zondag 24 augustus 2014

Incidenten, manieren en een toporganisatie

Gisteren was mijn debuut op de Bradelierloop. Een van de vele loopjes die er in het Westland georganiseerd worden, maar toch ook weer met zijn eigen sfeer. En een eigen verhaal.

Het begon al bij de start. Real Madrid had ooit de geknakte doelpalen, de Tour de France had vorig jaar te kampen met een bus die de finish versperde, de Bradelierloop beleefde het startvakincident. De organisatie had bedacht om lopers deze editie een andere richting dan andere jaren uit te sturen maar de logistiek daar schijnbaar niet op aangepast. Gevolg: 5 minuten voor de start stond het voorste deel van het startvak al vol met de snelste lopers en was de bedoeling dat de rest via diezelfde opening zich nog in het startvak zou wurmen. De snellere lopers wilden hun mooie plekje echter niet opgeven en dus was er een heuse patstelling...

Enige tijd later had de speaker - niet boos maar wel een beetje teleurgesteld - iedereen dan uiteindelijk achter de startmat gekregen en klonk het startschot. Onder prima omstandigheden, zeker vergeleken met de pikzwarte wolken die 's ochtends nog in de lucht hingen, ging ik van start voor de 10 kilometer.

Geen kilometeraanduiding
Door de uitdijing van het startvak vroeg ik me nog even af of ik met mijn chip wel over de smalle mat was gekomen, en mijn tijd wel geregistreerd zou worden. Maar dat waren zorgen voor later: eerst maar eens concenteren op de eerste kilometer. Altijd spannend wat je daar klokt, al weet je eigenlijk dat het sowieso weer te snel zal zijn... Maar helaas, ik zal nooit weten hoe lang ik over die eerste km gedaan heb. En ook niet over de tweede of derde: er bleek op het hele parcours geen of nauwelijks zichtbare kilometeraanduiding te zijn.

Nu lijkt deze blog net een klaagzang richting organisatie worden, maar dat is geenszins de bedoeling! De organisatie was prima en eerder heb ik al eens mijn waardering uitgesproken over deze vrijwilligers. Berekenend als ik ben vond ik het ontbreken van tussentijden echter maar niets. Gelukkig ging de 10K over 2 rondjes van 5 en dus kon ik halverwege de stand opmaken. 19.40; huh?! Een positief gevolg van het ontspannen lopen, of toch (alweer) een kwestie van een niet helemaal juist afgemeten parcours - nogmaals, geen kritiek! -, maar nu te kort? Of is dat valse bescheidenheid?

Linkeballen
Hoe dan ook, met vertrouwen ging ik het tweede rondje in. Waarin ik toch wel wat meer last begon te krijgen van het pittige windje. In de eerste ronde had ik de Kanaalweg-met-tegenwind al prima doorgekomen door samen met een medestrijder een mini-waaier te vormen. Om en om op kop, zoals het hoort! In de tweede ronde dacht ik op dezelfde weg dezelfde truc te kunnen toepassen. Met een loper van gelijke lengte; wel zo eerlijk. Maar met een handgebaar maakte deze persoon al snel duidelijk dat hij er de kracht niet voor had. Prima, kan natuurlijk, maar toen we linksaf de luwte in sloegen haalde de sluwe vos mij met een stalen gezicht bijna direct alsnog in. Onvervalst linkenballen was het! Ik had er meteen een nieuw doel bij: deze profiteur voor de finish nog inhalen, en gelukkig lukte dat ook.



Opstandigheid bij de start, weigering kopwerk te doen, waar zijn de goede manieren gebleven in het loperspeloton? Al moet ik zelf ten slotte ook nog een bekentenis doen. Afspraken hoor je immers na te komen. Maar mijn afspraak (met mezelf) om deze zomer alleen maar negative splits te lopen heb ik toch (weer) geschonden... Maar is dat erg als het uiteindelijk leidt tot een tijd van 40.09 en daarmee - zelfs als het parcours wat te kort zou zijn, wat meerdere lopers vermoedden - tot mijn snelste 10 km sinds mei vorig jaar?


zondag 3 augustus 2014

Precies zoals het hoort

Het leek zo'n goed idee: de negative split als doel. Maar hoe bepaal je het bereiken ervan op een 5 km, waar alleen de hele kilometers worden aangegeven? En toen werd 2 minuten voor de start ook nog eens verteld dat het parcours 160 meter te lang was... Hoe dan ook ben ik tevreden met mijn tijd op de VTM Telecomloop in Maasdijk - 20.07 -, vooral door het gevoel na afloop. Kapot, maar niet ingestort. Precies zoals het hoort na een 5 km wedstrijd!