zondag 8 mei 2011

Waar doe ik het voor?

Het herstel van mijn wiebelknie vergt toch wat langer dan ik gehoopt had, voorlopig dus nog even geen wedstrijden voor mij. En dat is jammer, want ik kijk er al weer naar uit weer eens lekker kapot te gaan op een 5 of 10 kilometer. Ook al is het eigenlijk maar een raar fenomeen, de 'wegatletiekamateurwedstrijdsport'. Ik behoor nu eenmaal tot de amateurlopers mét KNAU-licentie en ambitie, maar zónder het aangeboren talent om echte snelle tijden te lopen. Trots heb ik rechts hiernaast mijn PR's opgesomd. Maar het verschil met de top is en blijft - vind ik zelf - schokkend. Niet alleen met de internationale top, maar ook met de landelijke en zelfs de regionale...

Geen bier onder de douche
En wat voor mij geldt, geldt voor vele collega-lopers. De gemiddelde hardloper zal waarschijnlijk nooit het genoegen smaken een wegwedstrijd te winnen. (Ook als laatste eindigen is trouwens voor maar weinig mensen weggelegd, dat is de andere kant). Het is het lot van de wegatletiekamateurwedstrijdloper. We nemen onze sport serieus, maar zien onze trainingsarbeid en doorzettingsvermogen nooit beloond met een podiumplek of een bokaal. Laat staan dat we - zoals de teamsporter - het gevoel kennen na afloop van een gewonnen wedstrijd zingend met een krat bier onder de douche te staan. Wij zijn blij met een 13e, 47e of 178e plaats (afhankelijk van de schaal van de wedstrijd), drinken ons Extrannetje en haasten ons naar huis voor een stevige maaltijd om onze eiwitvoorraad aan te vullen. Want we hebben in Runner's World gelezen dat dat goed voor ons is.

Ook wat toeschouwers betreft worden we meestal niet verwend, de Rotterdam Marathon en een paar andere grote wedstrijden daargelaten. Ok, er staan ook bij lokale hardloopwedstrijden meer mensen langs de kant dan bij een gemiddelde tennis- of voetbalwedstrijd, maar dan wel verspreid over een lint van minimaal 5 kilometer... En vaak ook nog voor 95% gecentreerd rond de finish. Het meest pijnlijk wordt het op stukken parcours die over of langs plekken gaan waar het dagelijks leven gewoon zijn gang gaat. Bij wedstrijden over het strand bijvoorbeeld. Terwijl lokale dorpsbewoners er op hun gemakje de hond uitlaten, verliefde stelletjes over het strand slenteren en kinderen aan ijsjes likken, werken wij ons op datzelfde strand met rood aangelopen hoofd en verzuurde bovenbenen op een meter afstand van dit 'publiek' in het zweet. Hoe vaak heeft mijn lichaam op zo'n moment al niet vanuit al mijn porieen geschreeuwd 'Vind ik dit leuk?'of 'Waar doe ik dit allemaal voor?' Voor de medaille? Mwoah. Alleen - opnieuw diezelfde uitzondering - op die van Rotterdam ben ik echt trots.

Magische grenzen
En toch kan ik niet wachten tot de eerstvolgende wedstrijd waar ik weer kan 'knallen'. Want de overwinning cq beloning bij het hardlopen zit niet alleen in het verbeteren van PR's of het doorbreken van magische grenzen  (voor mij: 40 minuten op de 10 km of 1,5 uur op de HM, misschien ooit 3 uur op de Marathon), maar vooral ook in de kleine en onverwachte dingen. Je totaal uit vorm voelen en toch opeens - voor jouw doen - de sterren van de hemel lopen. Een loper inhalen waarvan je weet dat die op papier eigenlijk sterker is. Even het gevoel hebben dat het allemaal vanzelf gaat, al is het maar voor een paar minuten en zak je daarna weer volledig in. Op het laatste rechte stuk nog de energie hebben voor een eindsprint en daarmee op de valreep nog eens 3 mensen inhalen. En zo kan ik nog wel even doorgaan...

Het is een beetje zoals met deze weblog. Het zou best leuk zijn wat meer publiek te hebben of misschien af en toe een reactie/aanmoediging te krijgen. En de Dutch Bloggie Award zal ik wel nooit winnen (al is het maar omdat die niet meer bestaat). Maar zo lang ik me niet blesseer met een writer's block, schrijf ik gewoon door.

2 opmerkingen:

  1. Hoi Ton,
    Wat ons betreft kan je zo in de Runners met een column, leuk verhaal, aanleiding minder leuk, hopelijk kan je gauw weer knallen, maar blijf vooral doorgaan met je weblog!!
    Gr,
    Cees en Tres

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ton, het is uitermate belangrijk dat je blijft bloggen; jouw lopende zaken houden mij op de been.

    BeantwoordenVerwijderen