zondag 13 september 2015

Big City

Eerder schreef ik al over hardlopen in het buitenland en de charme daarvan. Ook afgelopen week tijdens mijn werktrip naar Brazilië gingen de loopschoenen mee. Hardlopen kun je immers altijd en overal. Toch? Dat leek hier in eerste instantie toch even tegen te vallen…

Sowieso konden mijn benen de eerste dagen na de 30 km in het Amsterdamse Bos nog wel wat rust gebruiken. Op maandag was de spierpijn nog zodanig dat ik nauwelijks in staat was om al weer normaal hard te lopen. Een gammele hometrainer in de fitnesszaal van het hotel bood uitkomst; daarop kon ik de boel in ieder geval nog een beetje losfietsen.

De volgende dag voelden mijn benen al weer een stuk beter en wilde ik wel weer wat kilometers proberen te maken. Maar wanneer, waar en hoe? Ik had elke dag een druk programma en ’s avonds was het vroeg donker en niet helemaal ongevaarlijk om alleen de straat op te gaan. Bovendien vielen er de hele dag door onweers- en zware regenbuien. Die eerste drempels om deze week te kunnen hardlopen had ik van tevoren wel verwacht, die laatste in Brazilië niet...

Gevaarlijk?
In tegenstelling tot het weer werkte het tijdsverschil met Nederland wel in mijn voordeel. Op woensdagochtend werd ik al rond half 6 wekker en was het voor het eerst in 48 uur weer eens droog. Maar wel donker. Uit het raam zag ik in het schijnsel van een lantaarnpaal een silhouet. Wat stond die man daar te doen? Het was dan wel niet Sao Paulo, maar ook kleine broer Campinas staat niet bekend als de meest veilige stad ter wereld… Het verstand won het van het hart, ik besloot toch maar weer verder te slapen.

Drie kwartier later werd ik echter al weer wakker en was het licht. Nu of nooit, ik had nog net een half uurtje voor het ontbijt. Let’s go! Maar waarheen? Ik had eerder al wel gezien dat de stad niet bepaald gemaakt is voor hardlopers; veel steile hellingen en oneffenheden en verkeer dat nergens voor stopt. En dan was er nog het risico te verdwalen in een onbekende omgeving. In mijn geval bestond het potentiële gevaar misschien nog wel vooral uit mijn (gebrek aan) richtingsgevoel en zwakke enkel…

Maar no guts, no glory! 1 keer rechts, 1 keer links, dat kon ik nog wel onthouden. Voorzichtig de bocht om, en... toen was daar opeens een park! Nou ja, een klein stadspleintje. Genoeg in ieder geval voor een klein interval-traininkje. Om en om een rondje snel en een rondje langzaam; zo maakte ik mijn eerste kilometers op Braziliaanse grond. Ik was niet overvallen, niet door mijn enkel gegaan, niet verdwaald, zelfs niet natgeregend; de werkdag kon beginnen!

Extra hellingen
Twee dagen later vond training nummer 2 plaats. Opnieuw 's ochtends voor het ontbijt. Dit keer zette ik mijn alarm ervoor en pakte ik nog wat extra hellingen mee; geen verkeerde oefening met het oog op de hoogteverschillen die ons in New York te wachten staan. Ruim 50 minuten later was ik vol energie weer in het hotel. In sportief opzicht was de week sowieso al geslaagd.

Zaterdag had ik nog een vrije ochtend in Sao Paulo. Met de gedachte aan de lange vlucht van die avond leek het me niet gek ook hier nog even de benen los te fietsen in de fitnesszaal. Door het raam van de twintigste verdieping zag ik in de verte indrukwekkende wolkenkrabbers, op de voorgrond lag een groot stadspark. Drie keer raden aan welke andere wereldstad dit me deed denken. Een inspirerend (voor)uitzicht om mijn trainingsstage mee af te sluiten.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten