Zo was het vandaag de eerste keer dat ik een wedstrijd liep op de dag na een verhuisklus. En dat voelde ik vanochtend bij het opstaan nog goed aan de stijve rug en gebutste en stramme bovenarmen. Maar inderdaad, lopen doe je toch vooral met je benen. En een meetbaar doel had ik mezelf sowieso niet gesteld voor deze 5 mijl. (Behalve broer Ronald voor blijven...) Mijlen motiveren me op de een of andere manier toch minder dan kilometers, en de kilometeraanduiding - dat dan weer wel -, komt in 'Pijnackers mooiste' nooit echt betrouwbaar op me over. Dus wat is je tijd dan waard...
Wat dat betreft was het ook niet zo erg dat ik mijn stopwatch bij de start niet aankreeg. Maar het was wel de eerste keer dat dit me overkwam! Tja, hoe moeilijk kan het zijn inderdaad... Mijn nieuwe hardloophorloge-met-mogelijkheden is blijkbaar toch niet helemaal aan mij besteed. Zo ben ik ook niet van de hartslagmeter of GPS-registratie, zelfs niet van muziek in mijn oren. Als het gaat om de combinatie van hardlopen en techniek, focus ik me liever op mijn houding.
Hoe dan ook was een simpele stopwatch om in te drukken vanaf 0:00:00 wel handig geweest. Nu liep ik maar vanuit 'GMT + 2'. De start was 56 seconden na 11 uur, en dus moest ik die vanaf dat moment telkens verrekenen. En het was al zo'n gedoe met getallen: met 3 afstanden (3, 5 en 10 mijl) kris kras heen en weer door elkaar op hetzelfde parcours, en de eerder genoemde verwarring tussen kilometers en mijlen.
Angst
Het was ook de eerste keer dat ik bij een wedstrijd zeker een kilometer lang gelijk op heb gelopen met een kind! Nou wordt ik zelf ook altijd flink veel jonger geschat, maar deze knul leek me toch echt hooguit 12 jaar oud, en 1,5 keer zo klein. Daar de hielen van moeten zien is toch echt nog een graadje erger dan van iemand die twee keer zo oud is, wat met de hardloopsport nog wel vaker gebeurt. Dit was een beetje als die kids die geen angst hebben op de skipiste of aan de klimmuur, en daarom zo hard cq hoog gaan. Of zou deze jongen juist wel angst gehad hebben, voor die boomlange man achter hem, en ging hij daarom zo hard....
Hoe dan ook kon ik hem uiteindelijk achter me laten. Maar de vraag is nog of dit ook is terug te zien in de einduitslag. Het was namelijk de eerste keer dat ik onderweg mijn startnummer ben kwijtgeraakt! Ok, het was slechts een klein blauw kartonnetje - handgeknipt uit een gestencild A4, stel ik me zo voor, vastgemaakt met 1 speldje en met balpen van een nummer voorzien - die verder geen enkele functie had in de registratie van mijn tijd. Maar een beetje kaal - en wedstrijdtechnisch gezien 'illegaal' - voelde ik me wel.
Maar ik hoop eigenlijk wel dat deze tijd de annalen in gaat. Want onder voorbehoud van een onnauwkeurige uitzetting van het parcours, heb ik toch een gemiddelde van bijna 15 km/h gehaald! Ik denk dat het de eerste keer is dat ik bijna exact dezelfde tijd heb gelopen (32.44 om 32.41) als dezelfde wedstrijd een jaar ervoor. Wat ik zeker weet is dat ik nog nooit deze herinnering mee naar huis kreeg. We kregen geen medaille, geen trofee, geen t-shirt, geen bidon, maar... een stoplichtverpakking paprika's! Dat kan alleen bij de Paasloop van Pijnacker. Een loop die ik niet voor het eerst liep, en zeker ook niet voor het laatst...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten