maandag 8 oktober 2012

Hoop

Exact vijf weken na de toch wel teleurstellend verlopen kijkoperatie, had ik vandaag een afspraak bij een (soort van) osteopaat. Iemand die het lichaam (en geest) als 1 geheel bekijkt en, zo had ik gehoord, rugklachten bijvoorbeeld kan toeschrijven aan darmproblemen. Een beetje alternatief dus, maar 'baat het niet, dan schaadt het niet'. En, uit eigen repertoire, 'bij vage klachten, hoort een vage oplossing'.

Bij binnenkomst had ik me overal op voorbereid: van een psychologisch diepte-interview tot een intensieve massage van mijn oren of linker kleine teen. Viel dat even mee, of tegen. In reactie op mijn verhaal bleek de man precies dezelfde blik voor me te hebben als eerder al mijn huisarts, 2 fysiotherapeuten, podoloog, sportarts en orthopeed. Een blik die sprak: 'wat moet ik hier nu toch van maken?'

Links
Gelukkig kwam er op de behandeltafel een keerpunt. Na wat verkennend gekneed en gesjor aan mijn benen bleven zijn handen  rusten op de plika: een onderdeel van de knie dat volgens hem in het 'oude systeem' thuishoort. Tegenwoordig schijnen artsen dit ding een beetje links te laten liggen, maar bij mij had hij schijnbaar een letterlijke afwijking naar links. En jawel: zo'n gemankeerde plika zou in theorie de instabiliteit kunnen verzoorzaken waarover ik van mijn 'medische team' al vaker had gehoord. Bovendien kunnen plika-klachten inderdaad heel wisselend zijn; net als bij mij...

Probleem is alleen dat mijn knie nog steeds wat nasputtert van de kijkoperatie. Er zit best wat vocht in en een echte conclusie trekken en behandeling starten zou nu dan ook niet zo verstandig zijn. Daarom hebben we afgesproken dat ik over 6 weken terugkom. Als de plika dan nog steeds dezelfde irritatie laat zien, kan die niet meer worden toegeschreven aan de operatie en kan de behandeling beginnen! Hoeveel (puur manuele) behandelingen er dan nodig zijn kon hij nog niet zeggen, de enige zekerheid was alvast dat het pijnlijk zou gaan worden.

Jackpot
Klinkt op zich goed dus! Al zijn er in de afgelopen periode wel meer momenten geweest dat de oplossing leek te zijn gevonden... Het verschil is wel dat ik nu een heel stuk verder in de acceptatie ben: het leven is zonder hardlopen ook erg mooi :-) Nu weer helemaal fit worden zou voor mij zijn wat voor veel andere mensen, zo stel ik het me voor, het winnen van de Staatsloterij is. Met elke nieuwe behandeling of alternatieve specialist als een lot en het lopen van een tweede marathon als jackpot... Zonder kun je ook heel gelukkig zijn, maar je blijft hopen.



Ik heb overigens geen flauw idee hoe je plika spelt; misschien is het wel plieca. Of pliqua. Even googlen zou waarschijnlijk uitkomst bieden, maar wie weet wat ik daar voor ontnuchterende informatie tegenkom. Ik blijf liever nog even dromen. En mocht ik over 6 weken toch weer uit deze droom ontwaken, dan begint er na de teleurstelling vanzelf wel weer een nieuwe. Dat is het voordeel van de uitkomst van de kijkoperatie; vooralsnog lijkt er niks onherstelbaar kapot te zijn, dus ik mag en zal gewoon blijven hopen...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten