Een goed voornemen is het halve werk

Mijn laatste post eindigde ik met veelbetekenende puntjes... Na een succesvol - want vrijwel blessurevrij - en genotrijk seizoen, dat - 18 seconden 'te laat' - eindigde in Amsterdam, zou ik me tijdens mijn vakantie annex hoogtestage in Peru en Bolivia beraden op - letterlijk - vervolgstappen. Zou ik me 6 jaar na mijn debuut weer gaan wagen aan de hele marathon? Inmiddels is het nieuwe jaar begonnen en de tijd voor goede voornemens aangebroken. En dus heb ik een besluit genomen.(..)

Ik heb me ingeschreven! En ik kies weer voor bekende grond, waar zulke mooie herinneringen liggen. Gewoon in Nederland. Achter de Kenianen in het startvak, gezamenlijk met duizenden goedgetrainde amateurs op weg naar het laatste lange rechte stuk tussen de torenhoge kantoorgebouwen, midden in de grote stad. De trainingen zullen weer in de winter en het voorjaar plaatsvinden, in weer en wind. Het spel van training, rust, voeding en kleding is weer begonnen. Zou er een PR in zitten? De wedstrijden in het afgelopen jaar geven in ieder geval vertrouwen. Wat zal het weer rekenen worden onderweg. Wat zullen de aanmoedigingen weer helpen. Wat zal ik na afloop weer een spierpijn hebben in mijn bovenbenen. Wat heb ik weer zin in deze uitdaging!

Vooral het eerste deel zal vermoedelijk zwaar zijn en halverwege verwacht ik een flinke inzinking. Ook de vorm en de omstandigheden zouden wel eens erg veranderlijk kunnen zijn. Het temperatuurverschil tussen het begin en het einde kan zo maar oplopen tot 20 graden. Gelukkig heb ik tussendoor alle tijd om uit te rusten, kan ik zo veel eten en drinken als ik wil en me wel 100 keer omkleden.

Ik ga weer een marathon lopen. 42 kilometer en 195 meter. Volgende week zondag in Egmond de eerste helft, twee maanden later in Den Haag de tweede.

En die hele dan? Die ultieme uitdaging die ik zo graag idealiseer? Tja. Klinkt (blijven) genieten van wat goed gaat niet als een veel gezonder voornemen?