want wat een toppubliek! Het parcours was sowieso al fantastisch. Start en finish in hartje Leiden, een grote ronde door het groene hart en regelmatig een passage door een dorpskern met werkelijk superenthousiaste toeschouwers. De Leidse (e.o.) loopaanmoedigingen behoren absoluut tot de beste van Nederland. (Waarom had ik daar nog nooit eerder gelopen?! Volgend jaar weer!) Vooral dankzij hen was de eindtijd uiteindelijk nog wel prima: 1.35.55.



En dat maakte ook deze loopervaring dan toch weer tot een mooie herinnering. Bovendien was het - achteraf! - ook wel goed om weer eens flink te hebben afgezien. Want wat maakt de mooiste wedstrijden tot de mooiste wedstrijden? Dat je een tijd loopt die je niet voor mogelijk had gehouden, of dat je een tempo veel makkelijker aan kunt dan je gedacht had. Als het altijd gaat zoals je denkt of hoopt, dan kun je net zo goed geen wedstrijden lopen - dan had ik nu ook niet zo'n joekel van een bloedblaar op mijn kleine teen gehad. Zonder lows geen highs. Zo bezien zie ik deze dag maar als een investering in de toekomst!

maandag 21 april 2014

De eerste keer...

Zo maar een loop. Zonder er speciaal voor getraind te hebben, zonder speciale lading en zonder verwachtingen, gewoon de voortzetting van een een mooie traditie. De Paasloop van Pijnacker! Maar toch, - let op: niet-gelovigen die de lol van hardlopen maar niet kunnen snappen - elke loop gebeuren er weer dingen waarvan je denkt... dat heb ik nog nooit eerder meegemaakt!

Zo was het vandaag de eerste keer dat ik een wedstrijd liep op de dag na een verhuisklus. En dat voelde ik vanochtend bij het opstaan nog goed aan de stijve rug en gebutste en stramme bovenarmen. Maar inderdaad, lopen doe je toch vooral met je benen. En een meetbaar doel had ik mezelf sowieso niet gesteld voor deze 5 mijl. (Behalve broer Ronald voor blijven...) Mijlen motiveren me op de een of andere manier toch minder dan kilometers, en de kilometeraanduiding - dat dan weer wel -, komt in 'Pijnackers mooiste' nooit echt betrouwbaar op me over. Dus wat is je tijd dan waard...



Wat dat betreft was het ook niet zo erg dat ik mijn stopwatch bij de start niet aankreeg. Maar het was wel de eerste keer dat dit me overkwam! Tja, hoe moeilijk kan het zijn inderdaad... Mijn nieuwe hardloophorloge-met-mogelijkheden is blijkbaar toch niet helemaal aan mij besteed. Zo ben ik ook niet van de hartslagmeter of GPS-registratie, zelfs niet van muziek in mijn oren. Als het gaat om de combinatie van hardlopen en techniek, focus ik me liever op mijn houding.

Hoe dan ook was een simpele stopwatch om in te drukken vanaf 0:00:00 wel handig geweest. Nu liep ik maar vanuit 'GMT + 2'. De start was 56 seconden na 11 uur, en dus moest ik die vanaf dat moment telkens verrekenen. En het was al zo'n gedoe met getallen: met 3 afstanden (3, 5 en 10 mijl) kris kras heen en weer door elkaar op hetzelfde parcours, en de eerder genoemde verwarring tussen kilometers en mijlen.

Angst
Het was ook de eerste keer dat ik bij een wedstrijd zeker een kilometer lang gelijk op heb gelopen met een kind! Nou wordt ik zelf ook altijd flink veel jonger geschat, maar deze knul leek me toch echt hooguit 12 jaar oud, en 1,5 keer zo klein. Daar de hielen van moeten zien is toch echt nog een graadje erger dan van iemand die twee keer zo oud is, wat met de hardloopsport nog wel vaker gebeurt. Dit was een beetje als die kids die geen angst hebben op de skipiste of aan de klimmuur, en daarom zo hard cq hoog gaan. Of zou deze jongen juist wel angst gehad hebben, voor die boomlange man achter hem, en ging hij daarom zo hard....

Hoe dan ook kon ik hem uiteindelijk achter me laten. Maar de vraag is nog of dit ook is terug te zien in de einduitslag. Het was namelijk de eerste keer dat ik onderweg mijn startnummer ben kwijtgeraakt! Ok, het was slechts een klein blauw kartonnetje - handgeknipt uit een gestencild A4, stel ik me zo voor, vastgemaakt met 1 speldje en met balpen van een nummer voorzien - die verder geen enkele functie had in de registratie van mijn tijd. Maar een beetje kaal - en wedstrijdtechnisch gezien 'illegaal' - voelde ik me wel.



Maar ik hoop eigenlijk wel dat deze tijd de annalen in gaat. Want onder voorbehoud van een onnauwkeurige uitzetting van het parcours, heb ik toch een gemiddelde van bijna 15 km/h gehaald! Ik denk dat het de eerste keer is dat ik bijna exact dezelfde tijd heb gelopen (32.44 om 32.41) als dezelfde wedstrijd een jaar ervoor. Wat ik zeker weet is dat ik nog nooit deze herinnering mee naar huis kreeg. We kregen geen medaille, geen trofee, geen t-shirt, geen bidon, maar...  een stoplichtverpakking paprika's! Dat kan alleen bij de Paasloop van Pijnacker. Een loop die ik niet voor het eerst liep, en zeker ook niet voor het laatst...

zondag 13 april 2014

Wat denk je zelf?!



Begin van de dag
Toeschouwer: De marathon van Rotterdam: leuk!
Loper: De marathon van Rotterdam: eindelijk, fantastisch, verschrikkelijk, spannend, gekkenwerk, kan ik dit wel...

Start
Toeschouwer: Kippenvel, dit wil ik volgend jaar ook (weer)
Loper: Kippenvel, dit is het moment!

Km 3
Toeschouwer: Nog best koud met die wind
Loper: Nog best warm met die zon

Km 8
Toeschouwer: Oh, doorlopen nu, anders mis ik de metro en ben ik te laat op het volgende afgesproken punt!
Loper: Oh, doorlopen nu, anders gaat mijn gemiddelde onderuit en haal ik mijn afgesproken streeftijd niet!

Km 9
Toeschouwer: Druk hier in de metro, lastig om een plek te vinden
Loper: Druk hier op het parcours, lastig om mijn eigen tempo te bepalen

Km 17

Toeschouwer: Waarom reageert hij niet, ik schreeuw de longen uit mijn lijf...
Loper: Zeker weer een onbekende die mijn naam op mijn startnummer ziet staan...

Km 22
Toeschouwer: Ik heb dorst, waar heb ik nu meer trek in: een biertje of een cola?
Loper: Ik heb dorst, wat wil mijn lichaam nu: water of extran?

Km 29

Toeschouwer: Ik heb trek, even wat lekkers halen bij de AH to go
Loper: Ik heb honger, toch te weinig gelletjes meegenomen...

Km 33
Toeschouwer: Stalpoten! Zou wel even een stukkie willen lopen...
Loper: Kramp in mijn kuiten! Zou wel even willen stoppen...

Km 39
Toeschouwer: Ik sta nu al 4,5 uur langs de kant, ik voel me een bikkel!
Loper: Ik moet nu toch echt even gaan wandelen, ik voel me een loser!

Coolsingel
Toeschouwer: (...)
Loper: (...)

Na de finish
Toeschouwer: Zo! Nu naar huis en zelf nog even een stukkie lopen!
Loper: Dit doe ik nooit, nooit meer...

18.15 uur
Toeschouwer: Leuk, nog even nagenieten bij Studio Sport!
Loper: Zzzzzzzz

Einde van de dag
Toeschouwer: Wat een mooie sport, wat een fantastische dag!
Loper: Wat een mooie sport, wat een fantastische dag!

zondag 9 maart 2014

Genieten, genieten, genieten

Waar kan ik het na zo'n topdag wel niet allemaal over hebben?

- Dat het zulk fantastische weer was, voor sommige lopers net even te warm, maar voor mij - ik die het dankzij een aan de ondergrens van wat gezond is grenzende BMI al de hele 'winter' koud heeft - heerlijk aangenaam!

- Dat de start dankzij het enorme terrein, de tenten, de mensenmassa achter me en de (mislukte) sitdown deed denken aan een muziekfestival, maar dat die associatie tijdens het lopen later volledig verdween als gevolg van de kneiters die uit de speakers langs de kant klonken ("Daar in dat...")



- Dat foute muziek tijdens het lopen toch eigenlijk wel een heel goed gevoel geeft, en mij nu en dan zelfs motiveerde opzwepende bewegingen te maken naar de DJ van dienst

- Dat ik voor het eerst in een wedstrijd meer dan 10 kilometer lang achter een pacer (ervaren loper met ballon die aangeeft welke tijd hij gaat finishen) aan heb gelopen - waarvan de eerste 10 samen met collega Jan -, en dat dat luie achtervolgen eigenlijk best lekker was!

- Dat ik onderweg de voorzitter van AV '40 inhaalde en langs de kant mijn voormalige trainer passeerde, en beide spontaan toeriep - nog zonder enige spijt - weer lid te zullen worden van de club

- Dat ik zo ontspannen liep dat ik gedurende de 'hele halve' in totaal maar 3 keer (!) op mijn horloge heb gekeken, en vrienden langs de kant tot 2 keer toe eerder spotte dan zij mij

- Dat ik het rond een kilometer of 15 - wanneer ik normaal al aan het infuus moet - het nog serieus jammer vond dat de tijd/afstand zo snel ging

- Dat ik op de boulevard toch nog maar even gas gegeven heb, zonder ook maar een moment de gelukzalige glimlach op mijn gezicht te verliezen




- Dat ik de laatste kilometers nog even pedal to the metal ging, wat er waarschijnlijk mede debet aan zal zijn dat ik 'toch gewoon weer' met met flinke spier- en hoofdpijn - maar ook nog steeds die glimlach - deze tekst zit te tikken

- Dat ik tijdens deze wedstrijd meer dan ooit tevoren besefte hoe blij ik eigenlijk mag zijn weer helemaal van mijn knieblessure te zijn afgekomen

- Dat volleyballen best een leuke sport is, maar er toch echt niets boven hardlopen gaat, waar ook net wat meer publiek langs de kant staat

- Dat ik na afloop door vrienden verrast werd met een bos bloemen waarmee ik vervolgens kon genieten van een weldadig koud biertje op het Plein



Maar uiteindelijk schieten woorden na zo'n dag hoe dan ook tekort, zelfs voor een tekstschrijver. Daarom dekt de kop van deze post de lading nog het best, en is mijn uiteindelijk tijd - waar ik overigens wel superblij mee ben - voor deze ene keer totaal irrelevant. Hoe dan ook heeft deze halve marathon zijn al vroeg gegunde plek in mijn persoonlijke top 5 uiteindelijk meer dan waargemaakt...

zondag 26 januari 2014

10 jaar halve marathons

Vandaag sinds lange tijd de 1,5 uurs-grens weer eens doorbroken in een duurloop. Hij gaat goed: de voorbereiding voor de halve marathon van Den Haag: de City-Pier-City. En waar kwam ik pas achter? Dat het straks in maart precies 10 jaar geleden is dat ik mijn eerste halve marathon liep: de 'CPC' van 2004! Een mooie moment dus voor een overzicht van mijn meest gedenkwaardige halve marathons.

1 Den Haag 2004 (1.48.53)

Na achtereenvolgens een tafeltennis- en voetbalcarrière was ik net begonnen met hardlopen. Eerst 'een beetje voor mezelf', maar een advertentie in een lokaal dorpsblaadje was aanleiding om me aan te sluiten bij De Landlopers, waar ik mijn eerste intervallen liep en langzamer steeds serieuzer en enthousiaster werd over mijn nieuwe sport. Natuurlijk, je allereerste halve marathon is dan sowieso bijzonder, maar wat deze wedstrijd nog eens extra gedenkwaardig maakt, zijn de weersomstandigheden van die dag. In mijn vorige post was al te lezen dat ik van een beetje ruig weer niet vies ben, maar dit sloeg alles, en heb ik daarna nooit meer meegemaakt. Uit onderstaand bewaard krantenartikel: "Windvlagen van 10 tot 11 bft speelden de atleten danig parten. (...) Wind en zand geselden de lopers op een ongenadige manier."


2 Amsterdam 2005 (1.32.16)

Ik was voor een nieuwe baan net verhuisd naar het Noord-Hollandse gehucht Hensbroek; zowel qua werk als qua wonen niet de meest geweldige periode van mijn leven. Gelukkig had ik 1 afleiding: hardlopen! En dat deed ik dan ook. Vaak en hard. Gemiddeld zes keer in de week. De lokale loopclub beschikte niet over een atletiekbaan: intervallen deden we op een industrieterreintje. De 100 metertjes om tijden aan af te meten waren hier niet zo nauwkeurig, maar dat maakte eigenlijk weinig uit: alles ging gewoon zo hard mogelijk. De verstandige, afremmende aanwijzingen van Landlopers-trainer Leo waren letterlijk en figuurlijk ver weg... Met mijn nieuwe PR in Amsterdam was ik uiteraard blij. Maar zo intensief trainen, en dan toch 'slechts' 1.32 lopen, achteraf geeft het te denken. Om nog maar te zwijgen over de blessure die er op volgde. Een harde les. Wel leuk: finishen in het Olympisch Stadion. 

3. Den Haag 2010 (1.27.37)

Wijzer geworden na bovenstaande ervaringen werden - terug in Delft - de trainingen bij AV '40 een stuk effectiever. Het resultaat was het PR dat tot op de dag van vandaag nog staat, en dus kan die halve marathon in deze lijst natuurlijk niet ontbreken. Deel van het geheim was misschien wel de hele marathon die ik het jaar ervoor had gelopen, want als je een wedstrijd gelopen hebt waar je 42 keer een kilometer-bordje tegenkomt, dan voelt het getal 21 opeens heel anders aan. Het tempo lag er natuurlijk wel een flink stuk hoger, en dat merkte ik de dagen na de wedstrijd goed... Maar met de spierpijn verdwenen vrij snel ook de herinneringen, want gek genoeg kan ik me van deze halve marathon niet zo veel meer herinneren. Maar het mooie van een PR is: die blijft staan. Voor altijd. Hoewel, eigenlijk was en is dat nog steeds niet de bedoeling...


4. Egmond 2011 (1.30.28)

Achteraf dacht ik: wat als ik op 9 januari 2011 een halve marathon had gelopen op een snel parcours, in plaats van dat ik de strijd met de elementen was aangegaan op het strand en in de duinen van Egmond? Want wat had ik een topdag! Omdat het voor Egmond-begrippen ook prima omstandigheden waren, kon ik een tijd lopen waar ik nog steeds trots op ben... De kou bij de start, de wind tegen op het strand, het mulle zand van de strandopgang, vlak voor de finish nog de bloedweg; allemaal geen pretje, en op het moment zelf niks minder dan de hel. Maar wat was ik in vorm, en wat voelde ik me aan het eind van de dag - dwars door de hoofd- en spierpijn heen - voldaan. Niet voor niets werd het mijn eerste post op deze blog. Dat deze wedstrijd achteraf min of meer het begin van mijn tweejarige knieblessure betekende, daar denk ik maar niet teveel aan...

5. Den Haag 2014 (?)

Hoewel hij nog 6 weken in de toekomst ligt, reken ik de City-Pier-City van 9 maart 2014 nu maar alvast tot de meest gedenkwaardige van al mijn halve marathons (ik schat een stuk of 10, misschien 15?). De 40e editie van de CPC, tien jaar na de eerste en ruim drie jaar na mijn vorige 21.0975 meter. Ik ben nog in dubio met welke insteek ik hem ga lopen. Immers, een echt snelle tijd zit er met twee of drie keer in de week gematigd trainen nu toch niet in. Ga ik voor de nostalgische insteek (mikken op exact dezelfde tijd als in 2004), de onbezonnen aanpak (geen verwachtingen, wie weet waar het toe leidt..) of voor de relaxte benadering (in stijl met het nieuwe hardlopen). Ik neig naar de laatste, al zou dat eigenlijk een top 5 notering onwaardig zijn...