zaterdag 6 augustus 2016

Blote voeten

Dat het in Nederland nog geen beste zomer is combineert in principe prima met mijn hardloopblessure. Ik ben deze week maar liefst twee keer gaan klimmen. Lekker binnen! Dat schrijf ik natuurlijk met enige ironie, want er gaat niets boven buiten sporten... Best jammer dan ook dat je om te klimmen in Nederland veroordeeld bent tot een muffe en zweterige zaal. Zeker omdat het juist net als hardlopen een echte 'oeractiviteit' is. Ooit een pure noodzaak om te rennen of klauteren ten opzichte van wilde beesten of andere vijanden.

In de basis heb je voor deze sport nog steeds niets anders nodig dan handen, voeten en een goede eeltlaag. Geen scheidsrechter of klok, geen ingewikkelde puntentelling, geen bal, net of fiets.

Olympisch
Overigens zal dit ook wel de reden zijn van de opmerking van de juf van mijn nichtje. Toen zij haar leerlingen onlangs vroeg welke sporten ze allemaal kenden, noemde mijn nichtje trots de hobby van haar papa en haar oom. Maar dat was - tot verontwaardiging van de indiener - volgens de juf toch echt geen sport! Het deed me dan ook extra goed dat het IOC deze week bekend maakte dat klimmen olympisch wordt. Precies in de week dat mijn nichtje haar eerste klimles heeft genomen. Dat kan geen toeval zijn.

Ze heeft nog precies vier jaar om te trainen (al is ze dan nog wat jong, hopelijk blijft die Olympische status nog een tijdje). En om een sponsor te zoeken, want in de praktijk is deze 'oeractiviteit' bepaald niet (meer) goedkoop. De toegang tot de klimhal - zo'n 12 euro per keer -, een gordel, karabiners, zekerapparaat, pofzakje, en natuurlijk schoenen... De hogere frequentie laat zich momenteel al gelden in de staat van mijn schoeisel. Misschien moet ik ook nog eens de levensduur van mijn zekermateriaal checken...


Dankzij mijn voetblessure spaar ik in ieder geval heel wat geld aan loopschoenen uit. Ik zweer zoals vele anderen bij de 'Nimbus'. Dat weet Asics ook, en dus leggen ze er elk iets aangepast model, en dus elk jaar, een tientje bovenop. Inmiddels staat de teller op 180 euro... En natuurlijk koop ik elk jaar nieuwe. Niet alleen goed voor de demping van mijn voeten en de omzet van Asics, ook voor de tweedehands kledinginzameling. De schoenen waar ik mijn eerste wedstrijd opliep, mijn eerste marathonschoenen, de dragers van al mijn PR's: allemaal uitgewaaiderd over de wereld.

Comfort
Aan mijn versleten klimschoentjes hebben ze denk ik niet zo veel meer. Hoe dan ook moet ik duidelijk weer gaan shoppen. En dat is niet per se iets om uit te kijken. Waar het altijd lekker is om gloednieuwe hardloopschoenen aan te trekken, met zo'n heerlijk zacht bedje en optimale demping, is comfort bij klimschoenen totaal irrelevant. Sterker nog, de regel is: zitten ze lekker, dan zitten ze niet goed. Bij hardloopschoenen koop je 1 of 2 maten te groot, bij klimschoenen 1 of 2 te klein. Want dan voelt het net alsof je direct contact met de wand hebt...

Nu ik dit zo opschrijf: waarom dragen we dan eigenlijk schoentjes, en werken we niet gewoon aan ons eelt?! In het hardlopen is 'barefoot running' ook bezig aan een flinke opmars. Misschien moet het klimmen dezelfde kant op... Of zou dat voor oneerlijke concurrentie zorgen? Een hamerteen, zwemvliezen en andere voetafwijkingen kunnen wellicht allemaal voor- of nadelig uitpakken voor een prestatie. Maar goed, volgens de olympische gedachte is meedoen toch belangrijker dan winnen...