Stap voor stap

De laatste tijd hanteer ik in deze blog een vrij strak ritme, met elke 2 weken een nieuwe bijdrage. Ik noem het een blog, maar eigenlijk is het meer een column. Wat het verschil is? Tja, moeilijk uit te leggen; misschien net zoiets als het verschil tussen hardlopen en rennen. Beide kosten energie en geven voldoening, maar het doel is net wat anders.

Hoe dan ook, minder strak is nog altijd het ritme in mijn marathontraining. Twee weken geleden meldde ik nog zonder een spoor van twijfel - en dat zegt bij mij best iets - dat mijn enkel weer helemaal hersteld was. Vier dagen later ging ik op een schijnbaar onschuldige plek op dezelfde manier weer door hetzelfde gewricht heen. Gelukkig was ik dit keer nog vlakbij huis, al was het nadeel dat mijn buren getuige getuige moesten zijn van mijn nog best ingetogen maar voor mijn doen toch best uitgesproken verbale reactie...

Zwakke plek
Inwendig vervloekte ik mezelf natuurlijk, maar blijkbaar is het dus toch nog een zwakke plek. Alle theorie en ervaringen die ik sindsdien gevraagd en ongevraagd tot me genomen heb bevestigen het: een enkelkwetsuur is een verradelijke blessure. Als je banden eenmaal opgerekt zijn blijft een nieuwe misstap en daarmee een nieuwe verzwikking nog lang op de loer liggen.

Maar ik heb in ieder geval geleerd. Dit keer heb ik de training meteen gestaakt - gelukkig was ik nu dus dicht bij huis! -, eerst een paar dagen rust genomen, en zo snel mogelijk een afspraak gemaakt bij Duco - die nog steeds patienten aanneemt - om de boel weer recht te zetten.

Hij verrichte geen wonderen dit keer, want de klachten zijn nog niet zo maar weg. En het is nu wel duidelijk dat ik die oefeningen - met name héél véél op één been staan en springen - voorlopig moet blijven doen om de banden (opnieuw weer) sterker te maken. Belangrijker is het vertrouwen dat hij gegeven heeft: volgens hem staat de enkel in biomechanisch opzicht weer goed, en moet ik nu zelf nog de belastbaarheid vergroten. En dat kan alleen door steeds de grens op te zoeken, ook als dat nog pijn doet - zoals vaak het geval is met grenzen.

2-uur-grens
En dat is dus precies wat ik vandaag gedaan heb! Uiteindelijk heb ik er zelfs een duurloop van 2 (!) uur van gemaakt: voor het eerst sinds 5 april 2009 weer eens door de grens die je normaal gesproken alleen doorbreekt voor een marathontraining! Waarbij normaal in relatie tot een marathontraining natuurlijk een relatief begrip is...

Het werd natuurlijk ook wel eens tijd. Ik denk dat ik over de afgelopen 2 maanden niet veel verder kom dan gemiddeld 2 looptrainingen per week en een weektotaal van om en nabij de 25 km. Een beetje magertjes nog, 10 weken voor de dag dat ik 42 km aan 1 stuk moet lopen...

Hoe dan ook, na vandaag ben ik weer positief gestemd! Het is ook goed dat ik me eerder al had voorgenomen niet op een strak schema te gaan lopen. Terugkijkend op mijn top 10 breng ik de rest van mijn 'regels' overigens nog niet allemaal even goed in de praktijk. Vooral het lopen van wedstrijden is voorlopig nog even niet aan de orde.

Waakzaam
Het is beter nu zowel letterlijk als figuurlijk even niet te ver vooruit te kijken. Zoals ik tijdens het lopen heel voorzichtig de ene voet voor de andere zet, waakzaam voor iedere oneffenheid, bekijk ik de tijd tot 1 november voorlopig week voor week. En hoe fit ik uiteindelijk ook aan de start zal staan in New York, ik zal het zo veel mogelijk mijl voor mijl gaan beleven. Een scherpe eindtijd kan ik inmiddels toch wel uit mijn hoofd zetten, en dat is misschien alleen maar goed!

Eerstvolgende doel: over 13 dagen een trainingsloop van 30 kilometer in het Amsterdamse Bos. Ha, dat is dus weer over 2 weken!