Een ander perspectief

Vanmiddag in de wachtruimte van de sportarts liep mijn hartslag op naar een niveau dat ik met hardlopen al ruim anderhalf jaar niet bereikt heb. De sportarts zou een orthopeed gaan vragen mee te kijken naar de nieuwste MRI. Samen zouden ze vervolgens eindelijk de knoop doorhakken over een eventuele kijkoperatie aan mijn knie. De spanning sloeg om in lichte wanhoop toen ik de man binnen zag komen die een paar maanden geleden al naar mijn eerste MRI had gekeken. Onvermurwbaar liet hij toen weten dat een operatie geen optie zou zijn.

Maar buiten mijn knieklachten blijkt niets zo veranderlijk als een orthopeed, Ook al gaf de tweede MRI een soortgelijk beeld als de eerste - alleen de botkneuzing was weg en kon als oorzaak van de klachten worden weggestreept -, ook hij zag nu geen andere optie meer dan een ‘arthroscopie’. Zijn perspectief is dus toch wat veranderd, na 18 maanden van vruchteloze fysiobehandelingen, heel veel spierversterkende oefeningen, rust, ontstekingsremmers, een brace, een MRI, een ander soort ontstekingsremmers, toch nog maar een periode rust, nog wat fanatieker oefeningen, zooltjes en een nieuwe MRI…  

Duidelijkheid

Het blijft echter de vraag wat ze bij de arthroscopie gaan tegenkomen. Zoals de orthopeed het zei: als ze op een MRI een grote scheur in een meniscus zien weten ze wat ze gaan doen en is er een goede slagingskans. In mijn geval zien ze ‘iets’ bij de meniscus maar blijft het de vraag wat ze precies tegenkomen en of er vervolgens wel of niet iets aan te doen is. Maar voor mij is dat genoeg. Een beetje duidelijkheid ben ik inmiddels wel aan toe; daar wil ik het kleine risico op complicaties best voor nemen. 
.

In plaats van de kans op een mislukte operatie denk ik liever aan het moment dat ik weer volledig fit aan de start kan staan van een wedstrijd. Al dúrf ik er bijna niet aan te denken, zo geweldig lijkt me dat. Grappig is dat, want toen de ellende net begon durfde ik juist niet te denken aan de mogelijkheid dat ik geen wedstrijden meer zo kunnen hardlopen. Zo is ook mijn perspectief langzaam en onbewust 180 graden gedraaid…

Runner's high

Mocht straks de conclusie zijn dat ik mijn knie met 10 jaar heel intensief hardlopen gewoon versleten heb, dan kan ik in ieder geval zeggen dat ik er volop van genoten heb. Want er zijn veel mooie sporten, maar niks haalt het bij hardlopen. Wielrennen komt misschien een beetje in de buurt, maar helaas kan ik ook dat niet voluit doen nu. Hardlopen blijft sowieso de enige sport waar je ‘runner's high’ van kunt ervaren en waar elke amateur zich een beetje topsporter kan voelen, door wekenlang met serieuze trainingsschema’s naar een wedstrijd toe te leven en vervolgens in één startveld te staan met wereldtoppers. En bovendien is het de enige sport waar ik over kan bloggen.

Wanneer de kijkoperatie plaatsvindt is nog niet bekend. Eerst nog een afspraak met de anesthesist, dan zal het in september wel ergens gebeuren. De orthopeed raadde aan voor een ruggeprik te kiezen, zodat ik alles live kan volgen. Een raar idee: in dat geval zou ik pas écht een ander perspectief op mijn knie krijgen…