maandag 12 januari 2015

Van de ene verbazing in de andere

Een strand- en duinrace als de Halve van Egmond is per definitie onvoorspelbaar. Dus dat het gisteren een wedstrijd vol met verrassingen zou worden was eigenlijk wel te verwachten. Uiteindelijk bleek het zelfs de rode draad van - alweer - een fantastische loopdag.

De spanning werd al ruim van tevoren opgebouwd. Vier jaar geleden begon ik mijn verslag van Egmond- toen zowel mijn debuut als mijn eerste post op deze blog - al met de stelling dat de omstandigheden in Egmond óf heel gunstig, óf heel zwaar zouden moeten zijn. In 2011 was het eerste het geval, nu stond eigenlijk al een week van tevoren vast dat het het laatste zou worden. Koud, stormachtig, windvlagen tot wel 90 km/h, kans op onweer en hagel: nauwgezet hield ik de vooruitzichten in de gaten. Hoe dan ook zou het guur en - dus - prettig heroïsch worden. De organisatie had alvast maar besloten tot een aantal voorzorgsmaatregelen, waaronder het niet plaatsen van boarding, spandoeken en bogen op de boulevard. 'Een versobering ten gunste van de veiligheid.'

Uitstel
Op weg naar Egmond leek het allemaal nog redelijk mee te vallen - zeker vergeleken met de storm een dag ervoor - maar kwam wel de eerste verrassing van de dag. Op Twitter verschenen berichten over het uitstellen van de start. Daar zit een loper die zich graag gedegen voorbereid - voeding en logistiek precies afgestemd op het starttijdstip van 12.25 - dus niet op te wachten...

Uiteindelijk bleek de start inderdaad een half uur later te zijn en die 30 minuten kon ik natuurlijk perfect gebruiken om toch nog een keer goed na te denken over.. mijn kleding! Want als je zelf al geen twijfelaar bent, zou je het wel worden van de bonte verzameling van verschillende loopoutfits om je heen. Voor vertrek had ik mezelf nog zo overtuigd van mijn keuze: 2 lagen zou genoeg zijn. Een paar uur later zat ik toch weer mijn startnummers om te spelden naar een extra windjack... En nog een half uur later liep ik van de boulevard tóch nog een keer terug naar de plek waar ik mijn tas al had afgegeven, om tóch nog een keer die bril (tegen een mogelijke zandstorm) eruit te halen, omdat mijn warming-up daar tóch wel aanleiding voor leek te geven...

Prachtig beeld
Gezond gespannen stond ik uiteindelijk te wachten in het startvak. Toen nog prettig in de luwte tussen aan de ene kant de zeecontainers - met daarachter alvast een glimp van de woeste zee- en aan de andere kant een groot hotel. Het startschot voelde uiteindelijk als een bevrijding. De eerste 3 kilometers (een rondje in het dorp) waren nog weinig verrassend, en gingen netjes in 4.25. En dan. Dat prachtige beeld dat een dag later nog steeds op mijn netvlies staat: vanaf de boulevard tussen rijendik publiek het pad af en het mulle zand op richting de woeste zee. Schitterend!



Maar bijna te kort om van te genieten, want... waar was het strand toch gebleven?! Opeens moest ik weer denken aan de reden die de organisatie voor het uitstel had opgegeven: dat strand - dat volgens het opgegeven getij juist gunstig, want breed en hard, had moeten zijn - was door de storm ernstig gekrompen. Ondanks de latere start was er nog maar een smalle strook begaanbaar. Voordeel was in ieder geval dat het met het zandstralen wel meeviel: het waren eerder de klodders schuim die je om de oren vlogen...



Op zoek naar ritme
Het zou de aftrap zijn van een verbazingwekkende tocht vol met verrassingen. Want waar was bijvoorbeeld de kilometeraanduiding? Weggewaaid? Bedolven onder de golven? Ik weet het niet, maar eigenlijk interesseerde het me ook niet heel veel. Ik probeerde met de harde zijwind en op het wisselende zandoppervlak vooral een goed eigen ritme te vinden. Dat ging op zich verbazingwekkend goed, maar waar bleef toch die eerste waterpost - die in een wedstrijd met als hoofdsponsor waterbedrijf PWN toch goed zichtbaar zou moeten zijn? Had ik hem gewoon gemist? Was hij geschrapt als onderdeel van de versobering? Ook weggewaaid of bedolven onder de golven? Ik hoopte in ieder geval dat dit niet zou gelden voor mijn supporters, die ik ergens rond kilometer 7 langs het strand verwachtte maar niet verschenen...

Misschien wel mede daardoor vlogen niet alleen de schuimspetters, maar ook de kilometers onder mijn voeten door en was ik opeens bij km 10,5: de helft van het parcours en precies de plek waar we het strand weer afgingen. De grootste verrassing van de dag was daar: een blik op mijn horloge leerde dat ik pas 45 minuten en een beetje had gelopen. Een tussentijd die in theorie nog zou kunnen leiden tot een evenaring van mijn tijd in Amsterdam vorig jaar, op dat 'watjesparcours' van straatstenen tussen kantoorgebouwen. Verbazingwekkend!

Werken en genieten
Met nieuwe energie en nog steeds goede benen begon ik vanuit Castricum weer aan de terugweg richting Egmond. In mijn herinnering van vier jaar geleden zou die leiden over vriendelijk glooiende bospaadjes, nu bleek het toch een verrassend pittige onderneming. De stukjes mulle zand, de wind die nu soms echt tegen was, de pittige heuvels, de combinatie van deze drie, het was hard werken. Maar ook genieten! Want de omgeving, de sfeer, de stukjes wind mee die je soms even deden vliegen, mijn supporters die uiteindelijk in de duinen stonden: het was vooral weer een feest om hier te lopen.



En het was nog niet gedaan met de verrassingen. Vier jaar geleden schreef ik al over de venijnige Bloedweg in Egmond, en juist daar wilde ik me dit jaar zeker niet weer door laten verrassen. Mijn benen konden dan nog zo goed voelen, ik probeerde bewust nog wat reserve te houden voor die laatste krachtsinspanning. Maar tevergeefs. Zelfs als ik niet al 19 kilometer in de benen had was dit nog een verschrikking geweest: heuvel-op én de wind pal tegen. Ik viel volledig stil en vreesde alsnog tientallen seconden en even zoveel posities in het klassement te gaan verliezen.

Een beetje afzien
Gelukkig stonden er vanaf hier rijendik toeschouwers langs de kant en laten we eerlijk zijn: tijdens de Halve van Egmond 21,1 kilometer lang alleen maar genieten is ook niet de bedoeling. Een beetje afzien hoort erbij! Uiteindelijk kon ik op de boulevard wel nog een verbazingwekkend harde eindsprint trekken en was het tijd voor een al even verbazingwekkende climax: mijn eindtijd. Hoewel de kilometeraanduiding in de duinen wel nog overeind stond, had ik sinds de strandafgang niet meer op mijn klokje gekeken. En dus kon ik me op de eindstreep positief laten verrassen met mijn eindtijd van 1.33.43, en kijk ik nu met heel veel plezier en voldoening, een gezonde dosis spierpijn, nu al weer voorpret (voor volgend jaar) en nog altijd een beetje verbazing terug met dit sfeerfilmpje:



Geen opmerkingen:

Een reactie posten