zondag 8 november 2015

'It's not a race, it's a party'


Noot aan de lezer: hieronder volgt een lang verhaal; veruit het langste op deze blog tot nu toe. Er zullen best taaie stukken tussen zitten, maar het einde maakt het (hopelijk) allemaal goed. Tussendoor eten en drinken mag, maar ik zou wel in 1 keer door blijven lezen, anders is het misschien moeilijk later weer op gang te komen. Succes, en geef niet op!
---

Op zondag 1 november word ik al om kwart voor vijf 's ochtends wakker. Niet van de zenuwen - ik heb zelfs opvallend goed geslapen - maar omdat we op tijd moeten vertrekken om onze metro te halen. En daarna een tweede metro. En daarna de veerpont. En daarna de bus. En dan hebben we nog geluk; omdat afgelopen nacht de wintertijd is ingegaan, hebben we in ieder geval nog van een uur extra slaap kunnen genieten. Vanaf nu zal de wijzer van de klok 5 uur lang alleen nog maar vooruit lopen, richting de start van de NYC marathon 2015.

De afgelopen 2 dagen in New York - en daarvoor al een half jaar lang in een whatsapp-groep - is al gebleken hoe leuk het is met een groep naar dit evenement toe te leven. We hebben uitgebreid de route doorgenomen, tempo's, strategieën en tips uitgewisseld en gezamenlijk heel veel gedronken (water!) en gegeten (vooral pasta - met brood vooraf - en de hele dag door mueslibars; de nachtmerrie van iedere moderne voedingsgoeroe). De benen hebben we geprobeerd zo veel mogelijk te sparen, de reisgids is nog nauwelijks opengeslagen. Dat New York een supergave stad is zal de komende dagen nog blijken, nu draait alles nog om de marathon.



Oud brood
In de metro mengen vroege marathonlopers zich met Halloween-feestvierders van de vorige avond. Netjes op tijd komen we bij de veerboot aan die ons naar Staten Island zal brengen. Ik herken de beelden van de sfeerfilmpjes die ik de afgelopen dagen heb bekeken op Youtube. De organisatie blijkt super. Op de boot genieten we van het uitzicht op het vrijheidsbeeld en nuttigen we rustig ons ontbijt. Twee dagen geleden heb ik al brood gekocht, toen ik daar toevallig tegenaan liep op een lokale markt en bang was verder geen normale 'Hollandse' boterhammen meer tegen te komen. Ze smaken niet meer al te vers, maar op marathondag moet je nu eenmaal niet meer experimenteren. Voor een wedstrijd ontbijt ik altijd met sneetjes brood. Dus ook in New York.

Op Staten Island aangekomen blijkt duidelijk dat we in Amerika zijn. Uit het cordon vrijwilligers die ons op z'n Amerikaans - overdreven, maar niet minder gemeend - succes wensen, maar ook uit de ruim aanwezige 'NYPD'. Helikopters cirkelen in de lucht en van alle deelnemers wordt de tas besnuffeld door politiehonden. Het is triest dat het nodig is, maar ik voel me in ieder geval veilig. Sowieso kan ik me nu echt niet druk maken over het risico op een terroristische aanslag, de wedstrijdspanning eist al mijn aandacht op. Zeker wanneer we dichtbij de Verrazano-Narrows Bridge komen. Op deze brug kijken we al 2 dagen uit vanuit ons hotel; van dichtbij is hij helemaal 'huge'. Ter vergelijk: de officiële lengte is 4.176 meter, de Erasmusbrug meet 802 meter...



Van tevoren ben ik via blogs en ervaringsdeskundigen uitgebreid gewaarschuwd voor de mogelijke kou voor de start, maar vandaag hebben we geluk. Zelfs vroeg in de ochtend is het niet koud, het is prima weer voor een marathon (graad of 16, meest bewolkt en niet al te veel wind) en een paar dagen later zullen we zelfs nog in een t-shirtje buiten op het terras zitten. Desalniettemin heb ik me vanochtend goed ingepakt met oude kleding, inclusief handschoenen. Alles om geen energie te verliezen; die zal ik straks hard nodig hebben.

1.700 toiletten
Op het startterrein zie ik om me heen hoe iedereen zich op zijn of haar eigen manier voorbereidt. De één ligt opgerold in een dikke slaapzak, de ander doet nog wat rekoefeningen, een derde zit in een soort meditatiehouding. Iedereen brengt nog wel één of meerdere keren een bezoek aan de enorme hoeveelheid opgestelde toiletten. Alleen al in het startgebied staan er volgens de organisatie 1.700 (!).

Tijdens het wachten gaan mijn gedachten terug naar de dag ervoor, toen we alvast Central Park in waren gegaan om het laatste stuk van het parcours te verkennen. Op het 25 mijl punt vroegen we een Amerikaans stel een foto te maken met onze net opgehaalde startnummers.


We raakten met de man in gesprek en hij bleek een ervaren marathonloper. Of wij ook al eerder marathons hadden gelopen, vroeg hij. Trots meldden we dat een aantal van ons al eens Rotterdam en/of Amsterdam hadden gedaan. Vriendelijk lachend maakte hij ons duidelijk dat ons hier toch echt wat anders te wachten zou staan. En dat zagen we nu zelf ook. Dat de verschillende bruggen voor flinke hoogteverschillen zouden zorgen wisten we al, dat ook de rest van het parcours - waaronder Central Park - allesbehalve vlak zou zijn was toch wel even slikken. Maar hoe dan ook moesten we er volgens de Amerikaan vooral van gaan genieten. Die boodschap was inmiddels wel een beetje tot cliché verworden, maar toch bleven zijn laatste woorden nog lang hangen: 'It's not a race, it's a party.'

Bruce
Dat feest staat inmiddels op het punt van beginnen. Ongeveer een kwartier voor de stad komt de meute langzaam in beweging. Ik gooi mijn oude kleren en handschoenen in de daarvoor bestemde bakken - deze zullen later worden uitgedeeld aan de daklozen - en we wandelen naar een door bussen omzoomd vak. Het voelt hier nog niet alsof je met 50.000 man aan de start staat, maar we zijn dan ook slechts Wave 1, Startzone Blauw, vak E. Na een paar opwarmnummers - waaronder uiteraard Born to Run van 'mijn' Bruce Springsteen - wordt het volkslied aangekondigd, gezongen door Susanna Phillips voordat zij ook zelf meedoet aan de wedstrijd. Aan het feestje bedoel ik... Voor het eerst  - en niet voor het laatst - die dag staat het kippenvel op mijn armen. En nogmaals, koud is het niet.



Na een aantal korte speeches volgt eindelijk de harde knal waar ik al 6 maanden naar uitkijk, gevolgd door 'New York, New York' van Frank Sinatra. Ik had persoonlijk wel wat andere suggesties gehad voor een opzwepend openingsnummer bij de start van een marathon, maar nu het eenmaal klinkt blijkt het plaatje helemaal te kloppen. 'I want to be a part of it, New York, New York...' I am a part of it. Ik ga nu de marathon van New York  lopen. Wow, wat een ongelooflijk gevoel. Ongeveer 4 minuten na de Kenianen vooraan loop ik over de startstreep. We zijn begonnen.

Ondanks de enorme hoeveelheid mensen heb ik opvallend snel de ruimte om mijn eigen tempo te bepalen. Op zich fijn, maar ook gevaarlijk. Na 3 maanden hard trainen, 3 weken taperen en 5 dagen helemaal niet hardlopen zijn mijn benen enigszins onrustig... Er zit echter niets anders op dus heel langzaam te beginnen, want de eerste mijl is het meteen klimmen geblazen. Genietend van het uitzicht op de skyline slof ik de Verrazano Bridge op, waar ik op 9:30 bij het het eerste mijlpunt aankom. Ongeveer 10 kilometer per uur; zelfs nog een km/u langzamer dan mijn langzame duurlopen. Als je een feestje tot het eind wilt volhouden moet je nu eenmaal rustig beginnen...

Dress code
Na ongeveer 2 mijl lopen we de brug af en worden we verwelkomd door de eerste supporters. Voor het eerst hoor ik mijn naam. Ik moest er even overheen stappen om deze op mijn shirt te plakken - en uiteindelijk vielen de letters nogal groot uit - maar ik ben toch blij de dress code voor dit feest te hebben gevolgd. 'Come on, Tahn'. 'You can do it Tahn', Looking good Taaaaahn'. Maar er staan ook Nederlanders langs de kant - in totaal doen er dan ook 1200 lopers uit ons land mee. Mijn blik kruist die van een in het oranje uitgedoste vrouw; in combinatie met mijn naam zal ze begrijpen dat ik een landgenoot ben. Ze begint me luid aan te moedigen waarna de pak'em beet 20 Hollanders om haar heen massaal meedoen. Het gevoel als sporter mijn land te vertegenwoordigen was nooit dichterbij dan hier en nu...



Ook de lopers om me heen en de teksten op hun shirts inspireren. Er zijn lopers die voor goede doelen lopen en lopers die een overleden vriend of familielid eren - ik voel me zelfs een beetje egoïstisch dat ik 'gewoon voor mezelf' loop. (En dus een beetje voor mijn land...) Op een gegeven moment loop ik achter een vader en dochter - dat denk ik tenminste uit de teksten op hun shirts af te lezen. 'After 15 years, I'm back', staat er op zijn shirt. 'For 15 years this has been my dream', op die van haar. Weer kippenvel. Dit is inderdaad geen race.

High fives
Rond mijl 8 loop ik langs onze eigen supporters; van 6 jaar geleden tijdens mijn eerste marathon in Rotterdam weet ik nog hoeveel energie het geeft om bekende gezichten te zien. Ik sla rechtsaf Lafayette Avenue in; nu komt het feest pas echt op gang. De straat is hier relatief smal waardoor het geluid en de beelden nog meer binnenkomen. De mijlen die dan volgen zijn de meest sfeervolle die ik ooit in een wedstrijd heb meegemaakt. Ze vliegen voorbij alsof het kilometers zijn.  Ik kijk mijn ogen uit en geef denk wel wel honderd high fives. Gewoon uit het gevoel iets terug te willen doen voor al die supporters. Ik zie een 'Donald Trump Punching Bag' en bordjes met magische eigenschappen: 'Touch here for super power'. Andere bordjes bevatten spottende verwijzingen naar bloedende tepels en blauwe teennagels. 'Pain is temporally, internet results are forever', lees ik ook. Maar juist dat interesseert me niet; dit is het moment.


Ik schrik als ik me bijna verstap. De wegen in Brooklyn zijn niet in de allerbeste staat; het zal toch niet gebeuren dat ik weer door mijn enkel ga...

Op het halve marathon punt - midden op de Wallis Avenue Bridge, voor New Yorkse begrippen een minibruggetje - kom ik door op 1.49. Later hoor ik dat mijn familie thuis me op de voet aan het volgen is. Via een app van de organisatie kun je niet alleen de tussentijden zien, maar beweegt mijn icoontje ook live over de kaart.



Omdat ik tot dan toe heel rustig en ontspannen gelopen heb schiet het even door mijn hoofd dat ik vandaag wel eens een 'negative split' zou kunnen lopen. Dat idee verdwijnt echter weer snel naar de achtergrond als ik de Queensboro brug oploop; dit is geen vals plat meer maar puur klimmen. Supporters staan hier niet, plotseling is het enige wat ik nog hoor voetstappen en ademhaling. Een hele aparte sfeer. De eerste lopers beginnen hier al te wandelen en soms te rekken.

Zelf loop ik nog steeds heel ontspannen, maar bij de afdaling voel ik wel voor het eerst mijn bovenbenen. Dalen is nu eenmaal belastender dan stijgen - dat zal ik de dagen erna nog zeer nadrukkelijk gaan ervaren op de trappen van de metrostations. Hoewel ik weet dat de euforie zich vanaf nu langzaam zal gaan vermengen met pijn, bruis ik nog steeds van de energie. En dat wordt niet minder als ik vanaf het laatste stukje van de brug de mensenmassa op 1st Avenue al zie staan. Hier staat het denk ik wel 10 rijen dik. Het is de eerste keer dat we Manhatten in lopen.



De dagen erna zal ik hier nog bakken met geld gaan uitgeven, maar vandaag is het een combinatie van 'bring your own' (3 gelletjes in mijn achterzak) en 'all you can eat' (fruit en nog meer gelletjes van de organisatie). Het is immers een feestje, en daarbij hoort goed eten en drinken. Het drankassortiment is wat beperkt, maar de combinatie van sportdrank en water wordt door mijn maag in ieder geval prima verteerd. En wat is een feestje zonder goede muziek? De optredende bands langs de kant zijn al net zo divers als de buurten en de mensen. En daarmee typisch New York. Ik snap best dat die mensen trots zijn op hun stad...

Ghettoblaster
Tussen mijl 20 en 21 pakken we een stukje van de Bronx mee. Het idee van de NYC marathon is dat je door alle 5 de 'boroughs' loopt. Het mooie daarvan is dat elke buurt weer z'n eigen karakter heeft; eerder waren we al door de Joodse wijk gelopen, waar het werkelijk uitgestorven was. De enkele bewoner die wel langs het parcours loopt - zwarte hoed, keppeltje, lange krullen aan de zijkant van het hoofd - gunt ons geen blik waardig. Het is immers zondag. In de Bronx hebben ze daar geen boodschap aan. Daar klinkt hiphopmuziek uit de ghettoblaster en blijken ze heel goed te zijn in zelfspot: 'Run, or I will steal your shoes'.

Een mooi bruggetje - ook letterlijk, de Madison Avenue bridge is de laatste van het parcours - naar 5th Avenue, de shopping street van New York, waar werkelijk alle vooraanstaande modeketens met een filiaal te vinden zijn en weer nieuwe schoenen te koop zijn. Hier voelt het valse plat omhoog wel héél vals. In het dagelijks leven lijkt me dit ook al zwaar: voor mannen om achter hun shoppende vrouwen aan te sjokken, voor vrouwen om overeind te blijven op hun naaldhakken, balancerend met hun Victoria Secret tasjes. Vandaag zwoegen er door deze straat 50.000 mannen en vrouwen op loopschoenen. Dit is voor mij en vele anderen het punt dat het echt zwaar wordt.

Mensen, mensen, mensen
Iets voor mijl 24 lopen we Central Park in. Een vergelijking met het Kralingse Bos ligt voor de hand, maar gaat volledig mank. Ook hier staat overal publiek, en nu heb ik die extra energie ook echt nodig. Ik herken de banieren van onze verkennende wandeling, en de plek waar we het Amerikaanse stel tegenkwamen. Een paar dagen later zullen we een deel van de route nog eens wandelend en op de fiets afleggen, maar we hebben dan moeite alles nog te herkennen. Tijdens de marathon zie ik vooral mensen, heel veel mensen.


Rond de 40 kilometer schiet er plotseling nog een pijnscheut door mijn rug. Gelukkig valt het mee en kan hij op de grote hoop met andere pijntjes die ik nu voel. De energie stroomt langzaam uit mijn lichaam, maar ik weet zeker dat ik het ga halen. Al 6,5 jaar zit het me niet lekker dat ik nooit heb kunnen (na)genieten van de finish op de Coolsingel; die herinner ik me alleen nog als één pijnlijke waas. Nu doet het ook pijn, maar ben ik me wel overal 100% van bewust. Ik zie de finish op me afkomen, ik hoor het geluid van de tribunes aan de zijkanten, ik voel het kippenvel op mijn armen als ik ze in de lucht steek. Na 3 uur, 41 minuten en 46 seconden is het feest voor mij afgelopen.


---


Een feestje vier je nooit alleen. Mijn dank gaat uit naar mede-lopers en -finishers en super-reisgezelschap Karen, Lotte, Hilde, Anne (oneindig veel dank voor het initiatief), Gerton en Rob (dank voor de filmpjes), supporters Remco, Bas en Martijn, de vele mensen die me succesberichtjes en felicitaties hebben gestuurd en de 2 miljoen New Yorkers langs de kant. Het was onvergetelijk.






woensdag 28 oktober 2015

Voor-beelden

De laatste training zit erop: wat rest is rust nemen, koolhydraten stapelen, mijn koffer pakken en de tijd doden met inspirerende, praktische en historische YouTube-filmpjes over de marathon die ik over 4 dagen ga lopen. Om te beginnen met een andere betekenis van 'runners's high'.



Een mooi middel om de route alvast in mijn hoofd prenten. Je zou zeggen dat fout lopen tijdens een marathon onmogelijk is, maar nee hoor... In 1994 presteerde de Mexicaan German Silva het om 900 meter voor de finish in koppositie een verkeerde kant op te lopen.



Uiteindelijk wist hij alsnog met 2 seconden verschil te winnen. In 1995 won hij opnieuw in New York, maar van zijn bijnaam 'Wrong Way Silva' kwam hij nooit meer af. Twintig jaar later loopt iedereen gewoon met zijn eigen GPS-horloge. En wordt alles vastgelegd met GoPro's en selfie sticks.



Zonde van de energie en de beleving, denk ik persoonlijk. Maar misschien stop ik zelf wel een blocnootje tussen mijn gelletjes en joint; ik betwijfel of ik 3,5 tot 4 uur aan ervaringen en indrukken allemaal kan onthouden. De spierpijn zal me in ieder geval wel weer lang bijblijven.



Als ik bovenstaande beelden zo zie zal de journalist in mij zich waarschijnlijk moeten inhouden om niet direct na de finish interviews te gaan houden met mede-lopers. Want wat zullen er een hoop mooie verhalen achter die 50.000 mensen schuilen...



Maar laat ik eerst maar mijn eigen verhaal schrijven. Ik las onlangs deze blogpost van ruim 4 jaar geleden terug. Het gaat gebeuren, die tweede marathon. Ik ben er ontzettend klaar voor en heb er ongelooflijk veel zin in.


zondag 11 oktober 2015

Geheim wapen

Waar dénk je dan al die tijd aan? Dat wordt me nog wel eens gevraagd als ik vertel over mijn lange trainingen in het weekend. Bij duurlopen van 3 uur, zoals die van vandaag, kan ik me op zich wel iets bij die vraag voorstellen.

Het antwoord? Niet zo veel eigenlijk... En dat is best fijn, voor een denker als ik! Waar mijn hoofd anders nog wel eens een woelige zee van gedachten is, verandert dat met hardlopen in een spiegelglad meertje, met af en toe een rimpeling door iets dat onverwacht aan de oppervlakte komt.

Wat er dan zoal naar boven komt drijven? Bijvoorbeeld een vriend die ik te lang niet gesproken heb en toch weer eens moet bellen, of zo maar ineens een ingeving die te maken heeft met werk, of de titel van een film die me de dag ervoor ondanks heel hard nadenken maar niet te binnen wilde schieten. En soms het onderwerp voor mijn volgende blogpost...

Blijkbaar werkt het toch ontspannend, dat hardlopen. Over runner's high is al veel gezegd en geschreven; deze week verschenen er weer nieuwe inzichten in het nieuws: hardlopen doet hetzelfde voor je hersenen als cannabis. (Iemand die in zijn eigen wereldje lekker high zit te wezen vraag je toch ook niet waar die aan denkt?)



Volgens de wetenschappers onderdrukt de lichaamseigen stof die bij hardlopen extra vrijkomt mogelijk ook het pijngevoel. Ik vraag me dan toch af hoe een verzurende sprint of marathon zónder die pijnbestrijding voelt... Hoe dan ook lijkt het effect wisselend: vandaag deed mijn duurloop gelukkig veel minder zeer dan vorige week, toen ik wel wat extra verdoving kon gebruiken.

Misschien moet ik in New York maar een joint (ver)stoppen tussen mijn gelletjes voor onderweg. Gewoon voor de zekerheid.

zondag 4 oktober 2015

Examenstress

Ken je dat jongetje dat vroeger op school altijd zei dat hij niet geleerd had voor zijn proefwerk, en vervolgens wel een 8 haalde? Zo voelde ik me vorige week een beetje bij de Rijk Zwaan Loop in 's-Gravenzande.

Het was mijn eerste wedstrijd in 4 maanden; de focus had de afgelopen tijd vooral gelegen op heel blijven en afstanden maken. Bij het uitwisselen van voorspellingen met collega's voorafgaand aan de start (een mooie traditie), temperde ik dan ook de verwachtingen. Net zo goed voor mezelf als voor anderen. 'Een tempo van 4:30 zou al heel mooi zijn.' De snelste Rijk Zwaan'er? (ook een mooie traditie) 'Nee, daar ga ik dit keer echt niet vanuit.'

Wat schetste echter mijn verbazing bij de doorkomst na 1 kilometer? Met twee vingers in de neus 4:00. Wat blijft het toch lastig aan het begin een goed tempo te kiezen... Dat belooft nog wat voor de start in New York; daar zit in de eerste mijl ook nog eens 40 meter hoogteverschil. Hoewel die 4:00 in 's-Gravenzande natuurlijk wel veel te snel was - in de tweede helft moesten die vingers toch echt uit mijn neus -, lag mijn tijd uiteindelijk maar anderhalve minuut boven mijn PR van vorig jaar. Gezien het gebrek aan wedstrijdritme toch wel een 8 waard zou ik zeggen...

Uitslag Rijk Zwaan Loop 2015: 1.08.48

Al met al had mijn zelfvertrouwen er in ieder geval een boost van gekregen. Na een actieve maar relatief rustige trainingsweek was het dit weekend weer tijd voor een lange duurloop. Vaak een klusje voor de zaterdag- of zondagochtend (je moet die 3 uur toch kwijt kunnen), maar dit keer besloot ik voor de vrijdagmiddag te gaan. Op tijd vrij van werk, een heerlijk zonnetje, weinig wind; zulke omstandigheden heb je maar zelden. Ik had er zin in.

Het werd een slijtageslag.

De eerste 10 mijl - ik moet er toch alvast aan wennen - gingen nog best lekker, maar met de mijlen namen vervolgens ook de pijntjes toe. Waar de pijn zich bij lange duurlopen normaal gesproken concentreert in mijn bovenbenen, werd die nu vergezeld cq afgeleid door kramp in mijn kuiten, last van mijn schouder, een uitgedroogd gevoel, een misselijkheidsaanval na een gelletje, een blaar op mijn kleine teen, steken in mijn zij en gewoon pure vermoeidheid- en toen moest de hoofdpijn (van het vochttekort?) later die dag nog komen. De teller stopte na 31,3 km; zo ongeveer het punt waar de marathon pas echt gaat beginnen, maar waar ik nu al dolblij was mijn voordeur weer te hebben bereikt.

Conclusie? Toch maar weer gaan twijfelen of ik op tijd klaar ben voor New York? Zeker niet! Ik heb 3 dertigers gelopen - daar had ik een paar weken geleden sowieso al voor getekend -, ben fit, heb inmiddels aardig wat ervaring en in elke voorbereiding hoort een slechte training. Als er één plek is waar ik in mezelf moet geloven is het toch wel  de Verenigde Staten! Zoals de groot Amerikaans dichter en filosoof Ralph Waldo Emerson (1803-1882) al schreef:





Bovendien is succes straks een relatief begrip; ik hoef die 42 kilometer 'alleen maar' uit te lopen.  Een 5,5 is ook een voldoende. Zelfs als ik er 5,5 uur over doe... Helaas houdt de vergelijking met een examen hier wel op. Want waar je je vroeger op school uitputtend kon voorbereiden - door talloze wiskundesommetjes te oefenen of tot in den treure Duitse naamvallen te stampen - blijft 42 kilometer hardlopen los van de voorbereiding een onvoorspelbaar avontuur. En van een herkansing is op korte termijn al helemaal geen sprake...

De spanning stijgt. Nog 4 weken!

zondag 20 september 2015

Best of

De planning was om dit weekend mijn tweede '30K' te lopen. Ik had al een grote ronde uitgestippeld en er zelfs een soort van zin in. Een paar dagen geleden begon ik me echter steeds slechter te voelen door een serieuze verkoudheid. Bij het opstaan 's ochtends voelde een duurloop van 30 kilometer nog niet echt als een reële optie.

Als alternatief ging ik eerst maar eens een vertrouwd rondje in de buurt lopen. Dat ging nog verrassend goed!  Zodanig dat ik nog een rondje besloot te maken, nu een ander vast parcours vlakbij huis. Ook die ging boven verwachting, waarna ik ook mijn derde vaste trainingsroute nog meepikte en via een soort 'best of' van looproutes alsnog aan de 30 kilometer kwam.


Best of's zijn niet per se altijd het best, dat geldt ook voor muziekalbums. (Vaste lezers van deze blog weten inmiddels wel dat ik van metaforen houd, mensen die mij kennen weten dat ik een groot muziekliefhebber ben.) Natuurlijk ontstaat een hit of favoriete trainingsroute om een reden. Je kunt ze blijven herhalen; echt vervelen gaan ze nooit. Maar de echte beleving zit in het ontdekken van iets nieuws, of als het 'om het echie' gaat.


Neem het concert van Bruce Springsteen in Madrid dat ik in 2012 bijwoonde. Samen met 80.000 wild enthousiaste Spanjaarden vooraan in het Bernabeu-stadion, waar mijn muzikale held een set vol verrassingen deed van 3 uur en 48 minuten. (Dit zou overigens een mooie streeftijd zijn in NY, maar dat terzijde). Een onvergetelijke ervaring, waar het afspelen van Bruce zijn 'Greatest Hits' maar schril bij afsteekt.

De marathon van New York zie ik op gebied van loopevenementen toch wel als het equivalent van het concert van Bruce Springsteen in Madrid. Het summum binnen z'n soort. De ultieme ervaring  voor de liefhebber.  Natuurlijk zie ik hierbij wel 2 gevaren: 1. De verwachtingen zijn zeer hoog. 2. Als die verwachtingen toch worden ingelost, hoe is dit dan ooit nog te overtreffen...?

Gelukkig hebben muziek en hardlopen als hobby's beide een enorme omvang en diversiteit. Na Madrid heb ik nog hele mooie concerten gezien, en na New York zullen nog vele nieuwe looproutes op me wachten. Klein en groot, dichtbij en ver weg, gepland en spontaan. En toch is het een fijn gevoel om altijd nog te kunnen terugvallen op de Best of...

zondag 13 september 2015

Big City

Eerder schreef ik al over hardlopen in het buitenland en de charme daarvan. Ook afgelopen week tijdens mijn werktrip naar Brazilië gingen de loopschoenen mee. Hardlopen kun je immers altijd en overal. Toch? Dat leek hier in eerste instantie toch even tegen te vallen…

Sowieso konden mijn benen de eerste dagen na de 30 km in het Amsterdamse Bos nog wel wat rust gebruiken. Op maandag was de spierpijn nog zodanig dat ik nauwelijks in staat was om al weer normaal hard te lopen. Een gammele hometrainer in de fitnesszaal van het hotel bood uitkomst; daarop kon ik de boel in ieder geval nog een beetje losfietsen.

De volgende dag voelden mijn benen al weer een stuk beter en wilde ik wel weer wat kilometers proberen te maken. Maar wanneer, waar en hoe? Ik had elke dag een druk programma en ’s avonds was het vroeg donker en niet helemaal ongevaarlijk om alleen de straat op te gaan. Bovendien vielen er de hele dag door onweers- en zware regenbuien. Die eerste drempels om deze week te kunnen hardlopen had ik van tevoren wel verwacht, die laatste in Brazilië niet...

Gevaarlijk?
In tegenstelling tot het weer werkte het tijdsverschil met Nederland wel in mijn voordeel. Op woensdagochtend werd ik al rond half 6 wekker en was het voor het eerst in 48 uur weer eens droog. Maar wel donker. Uit het raam zag ik in het schijnsel van een lantaarnpaal een silhouet. Wat stond die man daar te doen? Het was dan wel niet Sao Paulo, maar ook kleine broer Campinas staat niet bekend als de meest veilige stad ter wereld… Het verstand won het van het hart, ik besloot toch maar weer verder te slapen.

Drie kwartier later werd ik echter al weer wakker en was het licht. Nu of nooit, ik had nog net een half uurtje voor het ontbijt. Let’s go! Maar waarheen? Ik had eerder al wel gezien dat de stad niet bepaald gemaakt is voor hardlopers; veel steile hellingen en oneffenheden en verkeer dat nergens voor stopt. En dan was er nog het risico te verdwalen in een onbekende omgeving. In mijn geval bestond het potentiële gevaar misschien nog wel vooral uit mijn (gebrek aan) richtingsgevoel en zwakke enkel…

Maar no guts, no glory! 1 keer rechts, 1 keer links, dat kon ik nog wel onthouden. Voorzichtig de bocht om, en... toen was daar opeens een park! Nou ja, een klein stadspleintje. Genoeg in ieder geval voor een klein interval-traininkje. Om en om een rondje snel en een rondje langzaam; zo maakte ik mijn eerste kilometers op Braziliaanse grond. Ik was niet overvallen, niet door mijn enkel gegaan, niet verdwaald, zelfs niet natgeregend; de werkdag kon beginnen!

Extra hellingen
Twee dagen later vond training nummer 2 plaats. Opnieuw 's ochtends voor het ontbijt. Dit keer zette ik mijn alarm ervoor en pakte ik nog wat extra hellingen mee; geen verkeerde oefening met het oog op de hoogteverschillen die ons in New York te wachten staan. Ruim 50 minuten later was ik vol energie weer in het hotel. In sportief opzicht was de week sowieso al geslaagd.

Zaterdag had ik nog een vrije ochtend in Sao Paulo. Met de gedachte aan de lange vlucht van die avond leek het me niet gek ook hier nog even de benen los te fietsen in de fitnesszaal. Door het raam van de twintigste verdieping zag ik in de verte indrukwekkende wolkenkrabbers, op de voorgrond lag een groot stadspark. Drie keer raden aan welke andere wereldstad dit me deed denken. Een inspirerend (voor)uitzicht om mijn trainingsstage mee af te sluiten.



zaterdag 5 september 2015

Geslaagde test

Enkel heel gehouden (ondanks venijnige bospaadjes), gelletjes goed verteerd (smaakten zelfs best goed), elementen getrotseerd (regenbuien, heuveltjes) en... 30 km volbracht!

dinsdag 1 september 2015

Relativiteitstheorie

In mijn duurloop van afgelopen zaterdag stopte de teller na 24 kilometer. Op zich al best een eind, maar als ik bedenk dat er straks nog 18 bij moeten om op 42 te komen... Misschien is het beter vanaf nu in mijlen te gaan denken. 15 van de 26 klinkt al een stuk positiever. Bij 20 is het eind immers in zicht! Toch?

Ach, alles is relatief. Wij zeggen dat je in de voorbereiding minimaal een aantal 'dertigers' moet hebben gelopen. Zouden ze in de VS zeggen dat je minimaal een paar keer de 18,64 mijl moet hebben gehaald? En dat een marathon eigenlijk pas na 21,75 mijl (= 35 km) begint?

Zelfs binnen het metrische stelsel is nog ruimte voor verschillende interpretaties. De ene loper meet zijn snelheid in aantal seconden per 100 m, een tweede zweert bij het aantal minuten per km, de derde denkt liever in kilometers per uur.



Eén ding is zeker: mijn duurloop zaterdag ging voor mijn doen langzaam, heel langzaam - zoals het hoort. Zelf ben ik van de 'minuten per km' en gemiddeld waren dat er zaterdag 5 met 40 seconden, ofwel 10,6 km/h.

Persoonlijk zegt mij dat dus niet zo veel, maar om toch een beetje een indruk te geven: dat is ongeveer drie keer zo langzaam als de 33 km/h van Dafne Schippers afgelopen weekend in haar gouden race, beter bekend als 21.63 seconden per 200 meter. En dat is dan weer exact twee keer zo hard als mijn 200'jes op de baan vorige week.

Maar goed, ik deed in die training dan wel een serie van 12, en komende zaterdag in Amsterdam doe ik er zelfs 150. Zonder pauzes! Laat Dafne dat maar eens proberen...

De dag na die trainingsloop zit ik overigens 12 uur in het vliegtuig naar Brazilië, of misschien moet ik zeggen 9.804 km. Ik weet nog niet zo goed wat minder vervelend klinkt...

In ieder geval ben ik blij met de KLM te gaan. Zelfs op de rug van 'flying Dutchwoman' Schippers zou ik er 9.804 / 33 = 297 uur over doen. Ofwel 12 dagen, wat dan wel weer een interessante hoogtestage zou zijn.

Maar gelukkig sta ik na 12 uur dus weer met beide benen op de grond. Al ligt die in Sao Paulo altijd nog 795 meter hoger dan in Nederland. Ook in New York loop ik straks op zeeniveau - even los van de vele bruggen -, al hoop ik daar natuurlijk wel tot grote hoogte te stijgen.

Waar ik in Sao Paulo wél alvast aan kan wennen is de tijdzone; die is namelijk bijna gelijk aan die van New York. Het is er om precies te zijn 5 uur vroeger dan in Nederland. Wat betekent dat de marathon daar opeens weer een klein stukje verder weg is...



zondag 23 augustus 2015

Stap voor stap

De laatste tijd hanteer ik in deze blog een vrij strak ritme, met elke 2 weken een nieuwe bijdrage. Ik noem het een blog, maar eigenlijk is het meer een column. Wat het verschil is? Tja, moeilijk uit te leggen; misschien net zoiets als het verschil tussen hardlopen en rennen. Beide kosten energie en geven voldoening, maar het doel is net wat anders.

Hoe dan ook, minder strak is nog altijd het ritme in mijn marathontraining. Twee weken geleden meldde ik nog zonder een spoor van twijfel - en dat zegt bij mij best iets - dat mijn enkel weer helemaal hersteld was. Vier dagen later ging ik op een schijnbaar onschuldige plek op dezelfde manier weer door hetzelfde gewricht heen. Gelukkig was ik dit keer nog vlakbij huis, al was het nadeel dat mijn buren getuige getuige moesten zijn van mijn nog best ingetogen maar voor mijn doen toch best uitgesproken verbale reactie...

Zwakke plek
Inwendig vervloekte ik mezelf natuurlijk, maar blijkbaar is het dus toch nog een zwakke plek. Alle theorie en ervaringen die ik sindsdien gevraagd en ongevraagd tot me genomen heb bevestigen het: een enkelkwetsuur is een verradelijke blessure. Als je banden eenmaal opgerekt zijn blijft een nieuwe misstap en daarmee een nieuwe verzwikking nog lang op de loer liggen.



Maar ik heb in ieder geval geleerd. Dit keer heb ik de training meteen gestaakt - gelukkig was ik nu dus dicht bij huis! -, eerst een paar dagen rust genomen, en zo snel mogelijk een afspraak gemaakt bij Duco - die nog steeds patienten aanneemt - om de boel weer recht te zetten.

Hij verrichte geen wonderen dit keer, want de klachten zijn nog niet zo maar weg. En het is nu wel duidelijk dat ik die oefeningen - met name héél véél op één been staan en springen - voorlopig moet blijven doen om de banden (opnieuw weer) sterker te maken. Belangrijker is het vertrouwen dat hij gegeven heeft: volgens hem staat de enkel in biomechanisch opzicht weer goed, en moet ik nu zelf nog de belastbaarheid vergroten. En dat kan alleen door steeds de grens op te zoeken, ook als dat nog pijn doet - zoals vaak het geval is met grenzen.

2-uur-grens
En dat is dus precies wat ik vandaag gedaan heb! Uiteindelijk heb ik er zelfs een duurloop van 2 (!) uur van gemaakt: voor het eerst sinds 5 april 2009 weer eens door de grens die je normaal gesproken alleen doorbreekt voor een marathontraining! Waarbij normaal in relatie tot een marathontraining natuurlijk een relatief begrip is...

Het werd natuurlijk ook wel eens tijd. Ik denk dat ik over de afgelopen 2 maanden niet veel verder kom dan gemiddeld 2 looptrainingen per week en een weektotaal van om en nabij de 25 km. Een beetje magertjes nog, 10 weken voor de dag dat ik 42 km aan 1 stuk moet lopen...

Hoe dan ook, na vandaag ben ik weer positief gestemd! Het is ook goed dat ik me eerder al had voorgenomen niet op een strak schema te gaan lopen. Terugkijkend op mijn top 10 breng ik de rest van mijn 'regels' overigens nog niet allemaal even goed in de praktijk. Vooral het lopen van wedstrijden is voorlopig nog even niet aan de orde.

Waakzaam
Het is beter nu zowel letterlijk als figuurlijk even niet te ver vooruit te kijken. Zoals ik tijdens het lopen heel voorzichtig de ene voet voor de andere zet, waakzaam voor iedere oneffenheid, bekijk ik de tijd tot 1 november voorlopig week voor week. En hoe fit ik uiteindelijk ook aan de start zal staan in New York, ik zal het zo veel mogelijk mijl voor mijl gaan beleven. Een scherpe eindtijd kan ik inmiddels toch wel uit mijn hoofd zetten, en dat is misschien alleen maar goed!

Eerstvolgende doel: over 13 dagen een trainingsloop van 30 kilometer in het Amsterdamse Bos. Ha, dat is dus weer over 2 weken!

zondag 9 augustus 2015

Reclame

In mijn vorige post stelde ik nog voorzichtig dat het herstel van mijn enkelblessure goed vorderde; inmiddels durf ik te zeggen dat die voltooid is. Na een stuk of 5 bezoeken aan de fysio en talloze oefeningen die nauwelijks vooruitgang brachten, wendde ik me toch weer tot de osteopaat die me eerder van mijn knieblessure afhielp. Binnen 1 minuut had hij het euvel gevonden: een botje dat net iets in de verkeerde richting stond, wat na 1,5 behandeling weer vlot gecorrigeerd was.

Om nog even terug te grijpen naar de gevangenis-metafoor uit een eerdere post: waar ik me in eerste instantie schuldbewust wendde tot een reclasseringsambtenaar die me langzaam weer wilde klaarstomen voor een voorzichtige terugkeer in de maatschappij, kreeg deze advocaat me in een mum van tijd vrij door een gerechtelijke dwaling - of misschien moet ik zeggen een vormfout.

Uitzondering
Ik ben deze ietwat alternatieve maar o zo succesvolle wonderdokter inmiddels zo veel dank verschuldigd, dat ik bij hoge uitzondering een commerciële banner plaats op deze verder strikt reclamevrije blog:


http://www.ducokanij.nl


Ik overwoog zelfs onbezoldigd met Duco's naam op mijn borst in New York te gaan lopen, maar hij heeft begrijpelijkerwijs al voldoende klandizie. Het zette me wel aan het denken wat voor andere shirtsponsor ik eventueel nog zou kunnen vinden. Mijn werkgever is natuurlijk een optie (we hebben trouwens nog vacatures: klik hier voor onze vacatures - reclamevrij is deze pagina nu toch niet meer) , maar het zou ook een mooie kans zijn extra promotie te maken voor mezelf, want afgelopen week kwam ik de volgende verkiezing tegen:


http://www.runnersweb.nl/Runfluencers/Hardloopblog-van-het-jaar.htm

New York zou uiteraard niet de meest efficiënte locatie zijn om hier voor te adverteren, en sowieso zou deze reclame te laat komen; stemmen kan namelijk nog tot 31 augustus (klik dus snel hier om te stemmen).


Ik dicht mezelf in deze blog-verkiezing eerlijk gezegd een evengrote kans toe als dat ik op 1 november gehuldigd wordt als winnaar van de New York City Marathon, maar gelukkig zijn hardlopers het gewend om in wedstrijden niet om de prijzen mee te doen. Het gros doet het puur omdat de activiteit zelf zo'n enorme voldoening geeft, met een PR, een aanmoediging vanuit het publiek, of een geslaagde inhaalactie als kersen op de taart.

Aanmoediging
Zo ongeveer zie ik ook elke pageview en elke reactie of stem - had ik de link al gedeeld?! - op deze weblog. Op mijn werk wordt ik voor mijn schrijven goed beloond - had ik al gemeld dat we nog vacatures hebben? -, als blogger doe ik het puur om het te doen.

Toch heb ik ook als blogger een trouwe, onmisbare sponsor: de hardloopsport. Die stelt mij in staat te schrijven, niet door een geldelijke of materiële bijdrage, maar door een onuitputtelijke bron van inspiratie te zijn. In ruil daarvoor maak ik reclame voor de mooiste sport die er is: een prima deal!

vrijdag 24 juli 2015

100 dagen, 10 regels, 1 doel

Vandaag is het nog precies 100 dagen tot de TCS New York City Marathon. Er zijn lopers die dit punt als het officiële start van de marathonvoorbereiding zien, en omdat het herstel van mijn blessure eindelijk goed vordert sluit ik me hier graag bij aan!

Tijd dus voor een schema, maar hoewel ik me een paar maanden geleden nog had voorgenomen me hier eens goed in te verdiepen, heb ik besloten zónder voorgekauwd en benauwend marathonschema te gaan trainen. In de plaats daarvan ga ik volgens 10 uitgangspunten trainen, met op 1 dus...

1. Geen schema!
Hartslagmeters, Zoladz-zones, starre weekschema's: ik begin er niet aan. Ik loop nu al jaren zonder schema en denk zo veel geleerd te hebben dat ik inmiddels wel op mijn gevoel af kan gaan. Misschien een beetje out-of-character, maar wie weet waar het me brengt...

2. Rustige duurlopen
Natuurlijk ontkom ik sowieso niet aan de tergend trage duurlopen tot een km of 30 of 35... Maar dan wel met tussendoor en aan het einde een aantal versnellingen, geïnspireerd door de theorie van de 'souplessemethode', waar ik onlangs een erg boeiend boek over las.

3. Veel intervallen
In datzelfde boek staat nog een belangrijk uitgangspunt: veel intervallen, maar relatief rustig. Ik merk al langer dat ik hier goed bij gedij, en vermoed dat dit in een marathonvoorbereiding helemaal geldt. Hoe goed de benen ook voelen: de komende 100 dagen leg ik mezelf een maximum snelheid op.



4. Genoeg wedstrijden
Die 15 km per uur (4 min per km) is al helemaal het maximale bij wedstrijden, waar ik de komende 3 maanden vooral mee aan mijn tempohardheid wil werken. De Halve van Oostland, de Rijk Zwaan Loop... Mooie sfeerlopen waar ik niet tot het gaatje hoeft te gaan. Ik kan niet wachten!

5. Zwart-wit trainen
Ook weer een beetje out-of-character, maar steeds meer loopgoeroes zijn overtuigd van dit principe voor trainingsintensiteit: eigenlijk een combinatie van 2, 3 en 4. Waar ik in mijn voorbereiding voor de Rotterdam Marathon 6 jaar geleden nog een 'net niks' traininkje toevoegde, houd ik het nu bij kwaliteit...

6. Max 3 looptrainingen
Twee keer op de baan en 1 lange duurloop die langer, en langer, en langer wordt: zo zien mijn trainingsweken (en leven) er de komende maanden uit. Maar los van de marathonvoorbereiding vind drie keer sporten per week persoonlijk wel wat weinig...

7. Veel fietsen
Gelukkig is er het fietsen, dat zich tijdens mijn enkelblessure weer heeft bewezen als een prima alternatief en de komende tijd een waardevolle aanvulling moet zijn. Het valt ook nog eens mooi samen met de Tour de France hype en is stiekem ook gewoon erg leuk!

8. Buikspieroefeningen
Leuk. Dat geldt zeker niet voor het trainen van het 'middengebied', een niet te onderschatten onderdeel naast benen  en hoofd. Maar goed, zo'n marathonvoorbereiding kan natuurlijk niet alleen maar leuk zijn: dus drie keer per week wil ik me hier toch wel toe zetten.

9. Oneffenheden mijden
De theorie zegt ook dat sterke buik-, rug- en rompspieren goed zijn voor het voorkomen van blessures, alleen werd vorige maand pijnlijk duidelijk dat hiermee niet álle risico's uit te sluiten zijn. Dus overtreed ik ook deze regel niet, en blijf ik daarmee 'op het rechte pad'.

10. Voldoende rust nemen
De laatste zal misschien wel de meest uitdagende worden. Het cliché dat rust de belangrijkste training is, dat overigens ook voor wielrenners schijnt te gelden - misschien moet ik ook wel een M-line matras kopen - kan daarom ook in deze lijst niet ontbreken.

En om deze laatste meteen in praktijk te brengen, ga ik vanaf maandag eerst maar eens een weekje op vakantie. Lijkt mij een prima start van de voorbereiding! Al gaan de hardloopschoenen natuurlijk wel mee...

zondag 28 juni 2015

Voorlopige hechtenis

Sinds vorige week dinsdag voel ik me een beetje als een gevangene. De daad waar ik voor gestraft ben vond plaats tijdens een duurloop, de plaats delict was het smalle paadje langs de Vliet van Delft richting Rijswijk. Even wijkte ik van 'het rechte pad' af en beging ik een misstap. Mijn voet klapte dubbel en inmiddels is het vonnis uitgesproken: 6 tot 8 weken fysiotherapie.

Best een zware straf vind ik zelf. Maar ik heb het misschien ook wel erger gemaakt door na het incident naar huis te joggen alsof er niets gebeurd was - direct je weg vervolgen na een ongeluk: terecht wordt je dat in onze maatschappij zwaar aangerekend. Uiteindelijk kan ik mijn straf niet ontlopen en zal ik de tijd gewoon moeten uitzitten.

Enkelband
Inmiddels ben ik naar een fysiotherapeut geweest en die gaat vanaf komende week als reclasseringsambtenaar met me aan de slag. Hardlopen mag voorlopig 'op geleide van de pijn': als ik last krijg moet ik meteen stoppen. Klinkt duidelijk, maar in de 'proefverloven' die ik tot nu toe heb genomen blijkt dat toch wat anders te liggen. In een training zoek je uiteindelijk toch de grenzen van de wet op: een geplande route afmaken als eigenlijk de pijn al opkomt voelt als nog even extra gas geven voor het oranje licht. 'Het kan nog wel...'

Ik ben er dan ook nog niet over uit of die grote mate van eigen verantwoordelijkheid een voordeel is: ik mag zelf bepalen wat ik doe, maar echt vrij voel ik me niet. Het voelt zeg maar een beetje als elektronisch toezicht... met een enkelband.

Voorwaardelijke straf
Gelukkig zijn er verschillende manieren om mijn conditie op peil te houden, dat beschreef ik de vorige keer al en met name de kop lijkt nu een voorspellende waarde te hebben. Wellicht dat zelfs het klimmen  helpt om in figuurlijke zin over die gevangenismuur heen te komen. Al is het gebalanceer op die kleine voetgreepjes voor mijn enkel ook wel weer een risico: ik zit nu in de gevarenzone en er hangt me bij een nieuwe misstap ook nog een voorwaardelijke straf boven het hoofd. En daarmee zou New York toch echt wel in gevaar komen...

Vanmiddag ben ik weer even de poort uit geweest. Het was heerlijk, even van die vrijheid proeven, maar het mocht helaas maar weer kort duren. Nu ben ik weer terug in mijn spreekwoordelijke cel en kerf ik in de muur het aantal dagen tot 1 november. Ik vrees dat die nu ineens heel snel zullen gaan...


zondag 14 juni 2015

Tijd voor andere zaken

Vandaag een duurtraininkje gedaan van ruim 70 km. Een flinke uitputtingsslag, maar nu mag die marathon straks toch geen probleem meer zijn. Hoewel ik het dan natuurlijk wel te voet moet doen, en ik vandaag op de stalen ros was...

Bekijk 'Broederstrijd' op Strava
Ontstaan uit blessures
Vandaag was het dus wielrennen, afgelopen week was ik ook weer te vinden in de klimhal en de sportschool. Lopen is niet de enige 'zaak' waar ik enthousiasme voor op kan brengen... De andere drie zijn in eerste instantie allemaal ooit ontstaan uit blessures bij het hardlopen: als alternatief, herstelbevorderend, en/of preventief. Maar sporten is verslavend; ik wil ze geen van allen meer kwijt! (Dat was alleen anders na mijn ene volleybalseizoen; blijkbaar ben ik toch niet zo van de teamsporten.) Helaas zitten er wel maar 7 dagen in de week, en wordt 'rust' ook nog eens algemeen beschouwd als de belangrijkste training van de week...

Gelukkig lijken ze elkaar wel prima aan te vullen, of zelfs te versterken: ik loop immers zo'n beetje dezelfde tijden als een paar jaar geleden, toen ik per week ongeveer net zo vaak sportte, maar alleen liep. Bovendien zijn er ook qua beleving de nodige overeenkomsten. Maar ook verschillen.

Energievraagstuk
Bij de duursporten racefietsen en hardlopen zijn de overeenkomsten misschien wel het meest duidelijk. Het buiten zijn, de cadans waar je in kunt komen - bestaat er eigenlijk 'cyclist high'?! - en het feit dat je het zowel alleen als samen kunt doen. Vooral bij langere afstanden wordt het naast kracht een energievraagstuk, en is ook de juiste kledingkeuze een hele wetenschap. Een typisch verschil in de winter: waar je bij het lopen start met koude vingers die gedurende de tijd langzaam ontdooien, raken met wielrennen je tenen gedurende de rit juist steeds meer bevroren..

Praatje tussendoor
Van bevriezingsverschijnselen is in de sportschool in ieder geval geen sprake. In de winter is het daarom een prima plek, in de zomer vraag ik me wel eens af wat ik er doe... Maar het antwoord weet ik maar al te goed: blessurepreventie. En soms is het ook gewoon best lekker: na een dag op kantoor nog even langs de Summit Health in De Lier en stuk gaan in geestdodende herhalingen 'leg press' of 'cable push down' - als ware het 200'jes knallen op de atletiekbaan. Bovendien staat er een lekker, en soms minder lekker, muziekje aan - die behoefte heb ik tijdens het lopen en fietsen juist nog nooit gevoeld - en is het een mooie gelegenheid om tussendoor even bij te praten met deze en gene.

Ieder voor zich
Dat laatst is dan weer een belangrijke overeenkomst met klimmen, wat voor mij vooral ook een sociale bezigheid is. Sowieso kun je het niet alleen doen: je hebt immers een maat nodig om te zekeren en op te vertrouwen. Maar als het gaat om het sportieve element is het wel een kwestie van ieder voor zich. Soms flink pijn lijden, nieuwe grenzen doorbreken en de voldoening van meer kunnen dan je denkt, of dat nu een 5a+, 6b (voor mij het klimequivalent van '40 op de 10') of 7C is. Zo'n klimhal is net een loperspeloton: alle niveaus door elkaar, ieder zijn of haar eigen mentale strijd, maar verbonden door dezelfde passie.

De moraal van dit verhaal, en eigenlijk ook alle verhalen hiervoor en hierna? Er is meer dan lopen, maar lopen is ook meer dan de ene voet voor de ander zetten, net als ook andere individuele sporten meer zijn dan alleen de inspanning.

zondag 31 mei 2015

Bronzen Tien

Twee en een halve week na de Golden Ten zou ik vandaag de Royal Ten lopen. Op het moment dat ik dit tik zou ik dan ook eigenlijk in het Haagsche Bos moeten zijn. Maar als ik nu vanuit mijn warme en droge huis naar buiten kijk ben ik blij toch een andere keuze te hebben gemaakt.

Gisteren in de loop van de dag werd al langzaam duidelijk dat de mooie weersvoorspellingen die voor vandaag waren gedaan weinig waard meer waren. Regen zou er gaan vallen, vooral in de middag en met name in het westen van het land. Met een steeds verder aantrekkende wind...

Nou ben ik natuurlijk absoluut geen mooiweerloper (!), maar een snelle blik gisteravond op www.hardloopkalender.nl leerde dat er nóg een 10 km loop was vandaag; in de ochtend, en in Delft! Aangezien ik me toch nog niet had ingeschreven voor Den Haag was de keuze snel gemaakt.

Kwartaalloop
Mooie bijkomstigheid was dat ik vanuit huis naar de start kon lopen: in de aanloop naar de marathon is elke trainingskilometer er één! Onder het genot van zelfs een waterig zonnetje dribbelde ik naar buurthuis 'Onder Ons', waar vandaan elke maand een trimloop wordt georganiseerd en slechts drie keer per jaar een 'Kwartaalloop', waaronder dus vandaag! Ik was dan ook benieuwd hoe grootschalig dit evenement zou zijn.

Maar gelukkig: deze bleek net zo heerlijk kneuterig als al die andere trimlopen die ongeveer elke zondag in het jaar wel ergens in Delft georganiseerd worden. De bekertjes koffie die op de vroege zondagochtend nog snel worden besteld aan de bar, de (nog even opnieuw ge)witte krijtstreep op de weg als start, de handspeaker die nauwelijks boven het geroezemoes van de lopers uitkomt, de fietser met het gele hesje die de eerste loper vergezeld...


Meestal krijg je voor het inschrijfgeld van 2 euro nog wel een startkaartje met speldje - naast de bekertjes water die je onderweg van het klaptafeltje kunt pakken -, dit keer moesten we het met een stickertje doen. Uiteindelijk bleef het ook in de ochtend niet helemaal droog en werd het speldje node gemist. En zo fladderde ook het laatste beetje wedstrijdgevoel dat je in zo'n trimloop kunt opbrengen halverwege het parcours letterlijk van me af...

Tanthofdreef
En dat was prima, want vandaag was toch vooral een test. Verlost van mijn kuitblessure wilde ik weer eens kijken of ik 10 km lang een tempo van ongeveer 15 per uur zou kunnen vasthouden. En dat ging prima! Zeker met de wind in de rug, want ook die deed vanochtend al goed zijn best. Maar juist als het zo lekker gaat loop je eigenlijk liever over een brede autoweg in een grote stadsloop, dan op de Tanthofkade of het Zwembadpad...

Zeker als de vorm goed is kent de trimloop zijn beperkingen: nauwelijks lopers in de buurt om je aan op te trekken, geen publiek langs de kant - in plaats daarvan moet je op het niet afgesloten parcours regelmatig slalommen om bv een wandelend stel met kinderwagen, of word je zelf bijna van de sokken gereden door een wielrenner - en een totaal onbetrouwbare kilometeraanduiding. Mijn tijd was uiteindelijk 40:55, maar gezien de onverklaarbare sprongen tussen de km paaltjes hecht ik daar niet heel veel waarde aan.

Maar wat me in de Royal Ten niet gelukt zou zijn, en waarschijnlijk nooit zal lukken: in 'Kwartaalloop Onder Ons' liep ik vandaag wel naar een podiumplek! Figuurlijk dan, want ik en de twee lopers voor me hoefden op een grootse ontvangst niet te rekenen. Maar goed, de grootste winst van vandaag ligt natuurlijk ergens anders. Na de fysieke test van 2,5 week geleden, slaagde vandaag ook de mentale test!

En dus is het na 2 wedstrijden in Delft hoog tijd om in meerdere opzichten mijn grenzen weer te gaan verleggen. En het zal geen half werk zijn - of eigenlijk juist wel: over 4 weken volgt namelijk de halve marathon van Nootdorp!


donderdag 14 mei 2015

Doelen (bijstellen)

Ik heb al drie weken wat last van mijn kuit. Beetje te snel te veel gedaan na de Havenloop denk ik... Alle reden om de trainingsintensiteit sindsdien wat terug te schroeven; het komende half jaar staat qua lopen immers alles in het teken van fit worden/blijven voor New York!

Maar ja, vandaag stond de Golden Ten op het programma; een vaste traditie - niet alleen omdat het een thuiswedstrijd is, ook vanwege de fantastische sfeer - en dit jaar ook nog eens onder prima omstandigheden. Mijn PR aanvallen was ondanks mijn goede vorm hoe dan ook geen optie, want met een stijve kuit is een hoog, explosief tempo bepaald niet verstandig. Maar welk doel kon ik me dit jaar dan wel stellen?

DNS
Vooraf overwoog ik maar helemaal niet mee te doen: een loopmaat zei het dinsdag op de training ook nog: je kunt je nog zo voor nemen rustig aan te doen; als je in vorm bent en eenmaal in een wedstrijd loopt ga je uiteindelijk toch weer te hard. Daar had hij natuurlijk gelijk in... Maar mijn broer Ronald zou ook meedoen en was ivm een last minute ingelaste vakantie ook al afgehaakt. Twee 'DNS' (Did Not Start) vermeldingen in de ranglijst was natuurlijk een schande voor de familie geweest: ik zou hoe dan ook gaan lopen!

Mijn volgende idee was om een gemiddeld familiedoel te stellen: hij zou de 10 km normaal gesproken in 50 minuten moeten kunnen lopen, ik ongeveer 10 minuten sneller. 45 minuten zou dus een mooie tussenweg zijn en voor mij een veilig tempo. Om het compleet te maken overwoog ik nog even zijn chip los te knippen en er op mijn startnummer bij te plakken, zodat we samen zouden 'finishen', maar de reglementen verboden dit wel heel duidelijk. De Golden Ten is een officiele KNAU wedstrijd. Stel je voor dat deze atletiekbond mijn fraude zou doorkaarten aan haar Amerikaanse evenknie, en een schorsing van alle internationale wedstrijden van pak 'm beet een half jaar zou volgen: het gevolg daarvan hoef ik denk ik niet uit te leggen...

Kansloze zaak
Uiteindelijk ging ik gewoon maar van start op een tempo van 4:30 en dus een eindtijd van 45 minuten. De eerste km ging in 4.23 en dat was op zich nog niet eens zo heel veel te snel. Maar vertragen na de eerste km als je toch al onder je wedstrijdtempo loopt... kansloze zaak! Dus veranderde ik mijn doel in: vanaf daar een constant tempo lopen. Mooie oefening ook alvast voor de marathon(training) en het voelde ook wel als een lekker tempo. Even schoot er nog een ander doel door mijn hoofd: mijn langzaamste 10 km ooit (mijn eerste ooit - tevens een Golden Ten - liep ik in 43.35). De recente Urban Trail in Gent maakte dat echter praktisch onmogelijk...



Het constante tempo hield ik redelijk vol tot km 5 (doorkomst: 21.29), toen zich een nieuw target in mijn hoofd nestelde - ja, ik ben een denker, ook tijdens een hardloopwedstrijd - : een negatieve split! Dat had ik op een 10 km vermoedelijk nog nooit eerder gepresteerd!

Bovendien zou het nog steeds prima samen kunnen gaan met het doel dat sowieso al buiten kijf stond voor vandaag - sorry voor het volgende begrip, het moet samen met 'PR' en 'km' wel in de top 3 meest gebruikte woorden in deze weblog staan -:  genieten! Bij de oversteeek van de markt bijvoorbeeld staat de meter normaal gesproken al ver in het rood, en liep ik nu nog met een grote glimlach.

Overeenkomsten
Even droomde ik alvast weg naar New York. Daar moet ik straks 6 uur voor vliegen, terwijl ik elk jaar (in)lopend naar de Golden Ten kan. Maar opeens voelde ik de overeenkomsten: twee prachtige stadslopen met rijendik enthousiast publiek: New York met het Empire State Building, Ground Zero en Brooklyn Bridge, Delft met de Nieuwe Kerk, de spoorzone en de Koepoortbrug...

Uiteindelijk finishte ik in 42.40, en realiseerde ik me al snel wat natuurlijk het echte belangrijke doel was van vandaag, en eigenlijk al in de eerste alinea van deze blogpost staat beschreven: heel blijven. En dat is gelukt. Nog 171 dagen!



zaterdag 9 mei 2015

Nog 176 dagen, en dan nog 26 mijl!

Ik heb de laatste tijd regelmatig laten vallen dat een marathon voorlopig niet hoeft voor mij; ik beleef nog zo veel plezier aan de halve variant en met het 'knie-reces' in 2011/2012 nog steeds vers in de herinnering blijf ik huiverig voor overbelasting. Bovendien heb ik de mooiste marathon van Nederland toch al eens gelopen.

Maar wat nou als je onverwacht een mail krijgt met het voorstel in New York te lopen...

Als je een compleet arrangement kunt boeken en er samen met een gezellige groep mensen een onvergetelijke vakantie van kunt maken...

Als je in die stad-waar-je-ooit-eens-geweest-moet-zijn, nog nooit geweest bent...

Als je zo maar eens wat sfeerfilmpjes en foto's van het evenement Googled en dit soort plaatjes tegenkomt...


Als je in een jaar tijd 6 halve marathons hebt gelopen, zonder blessures en steeds soepeler...

Als je het gevoel hebt steeds beter te weten hoe je efficient kunt trainen...

Als je onbewust toch al op zoek was naar een nieuwe uitdaging...

Dan realiseer je je al snel dat dit een unieke kans is, en is er weinig reden tot twijfelen. New York, here I come, 176 days to go!

vrijdag 17 april 2015

N.T.S.S.

Niet te snel starten.
Niet te snel starten.
Niet te snel starten
Niet te snel starten.
Niet te snel starten.
Niet te snel starten.
Niet te snel starten.
Niet te snel starten.
Niet te snel starten.
Niet te snel starten
Niet te snel starten.
Niet te snel starten.
Niet te snel starten.
Niet te snel starten.
Niet te snel starten.
Niet te snel starten.
Niet te snel starten
Niet te snel starten.
Niet te snel starten.
Niet te snel starten.
Niet te snel starten.


Komende zondag de Havenloop in Gent; het zou de eerste keer zijn dat bovenstaande me in een 5 km wedstrijd lukt...

maandag 30 maart 2015

Amaai!

Met een Belgisch lief - om er meteen maar wat Vlaamse terminologie in te gooien - die ook hardloopt kon het natuurlijk niet uitblijven: mijn eerste loop ooit over de landsgrenzen! Helaas was er gisteren geen sprake van het 'zonnige zuiden'. Net als in Nederland was het bij onze zuiderburen regenachtig en kil, en dus niet het allerbeste weer voor: de Urban Trail Gent!

Een doel hoefde ik me niet te stellen voor deze wedstrijd want, het was geen wedstrijd... Tijdsregistratie was er niet want ging puur om de ervaring, en die beloofde dan ook bijzonder te worden: een parcours door het hart van Gent, inclusief stoepen en trappen en zelfs dwars door bepaalde (historische) gebouwen heen. 'Een citytrip op loopschoenen', aldus de organisatie.

Saluutjes!
Waar Belgen Nederlanders wel eens 'overgeorganiseerd' schijnen te vinden, hadden de Gentenaren het gisteren ook prima voor elkaar. De 6000 lopers waren over 6 waves verdeeld en startten door een fuik waar maar 1 loper tegelijk door kon. Wie daar eenmaal uit was vond de ruimte voor zich en werd uitgezwaaid door de speaker van de dag met een welgemeend 'saluutjes', een kreet die me op de een of andere manier aan K3 deed denken. Die waren er gelukkig niet, maar wel een aantal andere 'BV'ers (echt! Bekende Vlamingen, zo noemen ze dat daar ook!), waaronder Kim Clijsters.

Nee, geen K3, maar keiharde techno was het muzikale hoogtepunt van de dag. Een van de meest bijzondere doorgangen was namelijk die door de 'Vooruit': de muziektempel van Gent waar een paar uur eerder nog een technofeest had plaatsgevonden. De muziek hadden ze aan gelaten en de schrale bierlucht was nog alles behalve verdwenen: men had nog net de bekertjes naar de zijkant geveegd. Uniek! (bekijk hier een video)



Maar er waren meer bijzondere hoogtepunten. Zo ging de route dwars door de trouwzaal van het gemeentehuis en passeerden we ook het 'glazen straatje': de rosse buurt van Gent. Denk je als Hollander wat lokale cultuur op te snuiven, die je in Nederland niet vindt... Wat dat betreft was de doorgang door de parkeergarage interessant: die hadden ze speciaal  voor de gelegenheid afgezet voor auto's. Dat hadden die zuinige Hollanders dan weer nooit gedaan peis - denk, op z'n Gents - ik: zonde van de gemiste inkomsten...

Kasseien
Maar goed, met die inkomsten kunnen we in Nederland dan wel weer goede wegen betalen, want dit vooroordeel werd toch wel keihard bevestigd. Niet alleen voor auto's, ook voor hardlopers zijn de Belgische straten een crime. Mijn eerste buitenlandse loop was ook mijn eerste die over kasseien ging. Geen spierpijn in mijn benen maar in mijn voeten vandaag!

Gezamenlijk gingen Kim en ik uiteindelijk over de eindstreep. En wat kregen we daar in handen gedrukt? Een Gentse strop! Dit had niets te maken met het depressieve weer van de dag, maar is de naam van het het lokaal gebrouwen gerstenat. Voor de duidelijkheid: de loop vond 's ochtends vroeg plaats... Later konden we ook nog een ontbijt ophalen. Even vreesde ik dat we daar nog een zak vers gefrituurde friet in zouden vinden...



Al met al was het ondanks het slechte weer een hele mooie ervaring: een perfecte combinatie tussen sport, cultuur en gezelligheid.  Rest nog de eindtijd, waar ik als prestatiegerichte loper toch nog wel wat moeite mee had: 1 uur en 9 minuten over 10 kilometer... Maar goed, bij deze is 69 minuten dan maar mijn streeftijd voor mijn volgende buitenlandse loopavontuur, wanneer het vast ook weer heel gezellig zal zijn maar er ook gewoon weer gepresteerd mag worden: de Antwerp 10 Miles!

Maar eerst nog even nagenieten.


Gent Urban Trail Aftermovie from Golazo on Vimeo.

vrijdag 13 maart 2015

5 redenen waarom het tóch een gedenkwaardige dag was

Ok, ik geef toe, ik had zondag bij de CPC best een beetje op een PR gehoopt, en was best een beetje teleurgesteld dat ik na de veelbelovende doorkomst na 10 km toch een flink verval moest toestaan. Maar met 1.29.07 ben ik zeker tevreden en uiteindelijk werd het toch een wedstrijd voor in de geschiedenisboeken.

1. De BESTE omstandigheden ooit
Dat ik best een PR had willen lopen had ook te maken met de weersomstandigheden. Een graad of 10, lekker zonnetje, veel mensen langs de kant, ideaal! Ook de wind kon ik niet als excuus aanvoeren. Die voelde eigenlijk best lekker en waaide op de boulevard ook nog eens in de rug. En dan had ik ook nog eens de best mogelijke supporter langs de kant staan.

2. De MEESTE halve marathons in 1 jaar ooit
Na Den Haag, Leiden, Oostland, Amsterdam en Egmond was het zondag mijn zesde halve marathon in 1 jaar tijd; een record. Als ik die strandloop bij windkracht 6 even weg denk waren ze ook nog eens allemaal net weer wat sneller dan de vorige. En als ik mijn twee snelste bij elkaar optel heb ik die eerder aangekondigde 'hele' marathon toch maar mooi onder de 3 uur gelopen!

3. Het GROOTSTE loopevenement ooit
Deze is wel met eenslag om de arm, maar in ieder geval was het de CPC met (over alle afstanden) de meeste deelnemers ooit: 43.000! Het was weer een bont gezelschap: van de bekende (?) Ethiopiër waar ik vooraf nog gezellig een stukje mee inliep op de Utrechtsebaan tot de corpsballen die onderweg met 15 km/h doodleuk een scriptie zaten te bespreken. Helaas overleed er ook een deelnemer.

4. De EFFICIËNTSTE prestatie ooit
Ik refereerde er al aan in mijn top 5: in mijn 'hoogtijdagen' trainde ik soms wel 6 keer per week en liep ik mijn 1000'jes regelmatig in 3.45, waarmee ik op de halve marathon uiteindelijk tot 1.32 kwam. Nu loop ik al tijden maximaal 3 keer per week en komen mijn 1000'jes op de baan niet of nauwelijks onder de 4 minuten. Ik houd niet van clichés, maar rust blijkt toch echt de belangrijkste training...

5. Mijn debuut op STUDIO SPORT
Vlak voordat ik naar de afhaalchinees om de hoek zou gaan - waarvan ik de extra calorieën die ik na de inspanning zo nodig had die nacht meteen al weer via de verkeerde uitgang zou verliezen; een belangrijke reden waarom deze blogpost uiteindelijk wat vertraagd is - zette ik nog even Studio Sport aan. En wie kwam daar in de samenvatting van de CPC na 1.21 opeens door het beeld lopen?









zaterdag 28 februari 2015

Gelukkig hebben we de foto's nog!

Tijdens het archiveren van foto's kwam ik vandaag het mapje 'hardlopen' tegen; een bonte verzameling afbeeldingen. Van de goed bedoelde amateurfoto's van supporters langs de kant (vaak een beetje bewogen of nét te laat, maar daardoor niet minder gewaardeerd) tot de professionele afbeeldingen die je na afloop via de organisatie kunt bestellen (vaak perfect getimed, maar daardoor niet minder schandalig duur). 

Veel foto's hebben deze blog nooit gehaald. Omdat ze dateren van voor de start van mijn blog, of omdat ze pas aangeboden werden als ik de wedstrijd al van me had afgeschreven. Bij deze daarom een paar opvallende exemplaren uit de archieven. Met in het bijschrift wat ik toen dacht, of had kúnnen denken...
 
Als ik nog eens ergens anders ga werken dan bij Reed Business hoop ik op een flitsender shirt (Zevenheuvelenloop, 2007)


Kom op Ton, haal hem in, die man had qua leeftijd je vader kunnen zijn. En met jouw babyface denken toeschouwers waarschijnlijk zelfs je opa! (Kadeloop Schipluiden, 2008)


Kom op Ton, je loopt op de Coolsingel, je gaat je eerste marathon voltooien. Probéér tenminste een beetje te genieten... (Rotterdam Marathon, 2009)


Ik loop nu niet alleen in een fantastisch flitsend shirt, ik kan ook niet wachten tot de groentesnacks bij de finish zo meteen! (Rijk Zwaan Loop, 2010)


Het wordt ook nooit wat met dat richtingsgevoel van mij, gelukkig kan ik hier weer aansluiten. (Makrelenloop, 2010)


Ik kom geen meter meer vooruit, het lijkt wel of ik op een loopband ren... (Halve van Egmond, 2015)



zondag 8 februari 2015

Mijn slechtste klassering ooit

Vandaag stond de Groet uit Schoorl Run op het programma. Dat klinkt nog niet zo heel spectaculair, ware het niet dat hier het officiële Nederlands Kampioenschap 10 km werd gelopen. Dat klinkt misschien als iets waar je voor toegelaten moet worden, maar slechts een wedstrijdlicentie van de atletiekbond was genoeg. Het leek me eigenlijk wel een leuke kans, en gaf me de illusie misschien wel boven me zelf uit te kunnen stijgen. Leuk was het zeker, maar de volgende keer moet ik me misschien toch weer voegen bij waar ik thuis hoor: de goedwillende amateurs zonder al te veel talent...

Het begon een week geleden allemaal met de ontvangst van een prachtig oranje startnummer met rood-wit-blauwe vlaggetjes, en ook nog eens het briljante nummer 123 erop. Dat was alvast een 'first one' die ze me nooit meer zouden kunnen afnemen.



Inlopen langs de file
Vergeleken met Egmond 4 weken geleden, waren de weersomstandigheden dit keer wel redelijk, de logistiek verliep iets minder vlot. De strategie was nu om niet de pendelbus te nemen maar gewoon met de auto naar Schoorl te gaan, en daar wel te zien. Mijn ouders supporterden vandaag en zouden me wel afzetten op een plek zo dicht mogelijk bij de start. Dat bleek dus in de berm langs de afslag Schoorl, waar zich een half uur voor de start een flinke en eigenlijk ook wel logische file had gevormd. Steeds meer mensen - de lucky ones die niet achter het stuur hoefden te blijven zitten - stapten uit de auto om rennend door het gras langs de file op tijd bij de start in het dorp te zijn.

Een vrij hilarisch gezicht en ik kon er zelf ook wel om lachen. Het deed alleen wel een beetje afbreuk aan mijn beleving, die ik als 'NK deelnemer' juist zo graag professioneel wilde laten zijn. Iets beter werd het weer toen ik het startvak in mocht: helemaal vooral bij een select clubje van een kleine 200 atleten, inclusief drievoudig winnaar Abdi Nageeye. Die moest ik dus goed in de gaten houden wilde ik meedoen voor de podiumplekken, zo droomde ik...

"Maar die droom ging snel voorbij", want toen het startschot eenmaal klonk gebeurde waar ik eigenlijk natuurlijk wel rekening mee hield. Mijn startvakgenoten stormden er vandoor, en binnen de kortste keren liep ik moederziel alleen. Ik hoopte dat een snel startvak een voordeel zou zijn: veel lopers om je heen om je aan op te trekken. Nee dus, ik kon nog net de spreekwoordelijke stofwolk aan de horizon zien.

Sneu..
Goed, eigen wedstrijd lopen dan maar, dacht ik positief. En dat lukte prima, want na exact 4 minuten kwam ik door bij het eerste kilometerpunt. Ik liep dus het tempo wat ik normaal ongeveer 10 kilometer moet kunnen volhouden en waar ik me niet voor zou hoeven schamen. Dacht ik. Tot ik twee mannen langs de kant - duidelijk over mij, er liep immers niemand anders - hoorde verzuchten: "Nou, dit tempo zouden wij ook nog wel lopen." Vrij vertaald: wat sneu dat die jongen denk met de echte atleten mee te kunnen...


De woordenwisseling tussen een moeder en haar kind even verderop gaven me dan weer wat meer energie (kind: "komt papa al?" - moeder: "nee, dit zijn eerst nog de hele snelle lopers"). Maar die energie werd rap verbruikt toen er na 3 kilometer een pittig klimmetje opdoemde. Het vals plat teisterde mijn benen die vandaag toch al niet zo top aanvoelde.


Eenmaal over het hoogste punt heen kreeg ik echter weer een opleving. Onverwachts liep ik een kilometer onder de 4 minuten en halverwege kwam ik door in 20.09. Rond dat punt vond ook een bijzondere inhaalactie plaats. Niet omdat hij technisch zo mooi was - helaas kun je dat bij hardlopen niet zo mooi als bijvoorbeeld in de formule 1: je gaat er gewoon recht langs omdat je sneller bent -, meer omdat het nu eens een inhaalactie met betekenis was. Vanaf km 1 had ik niemand meer achter me gezien en ik vreesde serieus dat ik op de allerlaatste positie liep. Langzaam kreeg ik echter weer andere lopers in beeld. En toen ik er dus een inhaalde voelde ik me weer even een klein beetje serieus bezig. Een positie gestegen in het NK klassement!

Ouderwets zwaar
In de tweede helft kwamen de vrouwelijke professionals en goede amateurs zonder wedstrijdlicentie, die een paar minuten later waren weggeschoten, me hard voorbij stormen. Tijdens de laatste paar kilometer kreeg ik het weer ouderwets zwaar. Zoals het gewoon hoort bij een 10 km wedstrijd, die ik al heel lang niet meer gelopen had. Gelukkig stonden rond kilometerpunt 9 mijn ouders en kon ik er nog een eindsprint uitpersen. Zeker toen ik de klok bij het finishdoek snel naar de 41.00 zag tikken. Daar kon ik nog net onder blijven: netto liep ik uiteindelijk 40.53.

Maar anders dan bij andere wedstrijden bleef het na het eenmaal vastliggen van de eindtijd nog even spannend. Want welke positie zou ik innemen in 'mijn categorie': de wedstrijdlopers onder de 35 jaar?! Het werd 163e van de 172. Twaalf minuten achter, inmiddels viervoudig, winnaar Abdi Nageeye. Een illusie armer, een ervaring rijker!