De laatste training zit erop: wat rest is rust nemen, koolhydraten stapelen, mijn koffer pakken en de tijd doden met inspirerende, praktische en historische YouTube-filmpjes over de marathon die ik over 4 dagen ga lopen. Om te beginnen met een andere betekenis van 'runners's high'.
Een mooi middel om de route alvast in mijn hoofd prenten. Je zou zeggen dat fout lopen tijdens een marathon onmogelijk is, maar nee hoor... In 1994 presteerde de Mexicaan German Silva het om 900 meter voor de finish in koppositie een verkeerde kant op te lopen.
Uiteindelijk wist hij alsnog met 2 seconden verschil te winnen. In 1995 won hij opnieuw in New York, maar van zijn bijnaam 'Wrong Way Silva' kwam hij nooit meer af. Twintig jaar later loopt iedereen gewoon met zijn eigen GPS-horloge. En wordt alles vastgelegd met GoPro's en selfie sticks.
Zonde van de energie en de beleving, denk ik persoonlijk. Maar misschien stop ik zelf wel een blocnootje tussen mijn gelletjes en joint; ik betwijfel of ik 3,5 tot 4 uur aan ervaringen en indrukken allemaal kan onthouden. De spierpijn zal me in ieder geval wel weer lang bijblijven.
Als ik bovenstaande beelden zo zie zal de journalist in mij zich waarschijnlijk moeten inhouden om niet direct na de finish interviews te gaan houden met mede-lopers. Want wat zullen er een hoop mooie verhalen achter die 50.000 mensen schuilen...
Maar laat ik eerst maar mijn eigen verhaal schrijven. Ik las onlangs deze blogpost van ruim 4 jaar geleden terug. Het gaat gebeuren, die tweede marathon. Ik ben er ontzettend klaar voor en heb er ongelooflijk veel zin in.
woensdag 28 oktober 2015
zondag 11 oktober 2015
Geheim wapen
Waar dénk je dan al die tijd aan? Dat wordt me nog wel eens gevraagd als ik vertel over mijn lange trainingen in het weekend. Bij duurlopen van 3 uur, zoals die van vandaag, kan ik me op zich wel iets bij die vraag voorstellen.
Het antwoord? Niet zo veel eigenlijk... En dat is best fijn, voor een denker als ik! Waar mijn hoofd anders nog wel eens een woelige zee van gedachten is, verandert dat met hardlopen in een spiegelglad meertje, met af en toe een rimpeling door iets dat onverwacht aan de oppervlakte komt.
Wat er dan zoal naar boven komt drijven? Bijvoorbeeld een vriend die ik te lang niet gesproken heb en toch weer eens moet bellen, of zo maar ineens een ingeving die te maken heeft met werk, of de titel van een film die me de dag ervoor ondanks heel hard nadenken maar niet te binnen wilde schieten. En soms het onderwerp voor mijn volgende blogpost...
Blijkbaar werkt het toch ontspannend, dat hardlopen. Over runner's high is al veel gezegd en geschreven; deze week verschenen er weer nieuwe inzichten in het nieuws: hardlopen doet hetzelfde voor je hersenen als cannabis. (Iemand die in zijn eigen wereldje lekker high zit te wezen vraag je toch ook niet waar die aan denkt?)
Volgens de wetenschappers onderdrukt de lichaamseigen stof die bij hardlopen extra vrijkomt mogelijk ook het pijngevoel. Ik vraag me dan toch af hoe een verzurende sprint of marathon zónder die pijnbestrijding voelt... Hoe dan ook lijkt het effect wisselend: vandaag deed mijn duurloop gelukkig veel minder zeer dan vorige week, toen ik wel wat extra verdoving kon gebruiken.
Misschien moet ik in New York maar een joint (ver)stoppen tussen mijn gelletjes voor onderweg. Gewoon voor de zekerheid.
Het antwoord? Niet zo veel eigenlijk... En dat is best fijn, voor een denker als ik! Waar mijn hoofd anders nog wel eens een woelige zee van gedachten is, verandert dat met hardlopen in een spiegelglad meertje, met af en toe een rimpeling door iets dat onverwacht aan de oppervlakte komt.
Wat er dan zoal naar boven komt drijven? Bijvoorbeeld een vriend die ik te lang niet gesproken heb en toch weer eens moet bellen, of zo maar ineens een ingeving die te maken heeft met werk, of de titel van een film die me de dag ervoor ondanks heel hard nadenken maar niet te binnen wilde schieten. En soms het onderwerp voor mijn volgende blogpost...
Blijkbaar werkt het toch ontspannend, dat hardlopen. Over runner's high is al veel gezegd en geschreven; deze week verschenen er weer nieuwe inzichten in het nieuws: hardlopen doet hetzelfde voor je hersenen als cannabis. (Iemand die in zijn eigen wereldje lekker high zit te wezen vraag je toch ook niet waar die aan denkt?)
Volgens de wetenschappers onderdrukt de lichaamseigen stof die bij hardlopen extra vrijkomt mogelijk ook het pijngevoel. Ik vraag me dan toch af hoe een verzurende sprint of marathon zónder die pijnbestrijding voelt... Hoe dan ook lijkt het effect wisselend: vandaag deed mijn duurloop gelukkig veel minder zeer dan vorige week, toen ik wel wat extra verdoving kon gebruiken.
Misschien moet ik in New York maar een joint (ver)stoppen tussen mijn gelletjes voor onderweg. Gewoon voor de zekerheid.
zondag 4 oktober 2015
Examenstress
Ken je dat jongetje dat vroeger op school altijd zei dat hij niet geleerd had voor zijn proefwerk, en vervolgens wel een 8 haalde? Zo voelde ik me vorige week een beetje bij de Rijk Zwaan Loop in 's-Gravenzande.
Het was mijn eerste wedstrijd in 4 maanden; de focus had de afgelopen tijd vooral gelegen op heel blijven en afstanden maken. Bij het uitwisselen van voorspellingen met collega's voorafgaand aan de start (een mooie traditie), temperde ik dan ook de verwachtingen. Net zo goed voor mezelf als voor anderen. 'Een tempo van 4:30 zou al heel mooi zijn.' De snelste Rijk Zwaan'er? (ook een mooie traditie) 'Nee, daar ga ik dit keer echt niet vanuit.'
Wat schetste echter mijn verbazing bij de doorkomst na 1 kilometer? Met twee vingers in de neus 4:00. Wat blijft het toch lastig aan het begin een goed tempo te kiezen... Dat belooft nog wat voor de start in New York; daar zit in de eerste mijl ook nog eens 40 meter hoogteverschil. Hoewel die 4:00 in 's-Gravenzande natuurlijk wel veel te snel was - in de tweede helft moesten die vingers toch echt uit mijn neus -, lag mijn tijd uiteindelijk maar anderhalve minuut boven mijn PR van vorig jaar. Gezien het gebrek aan wedstrijdritme toch wel een 8 waard zou ik zeggen...
Al met al had mijn zelfvertrouwen er in ieder geval een boost van gekregen. Na een actieve maar relatief rustige trainingsweek was het dit weekend weer tijd voor een lange duurloop. Vaak een klusje voor de zaterdag- of zondagochtend (je moet die 3 uur toch kwijt kunnen), maar dit keer besloot ik voor de vrijdagmiddag te gaan. Op tijd vrij van werk, een heerlijk zonnetje, weinig wind; zulke omstandigheden heb je maar zelden. Ik had er zin in.
Het werd een slijtageslag.
De eerste 10 mijl - ik moet er toch alvast aan wennen - gingen nog best lekker, maar met de mijlen namen vervolgens ook de pijntjes toe. Waar de pijn zich bij lange duurlopen normaal gesproken concentreert in mijn bovenbenen, werd die nu vergezeld cq afgeleid door kramp in mijn kuiten, last van mijn schouder, een uitgedroogd gevoel, een misselijkheidsaanval na een gelletje, een blaar op mijn kleine teen, steken in mijn zij en gewoon pure vermoeidheid- en toen moest de hoofdpijn (van het vochttekort?) later die dag nog komen. De teller stopte na 31,3 km; zo ongeveer het punt waar de marathon pas echt gaat beginnen, maar waar ik nu al dolblij was mijn voordeur weer te hebben bereikt.
Conclusie? Toch maar weer gaan twijfelen of ik op tijd klaar ben voor New York? Zeker niet! Ik heb 3 dertigers gelopen - daar had ik een paar weken geleden sowieso al voor getekend -, ben fit, heb inmiddels aardig wat ervaring en in elke voorbereiding hoort een slechte training. Als er één plek is waar ik in mezelf moet geloven is het toch wel de Verenigde Staten! Zoals de groot Amerikaans dichter en filosoof Ralph Waldo Emerson (1803-1882) al schreef:
Bovendien is succes straks een relatief begrip; ik hoef die 42 kilometer 'alleen maar' uit te lopen. Een 5,5 is ook een voldoende. Zelfs als ik er 5,5 uur over doe... Helaas houdt de vergelijking met een examen hier wel op. Want waar je je vroeger op school uitputtend kon voorbereiden - door talloze wiskundesommetjes te oefenen of tot in den treure Duitse naamvallen te stampen - blijft 42 kilometer hardlopen los van de voorbereiding een onvoorspelbaar avontuur. En van een herkansing is op korte termijn al helemaal geen sprake...
De spanning stijgt. Nog 4 weken!
Het was mijn eerste wedstrijd in 4 maanden; de focus had de afgelopen tijd vooral gelegen op heel blijven en afstanden maken. Bij het uitwisselen van voorspellingen met collega's voorafgaand aan de start (een mooie traditie), temperde ik dan ook de verwachtingen. Net zo goed voor mezelf als voor anderen. 'Een tempo van 4:30 zou al heel mooi zijn.' De snelste Rijk Zwaan'er? (ook een mooie traditie) 'Nee, daar ga ik dit keer echt niet vanuit.'
Wat schetste echter mijn verbazing bij de doorkomst na 1 kilometer? Met twee vingers in de neus 4:00. Wat blijft het toch lastig aan het begin een goed tempo te kiezen... Dat belooft nog wat voor de start in New York; daar zit in de eerste mijl ook nog eens 40 meter hoogteverschil. Hoewel die 4:00 in 's-Gravenzande natuurlijk wel veel te snel was - in de tweede helft moesten die vingers toch echt uit mijn neus -, lag mijn tijd uiteindelijk maar anderhalve minuut boven mijn PR van vorig jaar. Gezien het gebrek aan wedstrijdritme toch wel een 8 waard zou ik zeggen...
 |
| Uitslag Rijk Zwaan Loop 2015: 1.08.48 |
Al met al had mijn zelfvertrouwen er in ieder geval een boost van gekregen. Na een actieve maar relatief rustige trainingsweek was het dit weekend weer tijd voor een lange duurloop. Vaak een klusje voor de zaterdag- of zondagochtend (je moet die 3 uur toch kwijt kunnen), maar dit keer besloot ik voor de vrijdagmiddag te gaan. Op tijd vrij van werk, een heerlijk zonnetje, weinig wind; zulke omstandigheden heb je maar zelden. Ik had er zin in.
Het werd een slijtageslag.
De eerste 10 mijl - ik moet er toch alvast aan wennen - gingen nog best lekker, maar met de mijlen namen vervolgens ook de pijntjes toe. Waar de pijn zich bij lange duurlopen normaal gesproken concentreert in mijn bovenbenen, werd die nu vergezeld cq afgeleid door kramp in mijn kuiten, last van mijn schouder, een uitgedroogd gevoel, een misselijkheidsaanval na een gelletje, een blaar op mijn kleine teen, steken in mijn zij en gewoon pure vermoeidheid- en toen moest de hoofdpijn (van het vochttekort?) later die dag nog komen. De teller stopte na 31,3 km; zo ongeveer het punt waar de marathon pas echt gaat beginnen, maar waar ik nu al dolblij was mijn voordeur weer te hebben bereikt.
Conclusie? Toch maar weer gaan twijfelen of ik op tijd klaar ben voor New York? Zeker niet! Ik heb 3 dertigers gelopen - daar had ik een paar weken geleden sowieso al voor getekend -, ben fit, heb inmiddels aardig wat ervaring en in elke voorbereiding hoort een slechte training. Als er één plek is waar ik in mezelf moet geloven is het toch wel de Verenigde Staten! Zoals de groot Amerikaans dichter en filosoof Ralph Waldo Emerson (1803-1882) al schreef:
Bovendien is succes straks een relatief begrip; ik hoef die 42 kilometer 'alleen maar' uit te lopen. Een 5,5 is ook een voldoende. Zelfs als ik er 5,5 uur over doe... Helaas houdt de vergelijking met een examen hier wel op. Want waar je je vroeger op school uitputtend kon voorbereiden - door talloze wiskundesommetjes te oefenen of tot in den treure Duitse naamvallen te stampen - blijft 42 kilometer hardlopen los van de voorbereiding een onvoorspelbaar avontuur. En van een herkansing is op korte termijn al helemaal geen sprake...
De spanning stijgt. Nog 4 weken!
Abonneren op:
Posts (Atom)