Top 3 hardloopervaringen in het buitenland

Morgen vlieg ik voor een kleine week vakantie naar Barcelona. De hardloopschoenen gaan natuurlijk mee, die staan tegenwoordig altijd op mijn paklijst voor buitenlandse trips.

Nou ja, bijna altijd. Een blik in het verleden leert dat juist op mijn meest bijzondere reisbestemmingen de omstandigheden wel erg ongunstig waren voor een lekker duurloopje. In Sri Lanka bijvoorbeeld was het zo heet en vochtig dat alleen al bij de gedachte aan fysieke inspanning het zweet me uitbrak. En mijn bergsportcursus in Oostenrijk had in theorie dan wel een mooie kans geweest voor een pittige heuveltraining, de ondergrond van sneeuw en ijs had zelfs voor een ervaren cross-atleet een hele kluif geweest. Nog los van het feit dat mijn Brooks Glycerines nooit in die stijgijzers waren blijven zitten.

Maar goed, met een beetje moeite kom ik nog net tot - in willekeurige volgorde - een top 3 van buitenlandse hardloopervaringen.

1 Auto's ontwijken in Kroatië

Juist over de grens blijkt altijd weer hoe we als hardlopers verwend zijn in Nederland. Niet alleen met het gematigde klimaat, maar vooral ook met de aanwezigheid van zo veel vlakke en overzichtelijke (fiets)paden. In andere landen is het hiernaar vaak tevergeefs zoeken. En biedt ook de natuur - hoe mooi ook - soms weinig mogelijkheden. Zo ook tijdens mijn vakantie in Kroatië, maar ik had die schoenen toch niet voor niks meegenomen. Dus maar een stukje de autoweg op. Waar campers en bussen me met een noodgang tegemoet kwamen. Over slingerende wegen, zonder belijning en zonder zicht op wat de volgende bocht zou brengen. Na drie kwartier was ik terug op de camping. Kapot. Niet van het tempo, maar puur van de adrenaline van een - achteraf - onverantwoorde onderneming. Een soort Runners's high, maar dan anders.

2 Illusie armer in Athene

Ik was niet in de vorm om meteen maar even de moeder der marathons (die van het plaatsje Marathon naar Athene) te lopen, maar tijdens mijn stedentrip naar atletiek-bakermat Athene moest er natuurlijk wel hardgelopen worden. Helaas raakte ik tijdens mijn eerste poging meteen al een illusie armer: hardlopen in Athene is een ramp! Oke, dat had ik natuurlijk kunnen weten, maar eind oktober dacht ik toch echt dat het wel mee zou vallen met de drukte, uitlaatgassen en smog. Niet dus. Er was weliswaar een stadspark, maar zelfs daar had ik het idee dat mijn in het hotel achtergebleven en nog uitslapende reisgenoot gezonder bezig was. Een bezoek aan het Panathinaiko-stadion - gebruikt tijdens de eerste moderne Olympische Spelen in 1896 - en het olympisch park van 2004 maakten voor de atletiekliefhebber in mij gelukkig een hoop goed.

Voor het Panathinaiko-stadion in Athene

3 Plaatselijke stortbui in Ierland

Ook tijdens een rondreis door het schitterende groene Ierland gingen de schoenen mee. Deze vakantie viel een paar maanden na mijn eerste en enige marathon en aan de vorm die daarop volgde leek maar geen einde te komen. Het drukke programma van de (groeps)reis liet echter weinig ruimte voor een rondje hardlopen, laat staan voor een flinke duurloop. De oplossing was om me door de rest van de groep met het busje ergens af te laten zetten, waarna - terwijl zij boodschappen gingen doen - ik hardlopend terug kon naar de camping. Hier hoefde ik alleen de Ierse kust voor te blijven volgen. Een kust die net zo grillig en onvoorspelbaar was als het Ierse weer die middag weer eens bleek. Supervoldaan maar drijfnat kwam ik aan op de camping, waar de rest van de groep net de bus aan het uitladen was. De bus waar nog steeds onze met stof geschreven namen op stonden te lezen. "Je lijkt wel drijfnat, heb je zo gezweten?"

De moraal van het verhaal? Als ik naar het buitenland ga neem ik mijn hardloopschoenen altijd mee, niet (alleen) omdat ik niet zonder hardlopen kan, maar ook omdat het altijd weer een onvoorspelbare ervaring oplevert. Benieuwd wat Barcelona wat dat betreft in petto heeft.