Best of

De planning was om dit weekend mijn tweede '30K' te lopen. Ik had al een grote ronde uitgestippeld en er zelfs een soort van zin in. Een paar dagen geleden begon ik me echter steeds slechter te voelen door een serieuze verkoudheid. Bij het opstaan 's ochtends voelde een duurloop van 30 kilometer nog niet echt als een reële optie.

Als alternatief ging ik eerst maar eens een vertrouwd rondje in de buurt lopen. Dat ging nog verrassend goed!  Zodanig dat ik nog een rondje besloot te maken, nu een ander vast parcours vlakbij huis. Ook die ging boven verwachting, waarna ik ook mijn derde vaste trainingsroute nog meepikte en via een soort 'best of' van looproutes alsnog aan de 30 kilometer kwam.


Best of's zijn niet per se altijd het best, dat geldt ook voor muziekalbums. (Vaste lezers van deze blog weten inmiddels wel dat ik van metaforen houd, mensen die mij kennen weten dat ik een groot muziekliefhebber ben.) Natuurlijk ontstaat een hit of favoriete trainingsroute om een reden. Je kunt ze blijven herhalen; echt vervelen gaan ze nooit. Maar de echte beleving zit in het ontdekken van iets nieuws, of als het 'om het echie' gaat.

Neem het concert van Bruce Springsteen in Madrid dat ik in 2012 bijwoonde. Samen met 80.000 wild enthousiaste Spanjaarden vooraan in het Bernabeu-stadion, waar mijn muzikale held een set vol verrassingen deed van 3 uur en 48 minuten. (Dit zou overigens een mooie streeftijd zijn in NY, maar dat terzijde). Een onvergetelijke ervaring, waar het afspelen van Bruce zijn 'Greatest Hits' maar schril bij afsteekt.

De marathon van New York zie ik op gebied van loopevenementen toch wel als het equivalent van het concert van Bruce Springsteen in Madrid. Het summum binnen z'n soort. De ultieme ervaring  voor de liefhebber.  Natuurlijk zie ik hierbij wel 2 gevaren: 1. De verwachtingen zijn zeer hoog. 2. Als die verwachtingen toch worden ingelost, hoe is dit dan ooit nog te overtreffen...?

Gelukkig hebben muziek en hardlopen als hobby's beide een enorme omvang en diversiteit. Na Madrid heb ik nog hele mooie concerten gezien, en na New York zullen nog vele nieuwe looproutes op me wachten. Klein en groot, dichtbij en ver weg, gepland en spontaan. En toch is het een fijn gevoel om altijd nog te kunnen terugvallen op de Best of...

Big City

Eerder schreef ik al over hardlopen in het buitenland en de charme daarvan. Ook afgelopen week tijdens mijn werktrip naar Brazilië gingen de loopschoenen mee. Hardlopen kun je immers altijd en overal. Toch? Dat leek hier in eerste instantie toch even tegen te vallen…

Sowieso konden mijn benen de eerste dagen na de 30 km in het Amsterdamse Bos nog wel wat rust gebruiken. Op maandag was de spierpijn nog zodanig dat ik nauwelijks in staat was om al weer normaal hard te lopen. Een gammele hometrainer in de fitnesszaal van het hotel bood uitkomst; daarop kon ik de boel in ieder geval nog een beetje losfietsen.

De volgende dag voelden mijn benen al weer een stuk beter en wilde ik wel weer wat kilometers proberen te maken. Maar wanneer, waar en hoe? Ik had elke dag een druk programma en ’s avonds was het vroeg donker en niet helemaal ongevaarlijk om alleen de straat op te gaan. Bovendien vielen er de hele dag door onweers- en zware regenbuien. Die eerste drempels om deze week te kunnen hardlopen had ik van tevoren wel verwacht, die laatste in Brazilië niet...

Gevaarlijk?
In tegenstelling tot het weer werkte het tijdsverschil met Nederland wel in mijn voordeel. Op woensdagochtend werd ik al rond half 6 wekker en was het voor het eerst in 48 uur weer eens droog. Maar wel donker. Uit het raam zag ik in het schijnsel van een lantaarnpaal een silhouet. Wat stond die man daar te doen? Het was dan wel niet Sao Paulo, maar ook kleine broer Campinas staat niet bekend als de meest veilige stad ter wereld… Het verstand won het van het hart, ik besloot toch maar weer verder te slapen.

Drie kwartier later werd ik echter al weer wakker en was het licht. Nu of nooit, ik had nog net een half uurtje voor het ontbijt. Let’s go! Maar waarheen? Ik had eerder al wel gezien dat de stad niet bepaald gemaakt is voor hardlopers; veel steile hellingen en oneffenheden en verkeer dat nergens voor stopt. En dan was er nog het risico te verdwalen in een onbekende omgeving. In mijn geval bestond het potentiële gevaar misschien nog wel vooral uit mijn (gebrek aan) richtingsgevoel en zwakke enkel…

Maar no guts, no glory! 1 keer rechts, 1 keer links, dat kon ik nog wel onthouden. Voorzichtig de bocht om, en... toen was daar opeens een park! Nou ja, een klein stadspleintje. Genoeg in ieder geval voor een klein interval-traininkje. Om en om een rondje snel en een rondje langzaam; zo maakte ik mijn eerste kilometers op Braziliaanse grond. Ik was niet overvallen, niet door mijn enkel gegaan, niet verdwaald, zelfs niet natgeregend; de werkdag kon beginnen!

Extra hellingen
Twee dagen later vond training nummer 2 plaats. Opnieuw 's ochtends voor het ontbijt. Dit keer zette ik mijn alarm ervoor en pakte ik nog wat extra hellingen mee; geen verkeerde oefening met het oog op de hoogteverschillen die ons in New York te wachten staan. Ruim 50 minuten later was ik vol energie weer in het hotel. In sportief opzicht was de week sowieso al geslaagd.

Zaterdag had ik nog een vrije ochtend in Sao Paulo. Met de gedachte aan de lange vlucht van die avond leek het me niet gek ook hier nog even de benen los te fietsen in de fitnesszaal. Door het raam van de twintigste verdieping zag ik in de verte indrukwekkende wolkenkrabbers, op de voorgrond lag een groot stadspark. Drie keer raden aan welke andere wereldstad dit me deed denken. Een inspirerend (voor)uitzicht om mijn trainingsstage mee af te sluiten.

Geslaagde test

Enkel heel gehouden (ondanks venijnige bospaadjes), gelletjes goed verteerd (smaakten zelfs best goed), elementen getrotseerd (regenbuien, heuveltjes) en... 30 km volbracht!

Relativiteitstheorie

In mijn duurloop van afgelopen zaterdag stopte de teller na 24 kilometer. Op zich al best een eind, maar als ik bedenk dat er straks nog 18 bij moeten om op 42 te komen... Misschien is het beter vanaf nu in mijlen te gaan denken. 15 van de 26 klinkt al een stuk positiever. Bij 20 is het eind immers in zicht! Toch?

Ach, alles is relatief. Wij zeggen dat je in de voorbereiding minimaal een aantal 'dertigers' moet hebben gelopen. Zouden ze in de VS zeggen dat je minimaal een paar keer de 18,64 mijl moet hebben gehaald? En dat een marathon eigenlijk pas na 21,75 mijl (= 35 km) begint?

Zelfs binnen het metrische stelsel is nog ruimte voor verschillende interpretaties. De ene loper meet zijn snelheid in aantal seconden per 100 m, een tweede zweert bij het aantal minuten per km, de derde denkt liever in kilometers per uur.

Eén ding is zeker: mijn duurloop zaterdag ging voor mijn doen langzaam, heel langzaam - zoals het hoort. Zelf ben ik van de 'minuten per km' en gemiddeld waren dat er zaterdag 5 met 40 seconden, ofwel 10,6 km/h.

Persoonlijk zegt mij dat dus niet zo veel, maar om toch een beetje een indruk te geven: dat is ongeveer drie keer zo langzaam als de 33 km/h van Dafne Schippers afgelopen weekend in haar gouden race, beter bekend als 21.63 seconden per 200 meter. En dat is dan weer exact twee keer zo hard als mijn 200'jes op de baan vorige week.

Maar goed, ik deed in die training dan wel een serie van 12, en komende zaterdag in Amsterdam doe ik er zelfs 150. Zonder pauzes! Laat Dafne dat maar eens proberen...

De dag na die trainingsloop zit ik overigens 12 uur in het vliegtuig naar Brazilië, of misschien moet ik zeggen 9.804 km. Ik weet nog niet zo goed wat minder vervelend klinkt...

In ieder geval ben ik blij met de KLM te gaan. Zelfs op de rug van 'flying Dutchwoman' Schippers zou ik er 9.804 / 33 = 297 uur over doen. Ofwel 12 dagen, wat dan wel weer een interessante hoogtestage zou zijn.

Maar gelukkig sta ik na 12 uur dus weer met beide benen op de grond. Al ligt die in Sao Paulo altijd nog 795 meter hoger dan in Nederland. Ook in New York loop ik straks op zeeniveau - even los van de vele bruggen -, al hoop ik daar natuurlijk wel tot grote hoogte te stijgen.

Waar ik in Sao Paulo wél alvast aan kan wennen is de tijdzone; die is namelijk bijna gelijk aan die van New York. Het is er om precies te zijn 5 uur vroeger dan in Nederland. Wat betekent dat de marathon daar opeens weer een klein stukje verder weg is...