zondag 26 januari 2014

10 jaar halve marathons

Vandaag sinds lange tijd de 1,5 uurs-grens weer eens doorbroken in een duurloop. Hij gaat goed: de voorbereiding voor de halve marathon van Den Haag: de City-Pier-City. En waar kwam ik pas achter? Dat het straks in maart precies 10 jaar geleden is dat ik mijn eerste halve marathon liep: de 'CPC' van 2004! Een mooie moment dus voor een overzicht van mijn meest gedenkwaardige halve marathons.

1 Den Haag 2004 (1.48.53)

Na achtereenvolgens een tafeltennis- en voetbalcarrière was ik net begonnen met hardlopen. Eerst 'een beetje voor mezelf', maar een advertentie in een lokaal dorpsblaadje was aanleiding om me aan te sluiten bij De Landlopers, waar ik mijn eerste intervallen liep en langzamer steeds serieuzer en enthousiaster werd over mijn nieuwe sport. Natuurlijk, je allereerste halve marathon is dan sowieso bijzonder, maar wat deze wedstrijd nog eens extra gedenkwaardig maakt, zijn de weersomstandigheden van die dag. In mijn vorige post was al te lezen dat ik van een beetje ruig weer niet vies ben, maar dit sloeg alles, en heb ik daarna nooit meer meegemaakt. Uit onderstaand bewaard krantenartikel: "Windvlagen van 10 tot 11 bft speelden de atleten danig parten. (...) Wind en zand geselden de lopers op een ongenadige manier."


2 Amsterdam 2005 (1.32.16)

Ik was voor een nieuwe baan net verhuisd naar het Noord-Hollandse gehucht Hensbroek; zowel qua werk als qua wonen niet de meest geweldige periode van mijn leven. Gelukkig had ik 1 afleiding: hardlopen! En dat deed ik dan ook. Vaak en hard. Gemiddeld zes keer in de week. De lokale loopclub beschikte niet over een atletiekbaan: intervallen deden we op een industrieterreintje. De 100 metertjes om tijden aan af te meten waren hier niet zo nauwkeurig, maar dat maakte eigenlijk weinig uit: alles ging gewoon zo hard mogelijk. De verstandige, afremmende aanwijzingen van Landlopers-trainer Leo waren letterlijk en figuurlijk ver weg... Met mijn nieuwe PR in Amsterdam was ik uiteraard blij. Maar zo intensief trainen, en dan toch 'slechts' 1.32 lopen, achteraf geeft het te denken. Om nog maar te zwijgen over de blessure die er op volgde. Een harde les. Wel leuk: finishen in het Olympisch Stadion. 

3. Den Haag 2010 (1.27.37)

Wijzer geworden na bovenstaande ervaringen werden - terug in Delft - de trainingen bij AV '40 een stuk effectiever. Het resultaat was het PR dat tot op de dag van vandaag nog staat, en dus kan die halve marathon in deze lijst natuurlijk niet ontbreken. Deel van het geheim was misschien wel de hele marathon die ik het jaar ervoor had gelopen, want als je een wedstrijd gelopen hebt waar je 42 keer een kilometer-bordje tegenkomt, dan voelt het getal 21 opeens heel anders aan. Het tempo lag er natuurlijk wel een flink stuk hoger, en dat merkte ik de dagen na de wedstrijd goed... Maar met de spierpijn verdwenen vrij snel ook de herinneringen, want gek genoeg kan ik me van deze halve marathon niet zo veel meer herinneren. Maar het mooie van een PR is: die blijft staan. Voor altijd. Hoewel, eigenlijk was en is dat nog steeds niet de bedoeling...


4. Egmond 2011 (1.30.28)

Achteraf dacht ik: wat als ik op 9 januari 2011 een halve marathon had gelopen op een snel parcours, in plaats van dat ik de strijd met de elementen was aangegaan op het strand en in de duinen van Egmond? Want wat had ik een topdag! Omdat het voor Egmond-begrippen ook prima omstandigheden waren, kon ik een tijd lopen waar ik nog steeds trots op ben... De kou bij de start, de wind tegen op het strand, het mulle zand van de strandopgang, vlak voor de finish nog de bloedweg; allemaal geen pretje, en op het moment zelf niks minder dan de hel. Maar wat was ik in vorm, en wat voelde ik me aan het eind van de dag - dwars door de hoofd- en spierpijn heen - voldaan. Niet voor niets werd het mijn eerste post op deze blog. Dat deze wedstrijd achteraf min of meer het begin van mijn tweejarige knieblessure betekende, daar denk ik maar niet teveel aan...

5. Den Haag 2014 (?)

Hoewel hij nog 6 weken in de toekomst ligt, reken ik de City-Pier-City van 9 maart 2014 nu maar alvast tot de meest gedenkwaardige van al mijn halve marathons (ik schat een stuk of 10, misschien 15?). De 40e editie van de CPC, tien jaar na de eerste en ruim drie jaar na mijn vorige 21.0975 meter. Ik ben nog in dubio met welke insteek ik hem ga lopen. Immers, een echt snelle tijd zit er met twee of drie keer in de week gematigd trainen nu toch niet in. Ga ik voor de nostalgische insteek (mikken op exact dezelfde tijd als in 2004), de onbezonnen aanpak (geen verwachtingen, wie weet waar het toe leidt..) of voor de relaxte benadering (in stijl met het nieuwe hardlopen). Ik neig naar de laatste, al zou dat eigenlijk een top 5 notering onwaardig zijn...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten