dinsdag 8 maart 2016

Uitzicht

Inmiddels is het ruim 4 maanden na de NYC marathon. Vier maanden zonder blogpost. Dat betekent niet dat ik in die tijd niet gelopen heb omdat ik in een zwart gat ben gevallen. Of dat er op gebied van hardlopen geen mooie of bijzondere dingen gebeurd zijn.  Of dat ik geen zin of inspiratie had om te schrijven. Nee, na het feest van New York waren er genoeg vermeldenswaardige 'afterparties'.

Ik had bijvoorbeeld best kunnen schrijven over de eerste weken na de marathon. Waarin ik nog zo heb nagenoten. Waarin de euforie tegelijk met de spierpijn langzaam afnam, maar de trots en dankbaarheid dat ik dit heb mogen meemaken onveranderd groot bleven.

Ik had kunnen schrijven over de Bruggenloop, de eerste echte wedstijd (over 15 km) waar ik weer aan deelnam en waar ik 6 weken na de marathon over de bruggen vlóóg. Duidelijk het welbekende after-marathon effect. Het klinkt misschien een beetje blasé, maar wat waren die bruggen klein, wat stond er weinig publiek, en was was die 15 km kort...

Ik had kunnen schrijven over de stapavond de vrijdag die er op volgde. Om aan het eind van de avond de nachttrein te halen trok ik een kort sprintje door de binnenstad van Den Haag. Rennen op nette schoenen, een paar biertjes op en één klein momentje van onachtzaamheid: hup, daar ging ik weer door mijn enkel. Dit keer de rechter. Over afterparty gesproken...

Helaas kon ik daardoor niet schrijven over de halve marathon van Egmond...

Ik had wel weer kunnen bloggen over de 10 km van Schoorl. Na mijn slechtste klassering ooit van vorig jaar, besloot ik me dit jaar maar netjes tussen de amateurs te voegen. Helaas was ik aan de late kant en belandde ik daardoor helemaal achterin het startvak. Het gevolg was dat het een lange slalom over smalle duinpaden werd. Vervelend? Mwoah. Ik werd vooral blij van de sfeer en de mooie omgeving. En kreeg er veel zin van in de City Pier City die ik 7 weken later zou lopen.

Dáár zou ik heel graag nú over geschreven hebben. Een paar maanden geleden zag ik deze wedstrijd namelijk nog als een mooi doel om na New York weer naar toe te werken. Nu liet ik vanwege mijn nog steeds wankele enkel voor de tweede keer in twee maanden een startnummer ongebruikt in de envelop. Zelfs mijn wonder-osteopaat kon me voor deze halve marathon niet op tijd klaar stomen...

Kortom, er waren genoeg lopende zaken de afgelopen tijd. Maar het voelt een beetje alsof ik nog steeds op de terugweg ben na de beklimming van een bergtop. Kenmerk van de afdaling is niet alleen dat er de meeste ongelukken gebeuren, maar ook dat je - in vergelijking met de beklimming die achter je ligt - vaak weinig meer registreert. Misschien verklaart dat wel mijn tijdelijke blog-pauze. Een periode waarin ik vooral nog regelmatig over mijn schouder wilde kijken, waar dat hoogtepunt steeds verder weg, maar nooit helemaal uit het zicht raakt.



Grappig genoeg vertrek ik vandaag wel weer ríchting de VS. Nu voor een 'normale' vakantie, waarin de uitdaging qua hardlopen wordt om mijn enkel maar eens echt helemaal te laten herstellen. Ik neem mijn loopschoenen natuurlijk wel mee, maar wil mezelf beperken tot af en toe een rondje rond de camping. Waar ik 4 maanden geleden nog 42 km op 1 dag liep, moet ik die nu misschien maar verdelen over 19 dagen.

Na de rust, wordt het dan langzaam weer tijd om nieuwe plannen te maken. Want de Mount Everest onder de hardloopwedstrijden mag ik dan al gelopen hebben, in de verte liggen nog vele mooie, uitdagende en sfeervolle 'toppen' in het verschiet.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten