zondag 28 juni 2015

Voorlopige hechtenis

Sinds vorige week dinsdag voel ik me een beetje als een gevangene. De daad waar ik voor gestraft ben vond plaats tijdens een duurloop, de plaats delict was het smalle paadje langs de Vliet van Delft richting Rijswijk. Even wijkte ik van 'het rechte pad' af en beging ik een misstap. Mijn voet klapte dubbel en inmiddels is het vonnis uitgesproken: 6 tot 8 weken fysiotherapie.

Best een zware straf vind ik zelf. Maar ik heb het misschien ook wel erger gemaakt door na het incident naar huis te joggen alsof er niets gebeurd was - direct je weg vervolgen na een ongeluk: terecht wordt je dat in onze maatschappij zwaar aangerekend. Uiteindelijk kan ik mijn straf niet ontlopen en zal ik de tijd gewoon moeten uitzitten.

Enkelband
Inmiddels ben ik naar een fysiotherapeut geweest en die gaat vanaf komende week als reclasseringsambtenaar met me aan de slag. Hardlopen mag voorlopig 'op geleide van de pijn': als ik last krijg moet ik meteen stoppen. Klinkt duidelijk, maar in de 'proefverloven' die ik tot nu toe heb genomen blijkt dat toch wat anders te liggen. In een training zoek je uiteindelijk toch de grenzen van de wet op: een geplande route afmaken als eigenlijk de pijn al opkomt voelt als nog even extra gas geven voor het oranje licht. 'Het kan nog wel...'

Ik ben er dan ook nog niet over uit of die grote mate van eigen verantwoordelijkheid een voordeel is: ik mag zelf bepalen wat ik doe, maar echt vrij voel ik me niet. Het voelt zeg maar een beetje als elektronisch toezicht... met een enkelband.

Voorwaardelijke straf
Gelukkig zijn er verschillende manieren om mijn conditie op peil te houden, dat beschreef ik de vorige keer al en met name de kop lijkt nu een voorspellende waarde te hebben. Wellicht dat zelfs het klimmen  helpt om in figuurlijke zin over die gevangenismuur heen te komen. Al is het gebalanceer op die kleine voetgreepjes voor mijn enkel ook wel weer een risico: ik zit nu in de gevarenzone en er hangt me bij een nieuwe misstap ook nog een voorwaardelijke straf boven het hoofd. En daarmee zou New York toch echt wel in gevaar komen...

Vanmiddag ben ik weer even de poort uit geweest. Het was heerlijk, even van die vrijheid proeven, maar het mocht helaas maar weer kort duren. Nu ben ik weer terug in mijn spreekwoordelijke cel en kerf ik in de muur het aantal dagen tot 1 november. Ik vrees dat die nu ineens heel snel zullen gaan...


1 opmerking: