maandag 31 december 2012

Durf

Een rustige duurloop van een uur, vechtend tegen de wind en met steken in de zij, maar in een constant tempo en genietend van de omgeving en het feit dat ik die ochtend precies de goede kleding heb aangetrokken. Twee dagen later vier versnellingen van 1000 meter, verrassend soepel gezien het lome gevoel waarmee ik was opgestaan, afgesloten door een stuk uitlopen waarvan het gemak ook wordt opgemerkt door een voorbijganger, met de simpele maar doeltreffende woorden 'ziet er goed uit'. Nee, dit zijn geen herinneringen uit lang vervlogen tijden, al dit moois heeft zich afgelopen week afgespeeld!

Terug naar 6 weken geleden. Een maand na mijn eerste bezoek ging de osteopaat tijdens zijn tweede sessie heel wat voortvarender en gemener te werk. Ik snap nu nog steeds niet waarom hij met zo veel geweld mijn hoofd een kwart slag moest draaien: ik heb last van mijn knie!! Maar het bleek nog niks bij behandeling 3, drie weken geleden, toen de beste man met naalden aan de slag ging! Nee, het ging hier niet om acupunctuur. De naalden gingen er namelijk heel wat dieper in - in mijn knie, dat dan weer wel - en dat doet net zo'n pijn als hoe het klinkt. Met dit zogenaamde 'dry needling' zou het verstoorde milieu in mijn knie weer in balans gaan komen. En het mooiste was:  ik mag -  herstel, moet - hierbij hardlopen! Een beter milieu begint immers bij jezelf. En mijn lichaam is gewend hard te lopen, dus moet ik vooral mezelf zijn. Of zoiets.

Joggen
Hoewel ik hem bij de medische uitleg dus niet helemaal kon volgen, heb ik zijn advies om weer vier keer in de week (!) hard te gaan lopen goed onthouden en ter harte genomen. Toen ik na maandenlang de draad - in navolging van de naald - weer oppakte, viel dat in eerste instantie niet mee. Na 12 minuten (soms 13, soms 8) kwamen de aloude klachten 'gewoon' weer opzetten. Volgens mij heb ik in die tijd voor het eerst de woorden uitgesproken: ik ga nog even 'joggen': normaal vind ik dit een gruwelijk woord - zoals ik stukkies een denigrerende omschrijving voor teksten vind (een stukkie lopen kan overigens weer wel) -, maar in dit geval kon ik er echt niet meer van maken. Maar 12 minuten werden 19 minuten, werden 37 minuten, werden uiteindelijk een uur!

Inmiddels heb ik ook de eerste versnellingen aangedurfd - wel nog zonder stopwatch, en dat is eigenlijk best lekker - en is er zelfs weer sprake van een soort schema (in het weekend 1 relatief lange duurloop, 1 training met versnellingen, 1 of 2 korte herstel/duur-loopjes), waarmee het joggen langzaam en onbewust weer over is gegaan in trainen! Ik voel mijn knie nog steeds regelmatig sputteren, maar met dezelfde klachten kan ik wel steeds meer aan: precies zoals de osteopaat voorspeld had. Ik neem de inspanning voor mijn rekening - 'gewoon opbouwen zoals je normaal ook je conditie op zou bouwen' - , hij de pijn. Half januari heb ik een afspraak voor de volgende behandeling.


Altijd verder
De afgelopen dagen heb ik het boek 'Altijd verder' van Dolf Jansen herlezen. Een aanrader! Voor niet-lopers, die zich ongetwijfeld verwonderen over zo'n onverzadigbare dwangneuroot, maar vooral voor lopers: want wat een herkenning! Dat ik dit boek überhaupt weer ben gaan lezen lijkt misschien een oninteressant detail, maar zegt een hoop. Net als het feit dat ik onlangs nieuwe hardloopschoenen gekocht heb en dat ik toch maar eens opgezocht heb wanneer in 2013 Hemelvaartsdag valt (9 mei: Golden Ten!) Langzaam begin, durf,  ik me weer een hardloper te voelen. Als ik andere hardlopers tegenkom kijk ik ze niet meer teneergeslagen en enigszins jaloers aan. Ik voel weer iets van herkenning, en weet dat ik de volgende dag ook weer mag!

Er waren de afgelopen weken dus genoeg 'mijlpalen' om weer eens te bloggen. Maar ik durfde niet. Bang om te vroeg te enthousiast te zijn. Bang om weer een 'stukkie' te schrijven, met dezelfde clou als bijna 3 maanden geleden: 'ik hoop, ik droom, maar ik ben toch vooral voorzichtig met mijn verwachtingen'. Want het ging al vaker zo goed, en net zo vaak weer mis... Maar er komt een moment dat 'Hoop' (de titel van mijn vorige post) de lading niet meer dekt. Ik hoop en droom dat ik ooit de marathon onder de 3 uur loop, maar een min of meer pijnloze 10 kilometer onder de - pak 'em beet - 41 minuten voelt op dit moment toch echt een stuk minder ver weg.

Vertrouwen
Het hardlopen gaat nu te goed om me te blijven verschuilen achter zinnen met termen als 'voorzichtig' en 'afwachten'. Er komt een moment dat hoop omslaat naar of tenminste gelijk op moet gaan lopen met vertrouwen en overtuigingskracht. En wat is hier nu een betere dag voor dan 31 december?! Misschien houden die af en toe zeurende pijnklachten nog wel heel lang aan, misschien zet ik weer eens een stapje terug, en daarna weer twee vooruit, maar hoe dan ook volgt hier mijn goede voornemen, tevens streven, doelstelling en overtuiging: Ik! Word! Weer! Fit!




1 opmerking: