Op mijn lijstje

Veel mensen hebben ‘een lijstje’. Die willen nog wel eens naar Japan. Of reageren instemmend op een kennis die naar Cuba is geweest: ‘Die staat ook nog op mijn lijstje.’ Zelf ben ik niet zo van dat soort wensenlijstjes. Dat zou je een gebrek aan dromen kunnen noemen, maar ook een open blik. Zo heb ik me de afgelopen maanden nog laten verrassen door Rotterdam - waar ik toch al ontelbare keren geweest was, maar ook door de charme van een afgelegen natuurcamping in Duitsland.

Hoe dan ook, mocht ik een lijstje met gewenste reisbestemmingen hebben gehad, dan zou ik daar dit jaar heel wat vinkjes voor hebben kunnen zetten. Op het moment dat ik dit tik vlieg ik terug uit Moskou, precies een jaar geleden mocht ik voor werk naar Brazilië en eerder dit jaar was ik voor het eerst in Rome en – echt waar, ook voor het eerst - Engeland. Ik heb het afgelopen jaar meer kilometers gevlogen dan meters hardgelopen…

Buikje
Het is een groot voorrecht zoveel van de wereld te mogen zien, en dat soms zelfs in de tijd van de baas, maar tijdens het reizen is het sportieve en gezonde ritme waar ik zo van houd een hele uitdaging. Nu snap ik wat beter waar dat buikje van de gemiddelde zakenman vandaan komt... Nu zal dat bij mij niet zo’n vaart lopen, en bovendien ben ik momenteel toch nergens serieus voor aan het trainen, maar een beetje fit blijven is toch wel lekker. 

En hoe zeer ik er ook principieel op tegen ben – lopen is een buitensport! -  de loopband in het hotel blijkt vaak een heel nuttig alternatief. Zo was het in Brazilië vorig jaar te gevaarlijk om ’s ochtend vroeg alleen naar buiten te gaan en bij een eerdere reis naar China te heet en te vochtig om je überhaupt op straat te bewegen. Dan leer je Nederland weer extra waarderen, al weet je niet hoe de terreurdreiging en klimaatverandening zich verder ontwikkelen...

In Rusland was mijn excuus voor het gebruik van de loopband mijn nog steeds tere voetje. Een loopband is dan net wat veiliger dan een rondje Rode Plein. Dan doel ik niet op de politieke situatie, maar meer op de ongelijk aangelegde klinkers.

Wat wel een beetje jammer is van de loopband: in tegenstelling tot de straten of landschappen buiten is hij overal hetzelfde. Wat dat betreft maakte het cyrillische schrift dit exemplaar dan nog vrij bijzonder. Gelukkig werken die fitnessapparaten vrij intuïtief, want op het vroege tijdstip dat ik me in het fitness-hok meldde was er verder niemand te bekennen die me kon helpen met een gebruiksaanwijzing.

Mijn enige gezelschap was die jongen in de spiegel - wat is dat toch dat ze fitnessruimtes altijd volhangen met spiegels?! - die me zo gelukkig aankeek. Want al was het maar een sessie van 15 minuten en al was het in een sfeerloos zweethok, ik kreeg er bijna runner's high van. Bij het afstappen leek ik zelfs nog even door te zweven, maar dat zal wel iets biomechanisch zijn. Of zou er toch wodka in die watertanks gezeten hebben...?

Douane
Ok, dat was een inkoppertje. Maar meer grappen zal ik niet maken over de Russen, want het zijn hele aardige mensen. (En we gaan zo landen: ik wil natuurlijk wel gewoon zonder problemen de douane doorkomen... Met al dat reizen word ik zo langzamerhand vast extra in de gaten gehouden. Eerlijk gezegd heb ik al een paar keer het idee gehad dat die ventilatieknop zich langzaam naar me toe draait...)

---

Inmiddels ben ik weer in Nederland en tik ik deze laatste woorden. Heel toevallig is vandaag de marathon van Moskou gelopen. Met daadwerkelijk een rondje op het Rode Plein. En vanochtend vond een spectaculaire editie plaats van de marathon van Berlijn, waar ik drie weken geleden nog was en mezelf al onder de Brandenburger Tor zag doorlopen.

Het is dat ik niet aan lijstjes doe…