P.R.

Mijn Rijk Zwaan Loop van gisteren is in twee letters samen te vatten: de P en de R...

Public Relations
Met een item op het NOS 8 uur journaal en de voorpagina van het landelijke AD was het PR-technisch sowieso al een prima weekje voor Rijk Zwaan, maar de climax was de 15e editie van de Rijk Zwaan Loop. De sponsoring van 'Westlands Mooiste' - met snackgroenten bij de finish - is een goede traditie en mijn deelname eraan - ik vermoed mijn eerste lustrum - inmiddels ook. Er stond dan ook weer een flink aantal collega's aan de start, daags na de Collegadag die dit jaar als thema Passie had. Voor mij bestond deze dag met workshops Djembé en beeldhouwen vooral uit handenarbeid, en dus had ik de benen kunnen sparen. Mijn échte passie volgde op zaterdag. Alles bij elkaar droeg ik het wit-groen-gele RZ tricot na zo'n week met nog meer trots dan dat ik dat normaal al doe.

Persoonlijk Record
Helemaal officieel is het niet; de 10 E.M. ontbreekt in het rijtje hier rechts. Maar ik meen toch vrij zeker te weten dat ik deze afstand niet eerder in 1.07.24 liep. Bij deze bombardeer ik het resultaat van gisteren dan ook als persoonlijk record.

Publiekelijke Ranzigheid
Het was warm, net als bij ongeveer alle andere wedstrijden die ik dit jaar liep, dus probeerde ik bij elke waterpost wat te drinken. Maar dat halve bekertje water kort voor het einde had ik beter niet kunnen nemen... Op de laatste meters voor de finish kon ik me gelukkig nog net inhouden en e.e.a. wegslikken, maar eenmaal over de streep dook ik meteen over het eerste de beste dranghek om de inhoud weer te recyclen op de 's-Gravenzandse straatstenen. Nog steeds in dat mooie wit-groen-gele tricot; niet bepaald fraaie 'PR' voor Rijk Zwaan... Die snacktomaatjes liet ik dit keer maar even aan me voorbij gaan.

Positieve Recombinatie
Tja, deze term ken ik zelf ook niet. Maar de wél bestaande term 'negatieve split' bleek in een eerdere post toch ook al veel vraagtekens op te roepen onder mijn lezers. Met de eerste km ruim onder de 4 minuten, een 10 km doorkomst op 41.15 en eerder genoemde eindtijd was er nu in ieder geval sprake van een (licht) neergaande lijn en daarmee het tegenovergestelde van een negatieve split; een positieve recombinatie zogezegd. Mijn voornemen om de wedstrijden van deze zomer allemaal sneller te eindigen dan te beginnen is uiteindelijk finaal mislukt. Maar ach, ik heb van elke wedstrijd genoten - behalve de laatste meters van gisteren - en uiteindelijk draait het om hoe ik er nu voor sta voor over drie weken.

Prima Repetitie
En zo kom ik op de laatste 'PR', zijnde de conclusie van deze post. Ik heb de kracht en het uithoudingsvermogen, ik ben fit, heb veel wedstrijdritme opgebouwd en nog genoeg tijd om te herstellen. Laat maar komen die halve marathon. Over precies drie weken sta ik in een uitverkocht deelnemersveld aan de start in het Olympisch Stadion in Amsterdam. Dat is een PRrrrrrrachtig vooruitzicht!

Nostalgie

Het kon ook eigenlijk niet anders, een halve marathon door Pijnacker (gewoond van mijn 12e tot 22e), Berkel (geboren en gewoond tot mijn 11e) en Bergschenhoek (vooruit, een paar maanden gewerkt als bode bij de gemeente, vlak voor ik aan mijn eerste 'echte' baan begon en het huis uit ging), dat zou een nostalgische trip worden. Maar dat het zo'n feest van herinneringen en associaties zou worden, dat had ik niet verwacht...

Het begon vanmiddag al op de fiets van Delft naar Pijnacker, over het Virulypad. Een pad dat ik later ook nog talloze keren befietst en belopen heb, maar nu toch vooral het pad was dat ik tijdens mijn middelbare schooltijd zo vaak aflegde met een enorme tas boeken op mijn rug, en waar ik mijn eerste intervallen liep met mijn eerste loopclub: de Landlopers.

Aangekomen in Pijnacker was er een locatie gereserveerd om om te kleden en spullen achter te laten. Jawel, de Josephschool! Daar waar ik mijn eerste en enige jaar basisschool in Pijnacker heb meegemaakt. Waar ik me nog een kus op het schoolplein herinner van Jolanda, en waar ik ook Martijn leerde kennen. Een vriend die nu in Bergschenhoek woont, in een huis waar ik rond kilometer 11 precies langs zou gaan lopen...

De start was op de Kerkweg, vlakbij mijn oude kapper, de bibliotheek waar ik mijn eerste boeken leende en de bank waar ik mijn eerste eigen geld pinde.

Al snel belandden we op de Oude Leede. De landweg waar ik als beginnend hardloper mijn eerste lange duurlopen deed vanuit mijn ouderlijk huis. En op de Klapwijkseweg, inmiddels nauwelijks meer te herkennen als die lange rechte weg die het vroeger was. Het eerste jaar dat we naar Pijnacker verhuisd waren fietste ik nog twee keer per week met mijn sporttas onder de snelbinders richting TOGB. Om de sport te beoefenen die op dat vlak mijn eerste liefde was: tafeltennis.

Langs de tandarts die mijn eerste gaatjes boorde ging het naar De Windas. Het zwembad van het schoolzwemmen. Maar vooral het zwembad met de in mijn herinnering enorme ligweide. Waar ik met mijn zuurverdiende salaris van het gerbera's insteken zakjes snoep en soms een Magnum kon kopen. Ik herinner me nog de zorgvuldig uitgetelde dubbeltjes en kwartjes die ik zo stevig in mijn handen hield en de gloeiend hete tegels waarop ik op mijn beurt stond te wachten.

In het centrum van Berkel was het helemaal een feest van herkenning. Langs slager De Rooij waar ik - toen ik nog vlees at - altijd een plakje worst kreeg en langs snackbar 't Vierkantje waar we friet - toen ik dat nog graag at - haalden als 't Tunneltje gesloten was. Ik kon niet goed zien of die platenzaak er ook nog zat - hoe heette die toch... -, waar we elke week de papieren Top 40 haalde, en na lang sparen wel eens een cassettebandje konden kopen.

Het rondje Bergschenhoek leverde minder associaties op, maar na km 13 ging het deels over dezelfde weg weer terug. Zo kwamen we ook weer door dat sfeervolle centrum van Berkel. Waar ik nu de speaker langs de kant herkende als een vroegere jeugdleider van Oliveo, de voetbalclub waar ik mijn tweede sport voetbal beoefende, voor ik er dan eindelijk achter kwam dat er voor mij maar 1 echte sport is.

Vlak voor de finish kwam ik langs het ouderlijk huis van de eerder genoemde Martijn. Zelf zat hij in Zuid-Frankrijk had hij al laten weten, maar wie zat daar in een stoeltje? Moeder Toos. Voor het huis waar we regelmatig - 'Ik bij jou of jij bij mij? - na schooltijd afspraken om een potje Commander Keen te spelen.

Terug in het centrum van Pijnacker kwamen we vlakbij café de Guyter, waar ik na de vrijdagavond-voetbaltraining mijn eerste biertjes dronk. En ten slotte ging het in een lang recht stuk naar de finish, waar - heel toepasselijk - mijn ouders langs de kant stonden en twee vrienden, waaronder neef Marco die ik mijn hele leven al ken. Ik  liep over de finish met kippenvel en een grote grijns. Tegelijk met de jaren waren de kilometers voorbij gevlogen...

1 uur, 34 minuten en 50 seconden deed ik over deze nostalgische trip. Naïef natuurlijk om te denken dat ik deze Oostland Halve Marathon echt in een rustig trainingstempo zou gaan lopen, wat ik me eigenlijk voorgenomen had. Maar wat ging het lekker, wat liep ik constant en wat zit er voor mijn gevoel nog meer in over zes weken in Amsterdam... Langzaam begin ik al weer te denken aan de tijd dat ik 21.0975 meter onder de 1.30 kon lopen. Over nostalgie gesproken...